Panzervernichtungsabzeichen

De originele naam voor deze onderscheiding is "Sonderabzeichen für niederkampfen Panzerkampfwagen durch Einzelkämpfer", maar in de volksmond werden de termen "Panzervernichtungsabzeichen" of "Panzerknackerabzeichen" vaker gebruikt.

De tankvernietigingsbadge werd door Hitler ingesteld op 9 maart 1942, om individuele soldaten (geen tankbestrijdingseenheden) te onderscheiden die eigenhandig een vijandelijk pantservoertuig hadden vernietigd met een raket, explosief of granaat. De onderscheiding werd met terugwerkende kracht ingesteld vanaf het begin van de invasie van de Sovjet Unie (22 juni 1941).

Toen soldaten meerdere mouwinsignes gingen verdienen werd het nodig om een hogere klasse in te stellen. Daarom werd op 18 december 1943 een gouden klasse (de tankvernietigingsbadge in het goud) ingesteld, voor het eigenhandig vernietigen van vijf vijandelijke pantservoertuigen.

Bij de uitreiking van de onderscheiding werd de badge in een ceremonie vastgespeld op de rechter mouw van de ontvanger. Later werd deze door de soldaat op het uniform genaaid.
De tankvernietigingsbadge in het zilver werd gedragen op de rechtermouw van het gevechtstenue. Opvolgende onderscheidingen konden daar direct onder worden bevestigd, totdat er vier onderscheidingen waren aangebracht. Wanneer de vijfde onderscheiding werd behaald werden de vier andere ingeruild voor de tankvernietigingsbadge in het goud. Als er een zesde onderscheiding werd behaald dan werd er onder de tankvernietigingsbadge in het goud, een nieuwe tankvernietigingsbadge in het zilver aangebracht. Deze procedure werd zo telkens herhaald totdat er een tiende onderscheiding was verdiend. Dan werden de vier zilveren onderscheidingen wederom ingeruild voor een tweede tankvernietigingsbadge in het goud. Op deze wijze ging men zo door. Het hoogste aantal onderscheidingen voor het eigenhandig vernietigen van een pantservoertuig werd behaald door Oberstleutnant Günther Viezenz. Hij verdiende er 21.