Flakkampfabzeichen der Luftwaffe

Het Flakkampfabzeichen der Luftwaffe is door Herman Göring ingesteld op 10 januari 1941 om de luchtdoelgeschutbemanningen van de Luftwaffe te kunnen onderscheiden. De bemanningen van de zoeklichten en de luisterposten konden ook in aanmerking komen voor deze onderscheiding. Het Flakkampfabzeichen werd in eerste instantie uitgereikt aan de hand van een puntensysteem en er waren 16 punten nodig om voor deze onderscheiding in aanmerking te komen.

Het Flakkampfabzeichen der Luftwaffe is ontworpen door W. E. Peekhaus uit Berlijn en werd door meerdere fabriekanten geproduceerd. Het Flakkampfabzeichen is opgebouwd uit een krans van 8 bundels van elk 3 eikenbladeren, met aan de onderkant van de krans een langwerpig blok. Het midden van het blok loopt taps toe en vanonder dit blok ontspringen de eerste eikenbladeren. Aan de bovenkant van de krans is een adelaar in vliegende vorm gemonteerd en deze adelaar houd in één van zijn klauwen een groot hakenkruis vast. Het centrale motief bestaat uit een groot en zeer gedetailleerd 88mm luchtdoelgeschut. Dit kanon staat schuin naar rechtsboven gericht en de loop van dit stuk geschut doorbreekt aan de rechterzijde de 7e eikenbladerenbundel van de krans. Deze onderscheiding is een 63mm hoog, een 45mm breed en de breedte van de krans is 6mm. De achterzijde van de onderscheiding is vlak en er zit een standaard ronde naald met haak constructie op bevestigd. Het Flakkampfabzeichen werd uit diverse soorten materiaal vervaardigd, waarvan onderscheidingen uit aluminium het zeldzaamste zijn en onderscheidingen van zink of een zinklegering het meest voorkomend zijn. Als de onderscheiding gemerkt is met het merkteken of LDO nummer van de producent, dan staat dit merk of nummer in de achterkant van de onderscheiding geslagen. Om beschadigingen tijdens de gevechtsacties te voorkomen, werd er vanaf mei 1942 voor op de veldtenues een stoffen versie geproduceerd. Enkele bekende producenten zijn; Gustav Brehmer uit Markneukirchen, C.E. Juncker uit Berlijn, F.W. Assmann & Söhne uit Lüdenscheid, Walter & Henlein uit Gablonz en Gebrüder Wegerhoff uit Lüdenscheid.

Het Flakkampfabzeichen der Luftwaffe werd uitgereikt in een blauw doosje of een standaard papierenzakje waar de naam van de onderscheiding op gestencild staat. Het blauwe doosje heeft aan de binnenkant blauwe satijnen dekselbekleding en een blauwe fluwelen bodembedekking. Op de bovenkant van het deksel staat in zilveren letters de naam van de onderscheiding gestencild. Tesamen met de uitreiking kwam een standaard onderscheidingsdocument en de uitreiking werd in het Soldbuch genoteerd. Het Flakkampfabzeichen werd gedragen op het onderste gedeelte van de linkerborstzak en dan onder het IJzeren Kruis I Klasse.

De uitreiking van het Flakkampfabzeichen der Luftwaffe was in eerste instantie gebaseerd op een puntsysteem en de ontvanger moest 16 punten hebben voor hij in aanmerking kwam voor deze onderscheiding. Aan de bemanningen van de zoeklichten en luisterstations kon deze onderscheiding ook uitgereikt worden en voor hen gold dat elke ontdekking van een vijandelijk vliegtuig gelijk stond aan 1 punt. Voor de geschutsbemanningen was onderstaand puntensysteem opgesteld.

- Het neerhalen van een vijandelijk vliegtuig zonder hulp van een ander stuk luchtdoelgeschut, 4 punten.
- Het neerhalen van een vijandelijk vliegtuig met hulp van een ander stuk luchtdoelgeschut, 2 punten.

In begin 1942 werd dit puntensysteem vervangen door deze criteria.
- Voor 5 niet succesvolle luchtafweeracties tegen vijandelijke vliegtuigen.
- Voor 3 luchtafweeracties waarbij een vijandelijk vliegtuig werd neergehaald.
- Voor elke actie van buitengewoon moedig optreden met betrekking tot de luchtverdediging.
- Voor 3 succesvolle aanvallen tegen gronddoelen. (schepen, tanks, fortificaties)
- De geschutsbatterij commandant kwam in aanmerking voor deze onderscheiding wanneer de helft van zijn compagnie deze onderscheiding al had ontvangen.