“The Fatal Decisions” is een uiterst zeldzaam verslag door de bovengenoemde auteurs, die redelijk kort na de beëindiging van het conflict dat bekend staat als de Tweede Wereldoorlog hun visie op schrift hebben gesteld betreffende een aantal beslissende momenten in de oorlog.

De Duitse generaals putten uit hun eigen ervaring, zowel op het slagveld als in het hoofdkwartier van de Führer, die zoals bekend, zich steeds meer als veldheer ging opstellen en in feite het centrale commando vormde en in die hoedanigheid zijn legers directe orders verstrekte. De verschillende delen van het boek handelen in chronologische volgorde over de opmars door Frankrijk en de Lage Landen, over de Luchtslag om Engeland, over het beleg van Moskou, over de gevechten bij El Alamein en Stalingrad, over de invasie in Frankrijk en ten slotte over het Ardennenoffensief.

Eén van de meest intrigerende kwesties wordt in de inleiding gesteld door Cyril Falls, de in 1971 overleden professor die aan de universiteit van Oxford een leerstoel in de oorlogsgeschiedenis bekleedde. Namelijk wie de uiteindelijke beslissing nam die de evacuatie mogelijk maakte van het Britse Expeditionaire leger, dat bij Duinkerken omsingeld was gestrand. Deze beslissing om de Duitse pantsereenheden de door chaos vrijwel weerloze Britten niet aan te laten vallen kwam van Gerd von Rundstedt. In deze introductie toont Falls aan dat de beslissing tot het laten ontsnappen van deze enorme legermacht niet het werk van Hitler was, maar van zijn Generaloberst Rundstedt die, weliswaar met Hitlers’ toestemming, tegen de bevelen van de Oberbefehlhaber Walter von Brauchitsch inging.

Terwijl iedereen de afloop van The Battle of Britain kent, is het interessant te vernemen hoe een Duitse luchtmachtgeneraal, Werner Kreipe, die analyseert en tot de slotsom komt dat Hermann Göring als hoofd van die luchtmacht zich vanuit het hoofdkwartier in Berlijn nauwelijks liet zien in West-Frankrijk. Göring gaf algemene orders maar werd al spoedig afgeleid door plannen om Gibraltar in te nemen en niet veel later door de voorbereidingen voor de aanval op Rusland. Toen het weer verslechterde en van een invasie in Engeland (voorlopig) geen sprake kon zijn, werd de luchtslag als het ware opgegeven.

Siegfried Westfahl knoopt de zes delen aan elkaar en diende als hoofd operaties onder Erwin Rommel in Noord-Afrika, als chef staf Onder Generaloberst Albrecht Kesselring in Italië en als chef staf onder Generaloberst Gerd von Rundstedt in 1944 – 1945.

De woestijnoorlog in Noord-Afrika wordt volgens General Fritz Bayerlein gekarakteriseerd door een schromelijk tekort aan bekwaam personeel (de Italiaanse bondgenoten), een geniale generaal (Erwin Rommel) en het teloorgaan van de aanvoerlijnen via de Middellandse Zee. Ook hier lijkt Rusland met haar grote voorraad grondstoffen de grote afleiding te vormen van Hitlers’ prioriteiten.

Generaloberst Günther Blumentritt verhaalt hoe Operatie Barbarossa voorbereid werd door een legerleiding die als voornaamste handboeken de oorlogsdagboeken van de veldtocht van Napoleon tegen Rusland als leidraad namen. De late start van die operatie, alsmede een totale veronachtzaming van de winterse condities in dat uitgestrekte gebied, maakten van de Russische veldtocht al snel een gedoemde operatie. Het is bijna onvoorstelbaar hoe het Duitse leger die eerste winter zonder daarop te zijn voorbereid en daarvoor te zijn uitgerust, wist te overleven. Ten slotte spitste deze veldtocht zich toe op drie fronten, waarvan Leningrad en Stalingrad natuurlijk de bekendste zijn.

De slag om Stalingrad wordt beschreven door de chef van de generale staf, Generaloberst Kurt Zeitzler, die een bijzonder ooggetuigenverslag doet van zijn samenwerking en latere confrontaties met de Führer. Hitler gebruikte Stalingrad als een persoonlijk public relations instrument waaruit voortvloeide dat hij zijn leger de opdracht bleef geven niet te wijken en door te vechten tot de laatste man. Hij werd hierin gesteund door Göring als hoofd van de luchtmacht die hem verzekerde in staat te zijn de bevoorrading door de lucht een succes te laten zijn. Zeitzler is getuige van het bedrog door Goering met valse rapporten en gefingeerde cijfers die Hitler deden besluiten vast te houden aan een eerder ingenomen rampzalig standpunt.

Het boek besluit met de beschrijving vanuit Duits perspectief van de invasie in Normandië die met een soort van “de kennis van nú” volgens Bodo Zimmerman lang te voorzien was geweest, inclusief de plaatsen waar deze zou plaatsvinden. De Duitse terugtrekking door Frankrijk werd sterk in de hand gewerkt door de minder bekende geallieerde invasie in Zuid-Frankrijk, die dreigde een enorme legermacht af te sluiten van het vaderland en de terugtrekking achter de Siegfriedlinie. Dit verslag wordt gevolgd door de Duitse visie van Genereloberst Hasso von Manteuffel op het Ardennenoffensief waarin uiteindelijk de moed van de geallieerde tegenstanders wordt geprezen.

In het algemeen is het interessant om eens door de bril van de tegenstander te kijken naar belangrijke omdraaipunten die uiteindelijk tot een geallieerde overwinning op Duitsland leiden. Het klinkt in de verslagen door dat de Duitse legers, ondanks een geweldige materiële achterstand, de geallieerden toch de handen behoorlijk vol hebben gegeven door militaire tactieken en doorzettingsvermogen.

Het boek is vertaald vanuit het Duits en is daardoor soms wat houterig in stijl. De militair-geografische kaarten, een zestal stuks, zijn helaas van erbarmelijke kwaliteit. In het middendeel van het boek staan een aantal foto’s van goede kwaliteit afgedrukt van de hoofdpersonen en van enkele veldslag momenten.

Een opvallende rapportage vanuit een tamelijk uniek gezichtspunt en daarom van historisch belang.