Ontwikkeling
Het machinegeweer Browning M1917 werd geïntroduceerd in 1917. De ontwikkeling van het wapen was echter al begonnen in 1889. John Moses Browning patenteerde het in 1890. Dit eerste model werd geproduceerd door de Colt Company als Colt M1895. Het was een door gas aangedreven wapen, waarbij de expansiegassen van de patronen werden gebruikt voor de aandrijving. Browning ontwikkelde het systeem verder en besloot in 1900 dat een werking met een terugslagmechanisme meer mogelijkheden bood dan de werking op gas. Hij ontwikkelde op deze basis een totaal nieuw concept dat het basisprincipe werd voor alle volgende Browning-ontwerpen.

In 1901 vroeg Browning patent op het systeem aan, maar het duurde nog tot 1910 voordat een prototype werd gefabriceerd. Het idee was zo revolutionair dat het Amerikaanse leger weinig enthousiast was. Tijdens de Eerste Wereldoorlog ontdekte de Amerikaanse regering dat het land geen moderne machinegeweren bezat die zich konden meten met buitenlandse typen. In februari 1917 werd Browning gevraagd een demonstratie van zijn wapen te geven. Er was echter nog geen beslissing genomen op het moment dat de Verenigde Staten betrokken raakte in de oorlog. De volgende maand mocht Browning weer zijn wapen demonstreren en gaf een spectaculair bewijs van de effectiviteit van het wapen door 20.000 patronen non-stop te verschieten. Er werden onmiddellijk contracten afgesloten voor de productie van 45.000 stuks en de Browning M1917 kwam in Amerikaanse dienst.

M1917A1
De M1917 was een watergekoeld wapen dat veel weg had van het Britse Vickers machinegeweer. Het had echter een dubbele handgreep in plaats van een pistoolhandgreep. Na de ervaringen van de Eerste Wereldoorlog werd het wapen gemodificeerd en in 1936 volgde een grote revisie van het ontwerp, wat leidde tot de M1917A1. Qua uiterlijk leek het wapen veel op haar voorganger. Er waren echter verbeteringen aangebracht in de patroonaanvoer, de vizieren, het vervangen van bronzen onderdelen door staal, een verbeterd koelwatersysteem en het gebruik van een driepoot onderstel. Deze M1917A1 werd het standaardmachinegeweer van het Amerikaanse leger tijdens de Tweede Wereldoorlog en deed daarna nog lange tijd dienst.

Voor het gebruik in vliegtuigen werd een speciale versie van het wapen ontwikkeld. Waterkoeling was hierbij niet van toepassing, waardoor een nieuw ontwerp ontstond dat werd aangeduid als M1918.

Van de M1917 werden totaal 68.389 exemplaren gemaakt. Hiervan werden er in 1940 10.000 onder een “Lend-Lease”-contract geleverd aan de Britten voor gebruik door de Home Guard.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden 53.854 exemplaren van de M1917A1 geproduceerd.

Buitenlands gebruik
Als exportproduct werd het wapen ook een succes. Het Poolse leger gebruikte een aantal exemplaren onder de naam Ciezki karabin maszynowy wz.30. Een groot aantal hiervan viel na de strijd in september 1939 in Duitse en Sovjethanden. De Duitsers namen ze in gebruik als 7,9 mm sMG 249(p), terwijl de Sovjets ze aanduidden als CKM wz 30.
In het kader van “Lend-Lease” werden M1917's geleverd aan de Sovjet-Unie en aan China, als kaliber 7,92mm wapens. In België werd de M1917 geproduceerd door de FN wapenfabrieken, voornamelijk bedoeld als exportproduct dat werd geleverd aan vele Zuid-Amerikaanse landen.

Technische gegevens:

Browning M1919
Het Browning M1919 machinegeweer verschilde alleen van de M1917 doordat het een luchtgekoelde loop gebruikte. De eerste versie, de M1919, ontwikkeld uit het M1918 vliegtuigmachinegeweer met een zwaardere loop, was bedoeld voor het gebruik in tanks. Doordat deze tanks nooit werden gebouwd, werd het verder ontwikkeld tot de M1919A1, M1919A2 (voor dienst bij de cavalerie) en de M1919A3. Geen van deze types werd in grote aantallen geproduceerd. De M1919A4 was bedoeld voor gepantserde voertuigen of bij flexibele opstellingen. Het werd al snel één van de meest gebruikte machinegeweren van de Tweede Wereldoorlog en er werden 438.971 stuks geproduceerd. Het werd gebruikt door elk aan geallieerde kant vechtend land en werd beschouwd als een zeer goed en betrouwbaar wapen.
Bijna alle M1919A4's werden gebruikt als infanteriewapen, terwijl de M1919A5 werd toegepast in gepantserde voertuigen. De M1919A6 werd geproduceerd als infanteriegroepswapen door een tweepoot aan de voorkant van een M1919A4 te installeren samen met een kolf en een draagbeugel. Sommige soldaten vonden het een populair en bruikbaar wapen, ondanks het feit dat het vrij zwaar was voor een licht machinegeweer. Hoewel veel gebruikt, werd het niet meer dan als een vervangend standaardmachinegeweer beschouwd door de Amerikaanse strijdkrachten.
Tijdens zijn bestaan werden er verschillende veranderingen en aanpassingen aan de M1919A4 en M1919A6 verricht, maar ze waren toch twee van de meest betrouwbare machinegeweren ooit geproduceerd. Een totaal van 43.479 M1919A6 werden er geproduceerd.
De M1919 werd als basis gebruikt voor vliegtuigmachinegeweren (M2) en vormde ook de basis voor de US Navy-vliegtuigmachinegeweer, de AN-M2.

Technische gegevens: