Sommige oorlogsfilms zijn erg origineel wat betreft thematiek. 'Land of Mine' (2016) is precies zo'n film. Aan het eind van de oorlog in 1945 en vlak erna lagen overal in Europa Duitse mijnen en bommen. Ook aan de kust van Denemarken. Duitse soldaten hadden duizenden mijnen gelegd onder stranden en duinen om Europese kusten te beschermen tegen mogelijke geallieerde aanvallen. De Deense film beschrijft hoe Duitse krijgsgevangenen, kindsoldaten, mijnen moesten ruimen aan de Deense kust. Een zeer gevaarlijke klus. Zonder gereedschap of geavanceerde apparatuur moesten de Duitsers met hun blote handen mijnen ruimen. Genoemde film geeft een realistisch beeld van de omstandigheden waaronder dit gebeurde. Vaak waren de mijnenruimers ondervoed, sterk vermagerd en vermoeid. Die vermoeidheid kon ervoor zorgen dat het concentratievermogen niet optimaal was. Soms met dodelijke gevolgen.

Een Deense sergeant, Carl Rasmussen, moet ervoor zorgen dat de mijnen door de kindsoldaten geruimd worden. Rasmussen haat de Duitsers. Dat komt duidelijk terug in de film (kleineren, beledigen, uitschelden en fysiek geweld). Naarmate de film vordert zien we dat de Deen wat milder wordt. Hij haalt eten voor de Duitse kindsoldaten en voetbalt met hen. Zijn toon wordt weer harder wanneer hij ziet dat zijn hond door een niet geruimde Duitse mijn omkomt. Voortdurend zien we dat de sergeant worstelt met zijn emoties: van haat naar compassie en omgekeerd. Wellicht heeft de Deen zelf veel ellende meegemaakt in de oorlog dat door de Duitsers is veroorzaakt. Menselijke emoties die (soms) niet goed te praten zijn, maar verklaard kunnen worden door het trauma van de Tweede Wereldoorlog.

De Duitse mijnen zijn van het type Tellermine 42: een soort platte paddenstoel. Die mijnen zijn bedoeld tegen tanks en zijn erg krachtig. Realistisch zijn de scenes waarin getoond wordt hoe de Duitse soldaten mijnen ruimen: met een staaf of stokje prikken ze in het zand op zoek naar doffe, metalen geluiden. Sommigen van hen weten mijnen onschadelijk te maken, anderen overleven het mijnenruimen niet. Vooral de scene waarin één van de kindsoldaten zijn handen verliest is erg schokkend en niet geschikt voor jeugdige kijkers.

Wraak en vernedering zijn twee begrippen die in de film een grote rol spelen. De Duitsers zijn slecht en moeten gestraft worden, zo denken de geallieerde vertegenwoordigers in de film. Een beeld dat na de oorlog vrij 'normaal' was. Dat de Duitse kindsoldaten niet verantwoordelijk zijn voor het leggen van de mijnen interesseert ze niet. Als de geallieerde troepen echt compassie hadden zouden ze Shermantanks inzetten om de mijnen te ruimen (Sherman 'Crab', mine flail) of bommen uit vliegtuigen gooien om de mijnen te laten ontploffen. Sommige mensen zijn van nature slecht. Sadisten vind je overal. Niet alleen bij de Duitse Wehrmacht of Waffen-SS, maar ook in het Deense, Britse of Amerikaanse leger. Dat maakt de film duidelijk. Ondanks die negatieve boodschap geeft de film ook hoop.

'Land of Mine' is een erg realistische, originele oorlogsfilm. Een film die van begin tot eind weet te boeien en waarin menselijke emoties een grote rol spelen. Het is mijns inziens goed dat de naoorlogse inzet van Duitse krijgsgevangenen bij het ruimen van mijnen, wat overigens ook in Nederland gebeurde, mede dankzij deze film bespreekbaar gemaakt wordt.