De algemene historische feiten van de aanslag en staatsgreep van 20 juli 1944 zullen voor veel kijkers bekend zijn. Die dag wordt er een bomaanslag gepleegd op het leven van Adolf Hitler in de Wolfsschanze, het hoofdkwartier van Adolf Hitler in Oost-Pruisen. Claus von Stauffenberg zal een bom plaatsen in de conferentieruimte in de Wolfsschanze. Sinds enkele maanden wordt er door verschillende hoge officieren binnen de Wehrmacht gewerkt aan een plan om een einde te maken aan het leven van Adolf Hitler en daarmee een einde aan deze totaal uitzichtloze oorlog. Het is allang duidelijk dat Duitsland geen enkele kans meer heeft op een goede afloop van dit conflict. Steeds meer mensenlevens gaan verloren, Duitse steden worden massaal gebombardeerd, Duitsland ligt in puin.

Aan de hand van een tijdslijn zien we in de documentaire het naderen van de het moment waarop de bom explodeert in de conferentieruimte en hoe kleine veranderingen invloed hebben op het uiteindelijke mislukken van de bomaanslag. Zo wordt de bespreking vervroegd omdat die dag Mussolini een bezoek zal brengen aan Hitler. Waar men normaal de bespreking in een bunker houdt, wordt deze vanwege verbouwingen aan de bunker verplaatst naar een houten blokhut elders op het terrein van het hoofdkwartier, met fatale gevolgen voor de coupplegers. Mede door deze veranderingen zal Adolf Hitler de bomaanslag overleven,waardoor de Duitse dictator zich onsterfelijk waant.

Door middel van nagespeelde situaties hebben de makers geprobeerd een overzicht te geven van deze dag. Hoewel de bomaanslag centraal staat, komen ook de leiders van de geallieerde landen in beeld. We zien hoe zij de dag beginnen en wat ze die bewuste dag doen. Roosevelt is onderweg naar een marinebasis om een speech te geven, Churchill brengt de ochtend door in zijn slaapkamer en is druk in de weer met rapporten, Stalin overlegt in zijn datsja met zijn naaste medewerkers over het verloop van de oorlog. We zien hoe Adolf Hitler zijn dag begint met een doktersbezoek. Niks wijst erop dat deze dag anders is dan andere.

De documentairemakers lijken het beeld neer hebben willen zetten dat Hitler een zielige oude man is geworden en dat zijn macht aan het afnemen is. Daarmee geeft men een verkeerde indruk. Hitler is en blijft het centrum van de macht. Sterker, door de bomaanslag leeft de steun voor hem in Duitsland volop op en is hij machtiger dan ooit. Dit terwijl de aanslagplegers gezien worden als de grote verraders van Duitsland.

De geallieerde leiders zijn weinig onder de indruk van het bericht over de mislukte aanslag. Als men denkt dat zij een spreekwoordelijk “gat in de lucht” zouden springen, dan zit men er volledig naast. Omdat Stalin tot nu toe de grote overwinnaar is, hopen Roosevelt, maar vooral Churchill, dat ze het tij nog kunnen keren, en dat ze Stalin nog kunnen stoppen de door de Sovjet-leger bevrijde landen te bezetten en te onderwerpen. Iets wat Stalin onder geen beding van plan is. De grote verliezers van deze dag zijn de bomaanslagplegers zelf. Zij worden stuk voor stuk opgespoord, sommige worden berecht in showprocessen en op verschillende manieren geexecuteerd. Sommigen door het vuurpeloton, anderen worden opgehangen.

De makers van de documentaire hebben geprobeerd verschillende verhalen te combineren om zo een duidelijk overzicht te geven van wat er die bewuste dag gebeurde. Dat is ten dele gelukt. Doordat meerdere malen dezelfde beelden worden gebruikt ontstaat een documentaire waar weinig vaart in zit. Het is jammer dat de kijker niet meer informatie krijgt over de organisatoren achter de bomaanslag, want de hoofdpersonen worden nauwelijks belicht. Dat Claus Von Stauffenberg uiteindelijk de bom plaatste is algemeen bekend, maar wie verder betrokken waren bij deze aanslag komt nauwelijks aan bod.

De documentaire zal dan ook zeker niet voldoen aan de verwachtingen van de kijker die hoopt nieuwe feiten of inzichten te krijgen over de bomaanslag. Het verhaal van de geallieerde leiders werkt eerder tegen dan dat het echt iets toevoegt. Ondanks dat de makers gebruik hebben gemaakt van experts als Warren Kimball, Simon Sebag Montefiore en Joachim Fest blijft de documentaire erg oppervlakkig. Zowel voor de kijkers met weinig kennis van de aanslag als degenen die er veel van weten, had deze documentaire inhoudelijk meer kunnen bieden.