Zoals de ondertitel zegt, dit boek bevat het volledige verhaal van een uniek Brits squadron dat heeft meegestreden aan de Slag om Engeland: RAF squadron nummer 19, soms ook wel geschreven als No. XIX squadron.

Het squadron werd op 1 september 1915 opgericht als squadron van het Royal Flying Corps tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918). Het vloog met gewone tweedekkersjagers zoals de beelden uit die tijd ons laten zien. Het toestel de Gloster Gauntlet II was typerend voor die tijd qua technologie en prestatie. In de jaren na de Eerste Wereldoorlog werd het Royal Flying Corps (RFC) getransformeerd tot de Royal Air Force (RAF).

Op 4 augustus 1938 kreeg No.19 Squadron als allereerste squadron binnen de RAF de beschikking over de Supermarine Spitfire Mk I. Het squadron was dus bij de Slag om Engeland aardig vaardig met de Spitfire en dat heeft zeker zijn bijdrage geleverd aan de afloop van de strijd.

De Britse legerleiding heeft tactisch gehandeld door de Spitfire in Engeland te houden en niet ter ondersteuning te sturen naar België en Frankrijk met het Britse Expeditie Leger dat uiteindelijk in 1940 in Duinkerke de aftocht moest blazen (Operatie Dynamo). Er zijn daardoor geen kostbare Spitfire-toestellen verloren gegaan. Wel hebben deze toestellen van dit squadron bij die aftocht luchtdekking verzorgd.

Als kind was Dilip Sarkar gefascineerd door het beeld van een RAF Spitfire-piloot, genomen minuten na de landing van een Battle of Britain-gevecht. Dit bleek Squadron Leader Brian Lane te zijn, de commandant van 19 Squadron. Lane is uiteindelijk op 13 december 1942 als vermist opgegeven na een vlucht boven de Nederlandse kust.

In de jaren tachtig van de vorige eeuw startte de schrijver een onderzoek naar zowel Brian Lane als 19 Squadron. In deze periode sprak hij veel met nog levende Battle of Britain-piloten en ondersteunend personeel van de eenheid en er ontwikkelden zich vriendschappen.

Helaas zijn met het verstrijken van de tijd alle betrokkenen overleden, maar er was zoveel informatie, in de vorm van correspondentie, fotocollecties en interviews, dat uiteindelijk dit boek geschreven kon worden. Het is voorzien van veel foto’s, vaak uit privéverzamelingen en familiealbums. Behalve het verhaal over de Squadron Leader komen ook anderen aan het woord die hun ervaringen vertellen.

Ook de rauwe waarheid, van de spanning van de vluchten en de gevechten en zelfs het zien crashen van medepiloten, komt aan de orde in dertien hoofdstukken. Er wordt over het squadron geschreven vanaf de oprichting tot aan het moment in 1942 dat Squadron Leader Lane niet terugkeert van een missie.

Het is zo goed als zeker dat hij is neergeschoten door een Duitse piloot en in zee is gestort. Het vliegtuigwrak en zijn lichaam zijn tot op heden niet aangetroffen of gelokaliseerd. Ondanks de droevige afloop is het een fijn boek om te lezen. Het verhaal over deze piloten, hun strijd, hun angst, hun verdriet, hun onzekerheid, maar ook hun blijdschap, worden realistisch beschreven. Het boek sluit af met een uitgebreid naschrift, een aantal bijlagen, een bibliografie, een notenlijst en een index op alfabetische volgorde.

De schrijver heeft meer dan dertig geschreven boeken op zijn naam staan, waarbij hij geroemd wordt om zijn op waarheid berustende conclusies, iets wat hem door zijn werk (hij is een gepensioneerde rechercheur) is ingegeven. Ook dit is zo’n boek; niet geromantiseerd, avontuurlijk geschreven, nee, het is gewoon de historie, gedetailleerd beschreven in al zijn facetten.