Japanse Mijnenveger W 13 (1933) - 第十三号掃海艇

De Japanse mijnenveger W 13 werd begin jaren 1930 gebouwd en was de naamgever van de W 13-klasse mijnenvegers. Tijdens de invasie van Tarakan, Nederlands-Borneo, werd de W 13 door Nederlands kustgeschut op 12 januari 1942 tot zinken gebracht.

De kiel voor de Japanse mijnenveger W 13, Dai-13-Go Sokaitei (第十三号掃海艇) werd op 22 december 1931 gelegd aan de scheepswerf van Fujinagata, te Osaka. Op 30 maart 1933 werd het schip te water gelaten en op 31 augustus 1933 afgeleverd. Het schip was de eerste uit de W 13-klasse (1933) mijnenvegers, een klasse die was afgeleid van de W 5-klasse (1928) mijnenvegers, de Dai Go Go-gata Sokaitei (1928).^[1]

De W 13 werd volledig gebouwd volgens de oorspronkelijke specificaties. Ten gevolge van het Tomozuru incident werd in 1935 de stabiliteit verbeterd en romp versterkt. De bovenbouw werd gereduceerd en de ballast vergroot. Hierdoor werd de waterverplaatsing vergroot tot 691 ton netto en 800 ton bruto gewicht. De maximale snelheid nam hierdoor af tot 18 knopen (33,34 km/u).^[2]

Bron: Public Domain (onbekend)

Vanaf 1937 tot eind 1939 nam het schip deel aan operaties in midden en noord China tijdens de 2e Chinees-Japanse oorlog. Op 10 juni 1941 volgde indeling bij de Japanse 2e Basis Eenheid innen de Japanse 3e Vloot. Eind november vertrok de W 13 uit Sasebo met als bestemming Takao. In december 1941 werd het schip ingezet bij de invasie van de Filippijnen waarbij het deelnam aan de inname van Bataan en eind december de aanvallen in de Golf van Lingayen. Vanaf 7 januari 1942 volgde inzet bij de invasie van Nederlands-Borneo met de gehele Japanse 11e Mijnenvegerdivisie en 30e Mijnenvegerdivisie. Tijdens de slag om Tarakan (1941) werd het schip op 12 januari 1942 door vuur van Nederlandse kustbatterijen op Tarakan ten zuidwesten van het eiland, geraakt en tot zinken gebracht.^[3][4]

Op papier werd de W 13 op 31 januari 1942 geclassificeerd als reserve schip vierde klasse en uiteindelijk op 30 november 1945 geschrapt van de marinelijst.

Noten

1. Gogin, 2021, pag. 182
2. Gogin, 2021, pag. 183
3. Bertke, 2013
4. Gogin, 2021, pag. 183