Axel Heinrichs

Axel Erik Heinrichs werd geboren op 21 juli 1890 in Helsinki en kwam uit een Zweeds sprekende familie. Heinrichs groeide ook op in Helsinki, waar hij Zweeds ging studeren. In 1908 studeerde hij af en hij ging werken als journalist voor een krant en later voor een persbureau. Het journalistieke vak was echter niet wat Heinrichs wilde en hij gaf zich op voor een militaire opleiding.

In februari 1915 reisde Heinrichs af naar Duitsland waar hem de belangrijkste infanterietactieken werden aangeleerd. Drie jaar later keerde hij terug naar Finland waar hij zich vrijwel onmiddellijk aanmeldde voor dienst in het Witte Leger dat in de Finse burgeroorlog vocht tegen de bolsjewistische revolutionairen. De inmiddels tot majoor gepromoveerde Heinrichs voerde het bevel over een infanteriebataljon in de veldslagen bij Tampere en Viipuri (Vyborg). Heinrichs bleek een zeer succesvolle commandant te zijn en mede door zijn uitstekend leiderschap werden deze gevechten dan ook in het voordeel van het Witte Leger beslist.

Na de oorlog bleef Heinrichs in het leger en in 1922 werd hij chef van de Generale Staf. Heinrichs bekleedde hierna verschillende posten in het Finse leger totdat hij in 1925 vertrok naar Frankrijk voor het volgen van een militair-academische studie. Drie jaar later keerde hij terug naar Finland waar hij het bevel kreeg over een brigade. Deze post behield hij ook niet lang en in 1929 werd hij hoofd van het Finse officierencollege in Helsinki. In 1930 werd Heinrichs benoemd tot gouverneur van de provincie Vaasa en nam tegelijkertijd het bevel op zich van de 1e Divisie. Deze positie behield hij tot 1938, waarna hij benoemd werd tot inspecteur van de infanterie-strijdkrachten.

Toen op 30 november 1939 de Winteroorlog uitbrak tegen de Sovjet-Unie werd hij aangesteld als commandant van het IIIe Legerkorps dat gestationeerd was op de Karelische Landengte. Opnieuw bleek dat Heinrichs een uitstekende bevelhebber was en hij werd in februari 1940 dan ook benoemd tot bevelhebber van het Karelische Leger, dat alle strijdkrachten omvatte op de Karelische Landengte. Na het vredesverdrag van Moskou op 13 maart 1940 werd Heinrichs benoemd tot bevelhebber van de Finse landstrijdkrachten. In juni van datzelfde jaar werd Heinrichs opnieuw chef van de Generale Staf.

Tijdens de beginperiode van de Vervolgoorlog in 1941 werd Heinrichs opnieuw bevelhebber van het Karelische Leger, dat opnieuw opereerde op de Karelische Landengte. Nu waren de Finnen, in tegenstelling tot in de Winteroorlog, in het offensief en binnen een aanzienlijke tijdsperiode werden de in 1940 afgestane gebieden heroverd. In januari 1940 benoemde de Finse opperbevelhebber veldmaarschalk Carl Mannerheim Heinrichs opnieuw tot chef van de Generale Staf. Deze post bekleedde hij tijdens het verdere verloop van de Vervolgoorlog totdat hij in oktober 1944 chef van het Finse hoofdkwartier werd.

Naast opperbevelhebber Carl Mannerheim was Heinrichs de enige die het Mannerheimkruis 1e Klasse kreeg uitgereikt. Deze onderscheiding werd hem op 31 december 1944 uitgereikt. Begin 1945 droeg Mannerheim het opperbevel van de Finse strijdkrachten over aan generaal Heinrichs. Heinrichs kreeg de taak om toe te zien dat de wapenstilstand met de Sovjet-Unie werd nageleefd en dat het Finse leger werd gedemobiliseerd. In de zomer van 1945 ging Heinrichs met (vervroegd) pensioen en trok hij zich terug uit het alledaagse leven.

In 1948 werd Heinrichs echter benaderd door de Finse president Paasiviki om naar Moskou af te reizen voor het sluiten van een militair verdrag tussen Finland en de Sovjet-Unie. Na het behalen van dit diplomatieke succes werd Heinrichs opnieuw benoemd tot bevelhebber van de Finse strijdkrachten, een positie die hij overigens nooit zou gaan bekleden. In plaats hiervan werd hij bankdirecteur, totdat hij in 1952 met pensioen ging.

In zijn laatste levensjaren ondersteunde hij maarschalk Mannerheim in het schrijven van zijn memoires. Ook schreef hij zelf een aantal boeken over de militaire geschiedenis van Finland.

Generaal Heinrichs stierf in Helsinki in 1965.