Reinier Heinsman (geboren in 1996!) schreef zijn derde boek, ditmaal in het Engels. Heinsman studeert momenteel nog rechten. Van zijn hand verschenen eerder: ‘Rumoer aan de Kaap’ (2015) en ‘Vergeten is het grootste verlies’ (2020). In dit Engelstalige boek neemt de auteur de lezer mee naar België, meer bepaald naar het Antwerpse ‘Meisjeshuis’. Dit weeshuis, waarin ook Joodse kinderen verbleven, werd door nazitroepen overvallen. 13 van de 30 Joodse kinderen overleefden de oorlog. Heinsman vertelt hun verhaal, 80 jaar na die bewuste periode in hun leven.

Het boek is opgedeeld in drie grote delen: Een algemeen beeld over het leven als Joods kind in de periode voor de oorlog; Het weeshuis ‘Meisjeshuis’; Joodse wezen in de brede Belgische context. Steeds wordt er in vrijwel elk hoofdstuk stilgestaan bij een Joodse persoon. Bij elke nieuwe persoon wordt de geboortedatum en -plaats genoemd, alsook waar diegene tegenwoordig leeft. Opmerkelijk is dat heel wat van deze mensen zich buiten Europa bevinden, nu nog steeds, na al die jaren.

Bij de overgang van het vooroorlogse leven naar de oorlogstijd valt op hoezeer de nieuwe situatie voor de kinderen een wereld van verschil was ten opzichte van de vredestijd. Hun bekende, vertrouwde omgeving werd al snel ingeleverd voor een onbekend weeshuis. Heinsman kan je door de getuigenissen zo meezuigen in het verhaal van de overlevenden, dat je een indringend beeld krijgt. Soms moet je de tekst herlezen omdat je niet kan geloven wat er gebeurde. Telkens word je getroffen door het verhaal van deze overlevenden, die zelfs na 80 jaar nog steeds een diepe indruk bij hen hebben achterlaten.

Door het boek heen zijn verschillende persoonlijke foto’s opgenomen. Zo zijn de verhalen niet louter een getuigenis, maar krijgt de lezer ook een visueel beeld van de kinderen van toen, die nu hun verhaal doen. Dit boek mag zeker en vast ook in het Nederlands worden uitgebracht, temeer omdat dit thema ook in onze Lage Landen nog immer relevant is.