Ken Delve heeft 20 jaar bij de Britse Royal Air Force gediend als navigator op Tornado-straaljagers in een aantal operationele squadrons en als instructeur. Hij was ook archeoloog en zo kwam zijn belangstelling voor de luchtvaartgeschiedenis. Dit kwam van pas tijdens het onderzoeken en schrijven van artikelen en boeken. In 1985 is zijn eerste boek uitgekomen, ‘The Winged Bomb’, over de geschiedenis van 39 squadron RAF, het squadron waarin hij toen werkzaam was.

Na het verlaten van de RAF werd hij redacteur van FlyPast magazine, een belangrijk en bekend historisch luchtvaartmagazine. Daarna werd hij hoofdredacteur bij Key Publishing met verantwoordelijkheid voor acht belangrijke luchtvaarttijdschriften. Hij heeft ook bemoeienis met het RAF Heraldy Trust en is nu een trustee van deze organisatie.

In 2016 richtte hij het Research Centre for Air History op, een forum voor informatie en het behoud van historische documenten en foto's met betrekking tot de RAF. Hij is auteur van vele boeken (26) en artikelen over de RAF, ook voor Pen & Sword Aviation. In de boeken en artikelen die hij schrijft combineert hij officiële informatie, zoals vluchtrapporten, met persoonlijke herinneringen van bemanningsleden.

Dat lees je ook in dit recente boek dat gaat over de luchtoorlog in Afrika in de jaren 1940-1942. Elk stuk in het boek is steeds een combinatie van de officiële stukken van de squadrons (citaten of informatie daaruit) met daarbij interviews of dagboekverhalen van betrokken bemanningsleden. Dat maakt het boek afwisselend en goed leesbaar. Het is ingedeeld in vijf hoofdstukken die elk een bepaalde periode uit de luchtoorlog in Afrika beschrijven. De luchtstrijdkrachten in Noord-Afrika stonden bekend als de Desert Air Force (DAF). Het boek start met de periode vanaf 1939.

De luchtverdediging van Groot-Brittannië kreeg altijd prioriteit, zodat de DAF over het algemeen uitgerust was met oudere vliegtuigtypen. Er was wel een goede machtsverhouding met de even verouderde Italiaanse luchtmacht. Toen in 1940 de strijd begon had de DAF nog geen 300 vliegtuigen voor de strijd op en rond het Afrikaanse continent. Eind 1941 waren dat er rond de 1.000 en in 1942 meer dan 1.500.

De tactiek van de DAF concentreerde zich in het begin van deze luchtoorlog op steeds dezelfde bombardementsvluchten en op directe tactische steun aan de troepen op de grond. Helaas betekende deze tactiek dat de snellere en hoger vliegende Duitse jagers meestal het voordeel hadden van hoogte en verrassing ten opzichte van de laagvliegende en langzame DAF-vliegtuigen. De Britse verliezen waren bijgevolg groot. Door allerlei ervaringen op diverse fronten werd in 1942 de DAF gereorganiseerd en veranderde de tactiek (men ging bijvoorbeeld ook hoger vliegen) en verkregen de Britten mede daardoor en door het grotere aantal vliegtuigen het overwicht in het Afrikaanse luchtruim.

De Desert Air Force was in de eerste periode van de oorlog (1940-1942) samengesteld uit squadrons van de Royal Air Force (RAF), de Zuid-Afrikaanse luchtmacht (SAAF) en de Royal Australian Air Force (RAAF). Later in de oorlog (vanaf 1942) namen ook de Amerikaanse luchtmacht (USAAF) en andere geallieerde luchtkrachten deel.

De SAAF leverde meer dan een dozijn squadrons aan de DAF. In twee jaar vlogen de squadrons van de SAAF bijna 34.000 vluchten en zouden ze circa 342 vijandelijke vliegtuigen vernietigd hebben. Ook veel uit Polen gevluchte piloten maakten deel uit van de DAF en vormden uiteindelijk twee Poolse squadrons.

Het blijkt dat er bij de DAF ook een club zoals de ‘Goldfishclub’ was (zie bespreking ‘Coming Down in the Drink’), genaamd ‘The late Arrivalsclub’, of op z’n Australisch, ‘The Boomerang Club’ (een bemanningslid dat net als een boemerang altijd terugkeert). In dit geval waren de leden geen bemanningsleden die een noodlanding op zee moesten maken, maar bemanningsleden die te land hun toestel na een crash moesten verlaten en dan lopend (soms ook door vijandelijk gebied) terugkeerden bij hun squadron. De leden van deze club kregen zelfs een officieel certificaat uitgereikt. Het clubembleem was een kleine zilveren laars met vleugels (bootswings).

Ook wordt beschreven dat onder welke omstandigheden ook (een zandstorm, plotselinge verplaatsingen van het front, het leven in een tentenkamp op de zandvlakten en de felle gevechten) het vieren van Kerstmis een zeer belangrijke gebeurtenis was. Diezelfde vastberadenheid aan tradities zie je elders in de oorlog ook terug: thee drinken tijdens gevechtshandelingen en een doedelzakspeler die de troepen vooruit gaat.

Het boek is voorzien van veel foto’s die het verhaal goed ondersteunen. ‘The Desert Air Force in World War II’ geeft een levendig beeld van de grotendeels vergeten luchtoorlog in dit werelddeel. Ken Delve laat ons kennis maken met de grotendeels onbekende vliegeniers van de Desert Air Force en geeft ze de eer die ze verdienen.