Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden er vele heldendaden begaan. Mannen, vrouwen, van alle participerende landen deden uitzonderlijke dingen. Dit kon op het slagveld zijn of op andere plekken. De overheden hadden verschillende manieren om heldendaden te belonen: variërend van het prijzen van een eenheid in het lokale nieuws tot het uitreiken van individuele medailles. De hoogste Amerikaanse onderscheiding die een militair kon krijgen, was de Medal of Honor.

Deze medaille werd tijdens de Tweede Wereldoorlog meerdere malen toegekend. In augustus 1945 was er een ceremonie in het Witte Huis, Washington, waar 28 Amerkanen onderscheiden werden met de Medal of Honor. Bij deze ceremonie was ook de verslaggever Harry S. McAlpin aanwezig, die over deze ervaring schreef:

"Maar toch, ik kon het niet uit mijn hoofd zetten dat ik de enige Afro-Amerikaan was in de zaal – daar simpelweg als een Witte Huis verslaggever. Van de miljoen Afro-Amerikanen in ons leger, had niet een van die 28 helden een zwarte huidskleur. […] Ik dacht aan mijn dierbare vriend kapitein Charles Gandy […] die zijn leven verloor op het slagveld in Italië terwijl hij zijn kameraden redde en het mogelijk maakte om op te rukken met zijn compagnie. Hij kon er natuurlijk niet bij zijn, want hij was dood." (Harry S. McAlpin, ‘Uncovering Washington’, Minneapolis Spokesman, 31 Augustus 1945.)

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog viel het Afro-Amerikanen op dat diverse Amerikanen de hoogste onderscheiding hadden gekregen, maar dat deze niet was toegekend aan iemand met een donkere huidskleur. Hoewel het merendeel van de Afro-Amerikanen in ondersteuningseenheden had gediend, zijn er diverse Amerikaanse gevechtseenheden geweest met Afro-Amerikanen, zoals het 761st Tank Battalion, 614th Tank Destroyer Battalion of 92nd Infantry Division. Geen van de mannen die hadden gevochten had de hoogste onderscheiding verkregen en dat was opvallend. Het vermoeden was dat sommige mannen het wél verdiend hadden, maar dat de medaille vanwege hun huidskleur niet werd uitgereikt.

In 1992 werd een onderzoek ingesteld waarom geen enkele Amerikaan met Afrikaanse afkomst de Medal of Honor had gekregen en uiteindelijk werden zeven mannen alsnog onderscheiden met de Medal of Honor. Dit waren: Charles Thomas, Vernon Baker, Willy James, Edward Carter, George Watson, Ruben Rivers, en John Fox.

In het boek schrijft Robert Child over deze zeven mannen. Hij behandelt hun jeugd, hun militaire loopbaan en uiteindelijk de heldendaad waarvoor zij de onderscheiding hebben verdiend. In sommige gevallen schrijft hij nog over de pogingen van familieleden voor erkenning of wat er met de mannen gebeurde na de oorlog. Iedere man heeft zijn eigen hoofdstuk en wordt uitgebreid behandeld. De zeven mannen en hun daden zijn online ook te vinden, maar Child gaat veel verder dan dat en laat ze ook zien als echtgenoten, vaders, of zonen.

Het boek sluit af met een serie foto’s van de betrokken personen, waaronder foto’s die niet eerder verschenen zijn. Het geeft een goede indruk van de mannen. Persoonlijk zou ik het gewaardeerd hebben als de foto’s bij het relevante hoofdstuk of vooraan waren afgedrukt, in plaats van achteraf, maar dat is slechts een detail.

Het boek laat zien hoe de helden uiteindelijk tientallen jaren te laat, alsnog de erkenning hebben gekregen die zij verdienen. Voor wie zich wil verdiepen in deze mannen of wie meer wilt weten over de participatie van donkere Amerikanen in de Tweede Wereldoorlog, is dit boek zeker een aanrader!