Soldaat Ivor Rowberry diende tijdens de Slag om Arnhem in september 1944 bij het South Staffordshire Regiment. Tijdens deze gevechten werd hij echter op 22 september gedood, maar nét voor zijn vertrek vanuit Engeland, schreef hij de volgende afscheidsbrief aan zijn moeder.

Lieve moeder,

Deze brief die ik nu aan het schrijven ben is een andere als de eerdere brieven die u atijd van mij gekregen hebt. Het is een brief waarvan ik altijd gehoopt had dat u deze nooit zou ontvangen en het is slechts een bevestiging van die beknopte zwartgerande kaart die u eerder heeft ontvangen, en wat u veel verdriet heeft gedaan. Het is juist terwille van dit verdriet dat ik u deze brief heb geschreven en ik hoop van harte dat, na het lezen van deze brief, de inhoud ervan u goed heeft gedaan en dat ik deze niet voor niets heb geschreven. Het is ontzettend moeilijk om nu in de verleden tijd al over de toekomst te schrijven, daarom ga ik vanaf nu verder met het heden.

Morgen komen we in actie. Hoewel we nog niet precies weten wat onze taak zal zijn, zal het waarschijnlijk wel een zeer gevaarlijke zijn waarbij vele levens verloren zullen gaan, en misschien ben ik ook een van deze. Nou moeder, ik ben niet bang om dood te gaan. Ik geniet van dit leven en de afgelopen twee jaar heb ik plannen gemaakt, ja zelfs gedroomd, over hoe mijn toekomst er uit zal komen te zien. De toekomst is echter niet mijn beslissing, maar die van God en als ik op één of andere manier deze wereld beter kan verlaten dan dat ik hem aangetroffen heb, zal ik het zeker niet nalaten om deze opoffering te maken.

Engeland is een groot land, het beste dat er is, maar ik moet eerlijk en oprecht bekennen dat het niet het vechten en sterven waard is. Ook kan ik mij niet verplaatsen in de rol van een of andere kruisvaarder die gaat vechten voor de bevrijding van Europa. Het zou wel een leuke gedachte zijn, maar dan zou ik alleen maar mezelf voor de gek houden. Nee moeder, mijn kleine wereld speelt zich af in de omgeving van u en vader en al mijn vrienden, familie en bekenden, en dát is pas het vechten en het sterven waard.

Nu ben ik aangekomen op het belangrijkste gedeelte van mijn brief. Zoals ik al eerder heb vermeld, ben ik niet bang om dood te gaan en ben ik ook, als het zover is, bereid om dit te doen.

Als het ooit zover komt, heeft u er baat bij en als u dat niet heeft, is mijn opoffering voor niets geweest. Heeft u er baat bij gehad, moeder, of heeft u dagenlang liggen huilen en piekeren? Verdriet is hypocriet, onnodig en oneerlijk en doet u noch mij enig goed.

Ik wil geen bloemen, geen grafschift, geen tranen. Het enige dat ik wil is dat u mij herinnert zoals ik was en dat u trots op mij zult zijn, zodat ik in vrede kan rusten en dat mijn opoffering niet voor niets is geweest. De dood is niet iets oneindigs, anders zou het leven helemaal geen zin hebben, het is gewoon een etappe in ieders leven. Voor de een komt de dood vroeg, voor de ander laat, maar de dood komt op een gegeven moment voor iedereen, en er is zeker geen betere manier voor mij om dood te gaan.

Daarbij komt dat ik in mijn korte leven van 21 jaar waarschijnlijk meer plezier heb gekend dan anderen in hun 80 jaar. Het enige waar ik spijt van heb is dat ik niet zoveel voor u heb kunnen doen, zoals ik gewild zou hebben. Ik hield van u moeder, u was de beste moeder van de hele wereld, en waar ik in mijn leven heb gefaald, zal ik proberen in het hiernamaals goed te maken, dus laat me alstublieft niet in de steek. Moeder, pieker niet, maar lach, wees trots en voldaan.

Ik heb nooit veel geld gehad, maar datgene wat ik heb gespaard, geef ik aan u. Doe er niets geks mee en spendeer het geld niet aan mij, maar gebruik het voor de kinderen, zodat het op een goede manier besteed wordt. En denk eraan, dat waar ik op het ogenblik ben, alles in orde is en met de gedachte dat u geen verdriet heeft met mijn verlies, zal ik ook heel blij zijn.

Nou, moeder, dat is alles en ik hoop echt dat ik deze brief niet voor niets heb geschreven. Tot ziens en bedankt voor alles.

Uw onwaardige zoon,

Ivor