In de oorlogsfilm ‘Enemy at the Gates’ (2001) vindt er een bloedstollend gevecht plaatst tussen twee sluipschutters; de Rus Vasily G. Zaitsev en de Duitser majoor Erwin König (soms ook aangeduid als kolonel Heinz Thorvald). Afgezien van het feit dat de film niet historisch-waarheidsgetrouw weergegeven is, geeft het gevecht een mooi beeld van hoe sluipschutters te werk gaan.

Het woord ‘sniper’ is een Engelse benaming die komt van de vogel ‘snip’, waarop door de Engelsen in India werd gejaagd. Het was een schuwe vogel die moeilijk te zien was en wanneer een schutter de vogel kon raken dan werd hij ‘sniper’ genoemd.

De taken van een sluipschutter hebben betrekking op het ongezien benaderen en observeren van de vijand en het uitschakelen van meestal cruciale, leidinggevende soldaten. Dit proces kan vaak uren en zelfs dagen duren. Na iedere treffer zal de sluipschutter meestal meteen proberen om zijn plek ongezien te verlaten. Een sluipschutter werkt alleen, soms wel bijgestaan door een zogenaamde ‘spotter’ die helpt met het observeren van de vijand en het berekenen van het schot. Hierbij zijn afstand, temperatuur en wind elementaire factoren. Het schot wordt meestal van grote afstand afgevuurd.

In het boek ‘Elk schot een treffer’ worden door tien verschillende schrijvers verschillende succesvolle sluipschutters (snipers) uit de Tweede Wereldoorlog beschreven. Niet elk verhaal is even indrukwekkend en niet elke schrijver heeft evenveel talent.

Het verhaal van Tom C. McKenney over de Amerikaanse sluipschutter uit de Tweede Wereldoorlog Bert Kemp is echter buitengewoon indrukwekkend en is absoluut het kopen van dit boek waard. Het verhaal leest als een jongensboek. Kemp was een enorm begenadigde schutter. Niet alleen met geweer, maar ook met katapult en pijl en boog. Kemp moest, omdat zijn familie erg arm was, jagen op konijnen en eekhoorns voor voedsel en geld. Dat deed hij op een bijzonder manier; hij trof de prooi altijd tegen de kop. Samen met zijn partner Wesley Holly was hij de schrik van de vijand in Noord-Afrika en Sicilië.

Sluipschutters hebben een heroïsch aura om zich heen. Al dacht de vijand daar meestal heel anders over. Veel legereenheden hadden ook liever dat hun sluipschutters op flinke afstand van hun eenheid hun werk deden, omdat een schot van een sluipschutter meestal een artilleriebarrage of een mortieraanval als antwoord kreeg.

De verhalen in het boek geven een duidelijk beeld van het harde leven van een sluipschutter. Onder zeer zware omstandigheden, vaak opgejaagd, moest de schutter veel geduld bewaren en vaak lang wachten, in weer en wind, eer de kogel kon worden afgevuurd.

‘Elk schot een treffer’ is een verzameling afzonderlijke verhalen over sluipschutters. De schrijvers hebben veelal zelf ook een militaire achtergrond en weten waar ze het over hebben. Echter het schrijven zit hen niet allemaal in het bloed en dat is bij sommige verhalen duidelijk te merken. Hierdoor en door het feit dat ieder verhaal dus een eigen einde heeft, krijgt het boek een ietwat rommelig karakter. Ook de ondertitel "de tien dodelijkste sluipschutters van WO2’ is niet in overeenstemming met de inhoud van het boek. Zo gaat het vierde verhaal niet over een specifieke sluipschutter, maar over Operatie Foxley; het plan om Hitler door een sluipschutter te laten doden.

Hoofdstuk 7 gaat over de Britse kapitein Clifford Shore en zijn plannen met betrekking tot de ontwikkeling van trainingsprogramma’s voor sluipschutters. Natuurlijk komen legendes als de Fin Simo Häyhä, de Russin Ljoedmila Pavlitsjenko en de Duitser Sepp Allenberger in andere verhalen wél aan bod, maar tóch blijft de lezer een zeker gemis voelen bij het lezen van dit boek.

Desalniettemin zal dit boek in de collectie van diegene die een beeld wil krijgen van het sluipschutten tijdens de Tweede Wereldoorlog niet misstaan.