Net als "U-Boat Prey" is "Battleships of the United States Navy" een uitgave van Pen & Sword in de serie "Images of War". Deze serie bestaat inmiddels uit bijna 100 boeken die gebaseerd zijn op een collectie zeldzame foto`s of grafische afbeeldingen, die aangevuld worden met uitgebreide bijschriften en informatieve teksten. De meeste boeken van deze serie gaan over een bepaalde campagne of een wapen uit de Tweede Wereldoorlog, maar sommige uitgaves behandelen onderwerpen over andere conflicten zoals de oorlogen in Korea en Vietnam of de Balkanoorlog. Doordat de boeken uit de serie niet veel pagina`s bevatten en standaard uit soft covers bestaan, zijn ze heel betaalbaar. Door deze laagdrempeligheid is de serie een groeiend succes.

Het Amerikaanse moderne slagschepentijdperk begon in 1895 toen op 15 augustus van dat jaar de Texas in dienst werd gesteld bij de US Navy. Dit was het eerste Amerikaanse oorlogsschip dat voldeed aan de internationale normen van het moderne slagschip: een primaire bewapening van kanonnen met een kaliber van minimaal 25cm in draaibare geschutskoepels, voortstuwing door middel van stoommachines en schroeven en een maximale snelheid van 15 knopen of meer. Er zouden nog vijf slagschepen voor de kustverdediging gebouwd worden voor de Amerikaanse marine. Op 20 februari 1900 werd USS Kearsarge (BB-6) in dienst gesteld, wat het eerste slagschip was dat ontworpen en gebouwd werd om oceanen over te steken. De daaropvolgende klassen werden steeds groter, beter bepantserd en kregen meer secondaire kanonnen. Deze ontwikkeling ging door tot en met de twee slagschepen van de Mississippi-klasse, USS Mississippi (BB-23) en USS Idaho (BB-24), die in 1908 in dienst kwamen.

Op 2 december 1906 stelde de Royal Navy HMS Dreadnought in dienst. Dit was het eerste slagschip ter wereld met tien kanonnen van 30,5cm in plaats van de gebruikelijke vier. Het 18.410 ton grote slagschip was bovendien uitstekend bepantserd en kon ook nog eens 21 knopen varen. Hiermee overtrof de Dreadnought alle bestaande slagschepen ter wereld en het revolutionaire ontwerp werd de standaard voor alle marines. Deze standaard werd zo ver doorgevoerd dat vanaf dat moment slagschepen die voldeden aan de norm van HMS Dreadnought eenvoudigweg dreadnoughts werden genoemd. Alle verouderde ontwerpen werden pre-dreadnoughts genoemd en slagschepen die groter en zwaarder bewapend werden dan HMS Dreadnought, werden super-dreadnoughts genoemd. Alle Amerikaanse slagschepen van USS Kearsarge tot en met USS Idaho werden hiermee pre-dreadnoughts.

De volgende klassen Amerikaanse slagschepen werden de dreadnoughts van de South Carolina-, Delaware-, Florida-, Wyoming- en New York-klasse. De laatste twee van deze klassen hadden een waterverplaatsing van ruim 27.000 ton en een hoofdbewapening van respectievelijk twaalf 30,5cm en tien 35,5cm kanonnen en konden met recht super-dreadnoughts genoemd worden.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog begon de US Navy met de ontwikkeling en de bouw van de zogenaamde standard-type battleships. Dit waren slagschepen die standaard een groot schietbereik, een compacte tactische radius, een uitstekende schadecontrole en een beperkte maximale snelheid hadden. Hierdoor konden de slagschepen samen een slaglinie vormen met een betrekkelijk grote actieradius. De standard-type battleships werden de Nevada-klasse, Pennsylvania-klasse, New Mexico-klasse, Tennessee-klasse en Colorado-klasse.

Op 6 februari 1922 werd het Vlootverdrag van Washington getekend door de maritieme grootheden Japan, Italië, Frankrijk de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. Het verdrag werd afgesloten om de wapenwedloop op maritiem gebied, die op dat moment gaande was, een halt toe te roepen. Twee van de afspraken waren dat de komende tien jaar geen nieuwe slagschepen meer op stapel gezet mochten worden en dat oudere slagschepen pas vervangen mochten worden als zij ouder waren dan twintig jaar. Als gevolg hiervan werd de door de US Navy geplande South Dakota-klasse van zes schepen geannuleerd en werden de super-dreadnoughts en de standard-type battleships gemoderniseerd.

Pas vanaf 1936 werden nieuwe slagschepen ontworpen voor de Amerikaanse marine. Van deze nieuwe generatie slagschepen werden USS North Carolina en USS Washington in 1941 als eerste in dienst gesteld. Deze generatie werd de fast-battleships genoemd omdat de US Navy door de toepassing van nieuwe technieken een slagschip kon bouwen dat, ondanks de beperkingen van de vlootverdragen van Washington en Londen in afmetingen, een maximale snelheid van 27 knopen had. Na de North Carolina-klasse volgden de vier schepen van de nieuwe South Dakota-klasse en daarna de vier Iowa-klasse slagschepen, die over een maximale snelheid van zelfs 33 knopen beschikten. Daarna stonden de vijf slagschepen van de Montana-klasse op de planning, maar tijdens de Tweede Wereldoorlog was gebleken dat het concept van het slagschip achterhaald was. De vliegdekschepen waren de belangrijkste schepen in een oorlogsvloot geworden en daarom werd de aanbesteding van de Montana-klasse geannuleerd.

Auteur Michael Green beschrijft de Amerikaanse slagschepen eveneens in deze volgorde, maar noemt de pre-dreadnoughts early battleships en alle standard-type battleships, inclusief de slagschepen van de Wyoming-klasse en de New York-klasse, super-dreadnoughts. Hij beschrijft de slagschepen vrij globaal waardoor de teksten goed te begrijpen zijn, maar helaas niet meer dan een soort opsommingen van technische gegevens zijn. Hij gebruikt hierbij geen overzichtelijke tabellen zodat de lezer snel over de beschrijvingen heen zal gaan. De pagina`s met foto`s en uitgebreide bijschriften, die steeds per groep slagschepen volgen, zijn daardoor een stuk interessanter. Net als "U-boat Prey" is "Battleships of the United States Navy" daarom niet geschikt als naslagwerk, maar een leuke aanvulling op de bestaande literatuur over de Amerikaanse slagschepen.