Het is december 1944. In België woedt het zogenaamde Ardennenoffensief, het laatste grote offensief dat Duitse troepen in de Ardennen lanceren met als bedoeling de geallieerde troepen uit elkaar te drijven en de haven van Antwerpen te heroveren.

Duitse troepen hebben in de jaren van bezetting meedogenloos huisgehouden tegen de Belgische bevolking, in het bijzonder tegen de Joden. Een Belgisch gezin, waarvan de zonen door de Duitsers zijn geëxecuteerd, in het Belgische plaatsje Stoumont heeft sinds het einde van de zomer een jong Joods meisje onder zijn hoede genomen.

Dit Joodse meisje was alleen overgebleven nadat haar ouders door de Duitsers opgepakt waren en direct afgevoerd naar een concentratiekamp. Het gezin durfde haar nu wel in huis te nemen, want de Duitsers waren door de geallieerden immers bijna verdreven uit België.

Als dan de Duitsers hun offensief inzetten en weer grote delen van de Belgische Ardennen heroveren, gepaard gaande met wreedheden tegen de bevolking, ontstaat er paniek. Als het Joodse meisje gevonden wordt zal ze niet gespaard blijven maar gedood worden. De gezinsleden vrezen ook voor hun eigen leven en daarom wordt het meisje ondergebracht bij de plaatselijke pastoor.

Als Duitse SS-troepen het dorp tenslotte weer innemen, vlucht de priester met het meisje de bossen in. In de bossen komen ze twee militairen in Amerikaans uniform in een jeep tegen. De priester geeft het meisje gelijk aan hen over en vertrekt. De twee soldaten blijken echter verklede SS’ers te zijn van het zogeheten Skorzeny-commando. Dit was een Duitse speciale eenheid, getraind in het infiltreren achter de vijandelijke linies om sabotageacties te plegen. Deze eenheid was ook in de Ardennen ingezet onder de operatienaam Greif. (Uit onderzoek blijkt dat de leden van het Greif-commando zeker niet allemaal lid waren van de SS/Waffen-SS).

De militairen willen het meisje doden. De ene soldaat pakt zijn pistool en richt op haar maar schiet dan onverwacht zijn medesoldaat dood en redt zo haar leven. Hij neemt haar vervolgens op sleeptouw. Ze verblijven in een leeg pand en groeien op een vreemde manier naar elkaar toe. Voortdurend zijn hij en zij samen en worden ze op een bijzondere manier tot elkaar aangetrokken.

De SS’er die getraind is om sabotageacties uit te voeren, vijanden te doden en gewend was om Joden uit te roeien, krijgt hier een bijzondere rol als hij, gedreven door zijn gevoel, besluit het meisje verder te helpen, met een bijzonder resultaat.

"Vandaag leven we nog" is een vlot geschreven boek. Het leest gemakkelijk en bevat een mooie spanningsopbouw. Eenmaal begonnen met lezen is het moeilijk weg te leggen. Je hebt als lezer de neiging het in een keer uit te lezen. Het verhaal is zo geschreven dat je jezelf toeschouwer voelt, zo beschrijvend is het. Het is soms vertederend en soms spannend, maar komt zeker ook realistisch over, hoewel het fictie is.

De schrijfster is scenariste. "Vandaag leven we nog" won verschillende literaire prijzen, waaronder de Prix Edmée de La Rochefoucauld en de Prix Historia 2016. De roman zou de basis zijn voor de film "Today We Live" (2017) van regisseur Sylvestre Sbille.