De Britse officier (Squadron Leader) Hugh Mallory Falconer was tijdens de Tweede Wereldoorlog tweeënhalf jaar krijgsgevangene van de Duitsers. Het boek "The Gestapo’s Most Improbable Hostage" bevat zijn memoires. Voorafgaand aan zijn gevangenschap vocht hij in Duinkerken voorafgaand aan operatie Dynamo en gedurende de Slag om Engeland. Daarna richtte hij radiocommunicatie op in Gibraltar die mogelijk een spilfunctie had bij de geallieerde overwinning. Hij deed bij het Franse vreemdelingenlegioen zijn ervaring op en werd daarna agent van de Britse Special Operations Executive (SOE).

In 1942 werd hij na operatie Torch (de geallieerde invasie van het Frans-koloniale deel van Noord-Afrika) door de Gestapo in Tunesië gearresteerd. Een gearresteerde spion kon meestal op de doodstraf rekenen. Een militair in burgerkleding die bezig was met verzets- en sabotageacties hoefde geen beroep te doen op de Geneefse Conventie. Wonder boven wonder raakten zijn identificatiepapieren vermist en werd hij als onbekende op transport gezet naar Berlijn, waar het Gestapohoofdkwartier zich bevond.

Dit, in combinatie met zijn snelle denken en sluwheid tijdens ondervraging, leidde ertoe dat de nazi's hem in een groep van prominente gijzelaars opnamen. Een groep gijzelaars die in leven werd gehouden omdat de nazileiding hen kon gebruiken in onderhandelingen met de geallieerden, in de hoop om de koers en de afloop van de oorlog te kunnen beïnvloeden. Hij maakt deel uit van een internationaal gemengd gezelschap waartoe ook de voormalige Franse minister Leon Blum behoorde. Of de Griekse Alexander Papagos, de latere premier van Griekenland. Ook enkele andere bijzondere geallieerde officieren werden apart gevangen gehouden (zie: VIP-gevangenen van de SS).

Falconer leerde Dietrich Bonhoeffer kennen. De bekende Duitse protestantse predikant (voor wie in 2006 100 jaar na zijn geboorte een speciaal herdenkingsjaar vol aandacht voor zijn leven en standpunten werd georganiseerd) werd in 1943 door de Duitsers opgepakt vanwege zijn antinazistische houding. Falconer had veel ontzag voor deze man die in april 1945, op bevel van Adolf Hitler zelf, werd opgehangen.

Het boek beschrijft zijn tijd als speciale gijzelaar, een gevangenschap die soms ook met ontberingen gepaard ging. Door sommige lezers is het boek bestempeld als een gids voor het overleven van eenzame opsluiting. Of een handleiding voor hoe je gevangenisbewakers kunt liquideren. Het is echter vooral te beschouwen als een persoonlijk verhaal over dagelijkse beslommeringen van een gevangene. Vanuit zijn officiersrol beschrijft hij zijn ervaringen met de Duitse oorlogsmachine en vertelt hij de waarheid over de concentratiekampen. Bijzonder om te lezen is hoe hij zijn kennis van morsecode gebruikt om een bijzondere kerstnachtmis mogelijk te maken voor zijn medegevangenen.

Na de oorlog werd Falconer geplaatst bij de Britse troepen in Duitsland, waarbij hij eerst de Duitse paspoortcontrole reorganiseerde en vervolgens tot 1952 een andere (niet-gespecificeerde) baan in Hannover had. Na zijn terugkomst in Engeland keerde hij terug naar zijn beroep in de cementindustrie. Vanaf dat moment sloot hij al zijn zakelijke contracten in het buitenland: in India, Pakistan en Iran.

Zijn werk bracht hem naar Afghanistan, Kasjmir, Bangladesh en vele andere delen van de wereld. Tijdens een tweejarig contract in Zambia, bezocht hij Zuid-Afrika en Rhodesië. Hij en zijn vrouw besloten om zich daar te vestigen. Hij stierf in januari 1980 in Rhodesië, het huidige Zimbabwe. Evelyn Campbell Smith, zijn dochter, heeft het enige exemplaar van de memoires van haar vader minutieus bewerkt. Het boek bevat ook enkele foto’s van de beschreven personen, een kaart van de route die de gijzelaars in het voorjaar van 1945 hebben afgelegd en een index.