Dit boek is geschreven door de nog levende RAF veteraan, de voormalige Warrant Officer John Henry Meller (1924). Ik heb een door hem persoonlijk gesigneerd boek gekregen, zelfs met de foto erbij waarop te zien is dat hij zijn boek signeert. Als je daarbij bedenkt dat de schrijver ook nog een gepensioneerde politie-collega is van mij, dan zul je begrijpen dat dit gesigneerde boek ontvangen, lezen en recenseren een geweldige eer is.

Uit het voorwoord blijkt gelijk de keuze voor de titel. In zijn vroege jeugd is de schrijver op driejarige leeftijd door kokend water ernstig verbrand geraakt met derdegraads brandwonden. Hier beleefde hij naar eigen zeggen een bijna-doodservaring: hij zag een gloeiend licht en een trap tot ver in de wolken. Al klimmende en klimmende zag hij in een poort een soort van engel. Die wilde hem niet in de hemel binnenlaten: "You can’t come in – because you only have one shoe!"

Een ander bijzonder gegeven is dat toen er weer over deze gebeurtenis gesproken werd een oom zijn hand op zijn hoofd legde en zei: "Blijf op de grond jongen en ga niet opnieuw in de lucht vliegen." En in de Tweede Wereldoorlog werd hij juist bemanningslid op een Avro Lancaster-bommenwerper van de RAF.

In een dertigtal korte maar zeer goed beschreven en makkelijk leesbare hoofdstukken beschrijft de RAF-veteraan zijn leven vanaf zijn jeugd tot aan zijn demobilisatie in 1950. In het begin is hij nog te jong om dienst te kunnen doen. Hij gaat bij de Royal Air Force Cadets en werkt daarnaast in een fabriek. Hij maakt lange dagen en is bezig met de elektra van allerlei typen vliegtuigen.

In september 1942, op zijn achttiende verjaardag, meldt hij zich bij de RAF. Dat hij graag wil vechten tegen de Duitsers blijkt wel uit het volgende feit. Als de functie van piloot-navigator en/of bommenrichter niet beschikbaar is, kan hij kiezen om te wachten of in dienst treden als boordschutter of radiotelegrafist. Hij kiest voor deze laatst functie en schrijft in zijn boek over zijn opleiding.

Uiteindelijk wordt Meller, twintig jaar oud, in februari 1945 ingedeeld bij 149 squadron RAF Bomber Command. Hij beschrijft de nachtelijke bombardementsluchten, het niet terugkeren van toestellen en bemanningsleden, ook uit zijn eigen verblijfsgebouw. Zo beschrijft hij in hoofdstuk zestien een vlucht waarbij zijn toestel wordt geraakt door afweergeschut en beschadigd raakt. Nadat het vuur dooft en de bewolking hen red van Duitse nachtjagers weet het toestel met haar bemanning toch zwaar beschadigd terug te keren en te landen op hun basis.

In april 1945 volgt een overplaatsing naar 15 squadron van RAF Bomber Command. In die eerste dagen van die overplaatsing ontmoet hij Barbara, zijn toekomstige vrouw. Tussen de vluchten door is hij zoveel mogelijk bij haar. Dan komt operatie Manna, de voedseldroppingen boven Nederland. Daarna volgt er een periode van repatriëringsvluchten met krijgsgevangen genomen Britse militairen. Eind mei 1945 neemt Meller deel aan dagvluchten boven Duitsland waarbij met camera’s de omgeving en de schade in beeld worden gebracht. In juli 1945 volgen repatriëringsvluchten van Italië naar Engeland met krijgsgevangen genomen Britse militairen.

Omdat er mogelijk kans is op overplaatsing naar het Verre Oosten om de strijd daar te ondersteunen, volgt een speciale training om krijgsgevangenschap te voorkomen. Doordat de Amerikanen in augustus 1945 atoombommen inzetten, capituleert Japan en is de oorlog over. Er is voor Meller geen sprake meer van een overplaatsing. Wrang is het dan als in december 1945 zijn toestel naar de schroothoop moet, terwijl het honderdvierendertig bombardementsvluchten gevlogen en overleefd heeft. Meller schrijft over het naoorlogse RAF-leven, zijn huwelijk met Barbara in januari 1949, de eerste zwangerschap en de geboorte van zijn zoon in september 1949.

De RAF-veteraan en zijn vrouw zijn zeer aktief bij de organisatie en uitvoering van herdenkingen van gevallenen en uiteindelijk komt er een monument voor de 55,573 RAF-bemanningsleden van Bomber Command die tijdens de Tweede Wereldoorlog het leven lieten. Een mooi moment is het als een RAF Lancaster-bommenwerper tijdens de onthulling overvliegt en duizenden klaprozen (poppies) uitstrooit als eerbetoon aan de gevallenen en de boodschap uitzendt: "Wij zijn een Lancaster bommenwerper met tien bemanningsleden aan boord met 55,573 zielen."

Omdat Meller zo dankbaar is dat hij wel de oorlog overleefd heeft, heeft hij het boek, een mix van eigen herinneringen en historische feiten, opgedragen aan de families van de omgekomen, de 55,573 RAF bemanningsleden van Bomber Command. De opbrengst van boek gaat naar het Royal Air Force Benevolent Fund.

Het fonds is een toonaangevende welzijnsorganisatie die financiële, praktische en emotionele ondersteuning biedt aan huidige en voormalige personeelsleden van de RAF, hun partners en anderen die aan hun zorg zijn toevertrouwd. De hulp betreft ondersteuning over een breed spectrum: kinderopvang, relatieproblematiek, ziekte, letsel en invaliditeit, schuldhulpverlening en rouwverwerking.

De schrijver is bijna 96 jaar oud en al 71 jaar getrouwd met Barbara en is woonachtig in Cardiff, Wales. Na het verlaten van de RAF in 1950 werd hij politieman en kwam terecht bij Scotland Yard. Hij onderzocht internationaal bekend geworden zaken, zoals de grote treinroof. Dat was een nachtelijke overval in augustus 1963 op de posttrein tussen Londen en Glasgow met als buit 2,6 miljoen Britse pond.

Mede-auteur Caroline Brownbill is zijn dochter. Caroline was piloot in de commerciële luchtvaart. Samen met haar dochter Stephanie runt zij een eigen stalhouderij in Zuid-Wales. Meller is, opnieuw samen met zijn dochter, bezig met zijn tweede boek: ‘On the beat with only one shoe’. Vol verwachting kijk ik hiernaar uit!