In ‘De zoektocht naar Lexa’ beschrijft Elise Wensvoort-Oranje haar onderzoek naar Lexa, een meisje dat tijdens de razzia in Amsterdam van september 1943 werd opgepakt. Lexa was nog maar 3 jaar toen zij met haar familie tijdens Rosj Hasjana 1943 naar Westerbork werd getransporteerd. Informatie toont aan wat er met haar familieleden is gebeurd, maar het lot van Lexa bleef tot nu toe onbekend. Elise heeft hier uitgebreid onderzoek naar gedaan en Lexa’s overlevingstocht tot leven gebracht in dit mooie boek, dat geschreven is voor en ook gericht is aan Lexa.

Alexandrina Henriette Nordheimer, Lexa, werd in juni 1940 geboren in Amsterdam, aan het begin van de Tweede Wereldoorlog, in een Joodse familie. Haar ouders Leny en Sal, evenals haar grootouders, zouden de oorlog niet overleven. Elise schrijft met zoveel humor dat het boek, ondanks de emotionele inhoud, erg fijn leest.

"Oke, ga ik je het vertellen: Seyss-Inquart liep een beetje mank en daar moesten wij wel wat om gniffelen, een belangrijk figuur van de moffen die mank liep. Niet bepaald oogstrelend maar hij zal wel andere kwaliteiten gehad hebben om zetbaas in Nederland te worden voor zijn baas Hitler. Dus werd hier al heel snel zijn bijnaam "Zes-en-een-kwart". Vooral niet hardop zeggen hoor…"

Lexa, die nu graag Lex genoemd wil worden, overleefde de oorlog. De hele familie Nordheimer werd in september 1943 opgepakt omdat ze Joods was en naar Westerbork getransporteerd.

"Op het [sic] kaartje van Oma Nordheimer, je ouders en ook op die van jou, Lexa, staat dat jullie op 27 juli 1943 in Westerbork terecht komen! […] Alle vier! Oma Nordheimer, mama en papa en nu jij ook!!!! Je komt met je ouders terecht in barak 62."

Het leven in Bergen-Belsen, het kamp in Duitsland waarin ze later terecht kwamen, was zwaar. Er heersten ziekten, vooral de vlektyfus, en iedereen was zwaar verzwakt. Lexa verliest als eerste haar vader.

"Leny huilde, legde haar hoofd op Sal: ‘Ik wil je niet kwijt, ik kan het niet alleen, blijf bij me, hou het nog even vol alsjeblieft, we hebben samen al zo’n lange nachtmerrie achter de rug, we kunnen dit ook samen aan, tot het bittere eind.’ Maar je vader was zo moe Lexa, zo ziek, hij kon niet meer, hij was zo verzwakt door het harde werk, de ontberingen en het weinig eten, hij was op."

Op 15 januari 1945 overlijdt Sal Nordheimer. En niet lang daarna ook haar oma.

"Het wordt 6 maart 1946. Oma heeft alle moed opgegeven, Lexa, ze kan niet meer, graatmager van de honger, alle wilskracht verloren, niet meer geloven in een vrije toekomst is het op: 6 maart 1945 dat oma Alexandrina Nordheimer overlijdt, 75 jaar oud."

Lexa en haar moeder komen de oorlog door maar vijf dagen na de bevrijding uit de trein van Bergen Belsen naar Tröbitz overlijdt ook Lexa’s moeder, Leny, op 42 jarige leeftijd.

Elise heeft veel onderzoek gedaan, niet alleen naar Lexa en haar familie. Maar ook naar vele anderen die een rol speelden in het verhaal van de familie Nordheim. Ze heeft niet alleen het oorlogsverhaal onderzocht, maar ze is ook letterlijk op zoek gegaan naar Lexa. En ze heeft haar gevonden…

"’Met Lex’, klinkt een krachtige stem aan de andere kant van de lijn. ‘Met Elise’. Mijn zoektocht naar Lexa is ten einde."

Het doel van dit boek was om het verleden terug te geven aan de mensen waarvan hun toekomst is gestolen. En dat is zeker gelukt. De familie van Lexa heeft een ereplek in de geschiedenis gekregen met dit boek. Het boek is met veel inbeeldingsvermogen, emotie en humor geschreven en geeft een inzicht in het leven tijdens de oorlog.