"Over het verzet in Vlissingen tijdens de Tweede Wereldoorlog is weinig bekend. De mensen die erbij betrokken waren, gingen zorgvuldig te werk." Dat zijn de eerste regels op de achterflap van ‘Partizanen aan de Schelde’, een boek geschreven door John Brosens. Samen met de Stichting Oorlogsverleden Vlissingen zocht hij uit hoe het nou echt zat. Dat gebeurde door documenten te lezen en interviews af te nemen, onder meer met de nazaten van twee sleutelfiguren uit het verzet van de Zeeuwse stad: kaashandelaar Willem Poppe en koster Frans van Sabben. De hoofdrol in dit verhaal is voor die eerste weggelegd, maar daarover later meer.

De hoofdfiguren uit het Vlissingse verzet deden er na de oorlog vooral het zwijgen toe. Poppe schreef weliswaar zijn herinneringen aan die tijd op, maar wel pas meer dan twintig jaar na dato en op uitdrukkelijk verzoek van de toenmalige burgemeester. Het verder veelvuldige zwijgen van de hoofdrolspelers zorgde er enerzijds dus voor dat er over het verzet in Vlissingen niet veel bekend was, anderzijds dat er ruimte ontstond om mythes de wereld in te helpen. In een interview met Omroep Zeeland legt Brosens uit dat hij met zijn onderzoek verschillende van die mythes uit de wereld heeft willen helpen.

In dit boek komen dus met name twee verzetsgroepen aan bod. De ene onder leiding van Frans van Sabben en de ander aangestuurd door Willem Poppe. Het verhaal concentreert zich vooral op die tweede groep, terwijl voor de eerste meer een bijrol is weggelegd. Beide groepen hadden uiteraard wel met elkaar te maken. Het is interessant om te zien dat ze er verschillende filosofieën op nahielden, met als belangrijk verschil de bereidheid om gewapend verzet te plegen.

Het verhaal zelf begint in juli 1943 en eindigt met de bevrijding van Vlissingen, eind 1944. Dat verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Poppe. We lezen hoe hij, winkelier van beroep, een steeds belangrijkere rol krijgt in het plaatselijke verzet. Poppe voert een steeds grotere groep plaatsgenoten aan en de lezer maakt verschillende acties van dichtbij mee en krijgt ook inzicht in hoe en waarom deze tot stand kwamen.

Dat je er als lezer echt bij bent, komt door de vorm van het verhaal. Dat is namelijk opgeschreven als een roman, waarbij de dialogen niet uit andere bronnen komen maar door de auteur zelf zijn bedacht. In zijn nawoord geeft Brosens aan dat hij deze vorm koos om tot een goed lopend verhaal te komen, waarbij de fictieve dialogen de zo veel mogelijk geverifieerde gegevens met elkaar te verbinden. Dat pakt verrassend goed uit voor de lezer. Waarbij het wel helpt dat aan het eind gewoon een bronnenlijst staat, met een overzicht van hoe het met de voornaamste figuren afliep. Zo heb je als lezer niet alleen een goed verhaal gelezen, maar krijg je ook echt het idee dat alles wel degelijk zo is gebeurd – en dat het allemaal zo gezegd zou kunnen zijn door Poppe, Van Sabben en hun medeverzetsstrijders.