‘Rescued from the Ashes’ is een ooggetuigenverslag uit het Joodse getto van Warschau ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Meer specifiek betreft het de periode waarin de nazi’s het getto vernietigen. Het verhaal begint dan ook op 22 juli 1942, de dag waarop duidelijk werd dat de bevolking van het getto zou worden gedeporteerd. Uiteraard werd daarbij niet de volledige waarheid verteld, namelijk dat de deportaties richting vernietigingskampen zouden gaan. Maar, zo valt op te maken uit het boek: de gemiddelde gettobewoner had heel goed door dat de bestemming nooit een goede kon zijn.

Bepaalde groepen waren aanvankelijk van de deportaties uitgezonderd, waaronder het gezin van Leokadia Schmidt. Dat bestond uit haar man, haarzelf en hun babyzoon. Als fabrieksarbeider behoorde Joseph Schmidt namelijk tot het deel van de gettobevolking dat voorlopig nuttig genoeg werd bevonden om te blijven. Het was nog een hele toer om zo’n baan te bemachtigen, want uiteraard was iedereen er op uit. Ook Joseph en Leokadia Schmidt hadden er heel wat geld en goede contacten voor nodig, maar het beoogde doel werd gerealiseerd.

Intussen werd de wereld om het gezin heen in een verschrikkelijk hoog tempo kleiner. In minder dan twee maanden tijd werden zo’n 250.000 tot 300.000 mensen afgevoerd naar vernietigingskampen. Schmidt zag hoe er dagelijks jacht werd gemaakt op de volgende groep mensen die gedeporteerd moest worden. In die periode hield zij daar een dagboek over bij dat het eerste deel van het boek vormt. Uiteindelijk weet het gezin aan deportatie te ontkomen en duiken ze elders in de stad onder.

Schmidt bleef al die tijd haar dagboek bijhouden. Daar kwam pas een einde aan toen de opstand in het getto van Warschau uitbrak. Na de oorlog verliet het gezin Europa om zich via Venezuela in Amerika te vestigen. Pas in het midden van de jaren zestig besloot Schmidt verder te gaan waar ze in 1944 was opgehouden, door ook de gebeurtenissen van na die tijd op te tekenen. Het duurde weer een aantal jaren voor ze in contact kwam met Oscar E. Swan, die het verhaal van het Pools naar het Engels vertaalde. En vervolgens werd er 45 jaar niets mee gedaan, totdat de oudste zoon van Schmidt bij Swan aanklopte. Die keek nogmaals kritisch naar zijn vertaling en voorzag deze van noten, wat in het uiteindelijke boek resulteerde.

Schmidt schreef haar verhaal niet op met de bedoeling het ooit als boek uit te geven. Ze wilde vastleggen wat ze zag en meemaakte, zonder pretenties over haar kwaliteiten als schrijfster. Het is dan ook geen boek om in één ruk uit te lezen en het kan even duren voor je als lezer in het verhaal zit. Maar dat neemt niet weg dat Schmidt in haar opzet is geslaagd. Met veel vertraging heeft haar verhaal geresulteerd in een boek, dat nog eens pijnlijk duidelijk maakt welke verschrikkingen er tijdens de oorlog in en rondom het getto van Warschau hebben plaatsgevonden.