Jacqueline ontmoette Anne voor het eerst in de herfst van 1941 op de terugweg na hun eerste schooldag. Allebei zaten ze in Amsterdam op het Joods Lyceum, want de bezetter stond het hen als Joodse meisjes niet toe om les te volgen op reguliere scholen. Anne maakte op de verlegen Jacqueline direct een onuitwisbare indruk; ze kletste ronduit en nodigde haar nieuwe vriendinnetje meteen uit om bij haar thuis te komen. Het was het begin van een korte maar hechte vriendschap. Allebei konden ze toen nog niet bevroeden hoe de geschiedenis zou verlopen: Jacqueline wist niet dat haar vriendin, Anne Frank, zou uitgroeien tot het bekendste slachtoffer van de Jodenvervolging door de nazi’s. De meisjes waren gewoon bezig met hetzelfde als leeftijdgenoten van toen en nu: huiswerk, spelletjes, sport, roddels en jongens. Over deze tijd met Anne, toen het icoon van nu nog gewoon een tienermeisje was, heeft Jacqueline van Maarsen (1929), die de oorlog wel overleefde, een boek voor kinderen van omstreeks 10 tot 12 jaar geschreven. Eerder al beschreef ze voor volwassenen haar vriendschap met Anne in het boek “Ik heet Anne, zei ze, Anne Frank”.

Dat de tegenwoordig nog steeds in Amsterdam wonende Jacqueline wel de oorlog overleefde, heeft ze te danken aan haar moeder van niet-Joodse komaf. Terwijl haar vader, die wel van Joodse afkomst was, haar en haar zusje eerder ingeschreven had bij de Joodse gemeente, zorgde haar moeder ervoor dat ze niet langer als Joden geregistreerd stonden, omdat ze de dreiging van de nazi’s heel goed aanvoelde. Ze had de geboortebewijzen van haar grootouders moeten voorleggen aan Duitse Sicherheitsdienst. Jacqueline en haar zusje konden hun gele ster afdoen en mochten weer naar een gewone school. Hun vader werd vanwege zijn gemengde huwelijk behoed voor deportatie. Het was desondanks geen makkelijke tijd, want ondertussen verdwenen al Jacquelines vrienden en klasgenoten zonder dat ze wist waarheen. Ook Anne en haar familie waren opeens weg. Jacqueline vernam dat ze vertrokken waren naar Zwitserland en wist dus niet dat ze in werkelijkheid in de buurt ondergedoken zaten, in het Achterhuis aan de Prinsengracht. Pas na de oorlog hoorde ze de waarheid van Annes vader, Otto, de enige van het gezin Frank die de oorlog overleefde. Hij nam haar mee naar het Achterhuis en vertelde haar over het dagboek, waarin ze zelf ook genoemd wordt. Otto Frank gaf haar ook een afscheidsbrief die Anne aan haar geschreven had, maar die ze vanwege hun veiligheid niet had mogen versturen. De ontroerende brief is opgenomen in het boek.

“Misschien wordt Annes boek nog eens beroemd!” dat schreef Jacqueline in een briefje aan Otto Frank, nadat ze in 1947 het zojuist gepubliceerde dagboek van haar vriendin las. De lezer van nu weet inmiddels hoe het Anne vergaan is en hoe haar dagboek over heel de wereld bekend is geworden, maar Jacqueline van Maarsen schreef dit boek uit het perspectief van het meisje dat ze tijdens en kort na de oorlog was. Voor haar was (en is) Anne geen icoon van de Jodenvervolging, maar gewoon haar vriendinnetje met wie de vriendschap op een zo wrede manier beëindigd werd. Jonge lezers kunnen zich makkelijker inleven in het verhaal dat geschreven is vanuit de invalshoek van een leeftijdgenoot. En dat is belangrijk, want de feiten van toen zijn moeilijk te bevatten voor de jeugd van nu, voor wie oorlog en vervolging iets is uit een ver verleden. Met dit boek weet Jacqueline van Maarsen jonge lezers te betrekken bij haar eigen ervaringen tijdens de oorlog en vertelt ze het verhaal van Anne Frank door de ogen van iemand die haar echt gekend heeft. Het boek vormt een mooie aanvulling op Annes dagboek en brengt, net als het dagboek, de gebeurtenissen van toen dicht bij de kinderen van nu.