Japanse Torpedobootjagers van de Fubuki-klasse (1927) - 吹雪型駆逐艦

Het ontwerp van de Japanse Fubuki-klasse torpedobootjagers was zeer revolutionair en zette een nieuwe trend in het denken over dit soort schepen. Voor het eerst werd een bewapening toegepast van dubelloops 5 inch koepels op torpedobootjagers, waarbij de koepel waterdicht was en niet meer met de hand hoefde te worden gedraaid. Tot die tijd kenden de torpedobootjagers over de gehele wereld open geschutsopstellingen of koepels die aan de achterzijde open waren gelaten. Daarnaast werd voor het eerst een automatisch herlaadbare torpedolanceerinstallatie gebruikt.

Fubuki, 1928 Bron: Public Domain (onbekend)

Bij de indienststelling in 1928 waren het de modernste en krachtigste schepen van dit type over de gehele wereld. Het enige nadeel was een tekortkoming die voor alle Japanse schepen uit deze tijd gold. Doordat Japan zich strikt hield aan internationale verdragen, kenden de Japanse schepen uit deze tijd een vorm van overgewicht. Te veel en te zware bewapening werd ingebouwd in schepen die eigenlijk te klein waren. Een modernisering vanaf 1935 verhielp dit probleem.^[1][2]

De Fubuki-klasse was de eerste groep uit een serie van drie groepen "Speciale Type" Torpedobootjagers. Deze groep van 10 schepen werd gebouwd in 1928 en 1929. De andere twee groepen van een gelijkwaardig ontwerp met kleine wijzigingen waren de Ayanami-klasse (1929) en de Akatsuki-klasse (1932). Formeel hoorden de Ayanami-klasse (1929) schepen tot dezelfde klasse, maar vanwege de diverse wijzigingen behandelen we ze als een eigen klasse. Deze eerste groep waren uitgerust met Model "A" geschutskoepels, waarbij een elevatie van 40 graden mogelijk was. De volgende groep kreeg geschut dat een hogere elevatie kende en als luchtafweer gebruikt kon worden. De drie groepen/klassen waren aanvankelijk ontstaan uit één ontwerp, waarmee begonnen was in oktober 1922. Aanvankelijk was het ontwerp bedoeld voor een 2.000 ton standaard gewicht, uiteindelijk werd besloten tot een gezicht van 1.750 ton.^[3][4]

Murakumo Bron: Wilco Vermeer collection

Het basis ontwerp voor de Fubuki-klasse was een schip met een waterverplaatsing van 2.000 ton, bewapend met een 127 mm geschut en negen (3x3) 610 mm torpedolanceerinstallaties. Een snelheid van 40 knopen (74 km/u) moest kunnen worden gegenereerd. Vanwege het Vlootverdrag van Washington in 1923 moest het ontwerp worden herzien en werd de waterverplaatsing 1.680 ton, maar werden meer geschut en torpedolanceerbuizen toegevoerd. De aandrijving werd geleverd door vier Kampon boilers en twee 50.000 shp geschakelde turbines. Door de wijzigingen kon hiermee een snelheid van 35 knopen (65 km/u) worden gegenereerd. De boeg werd ten opzichte van de Mutsuki-klasse (1925) hetzelfde vormgegeven maar met name op het dek dusdanig gewijzigd dat hierdoor de zeewaardigheid toenam. Aanvankelijk kregen deze schepen alleen nummers, maar in augustus 1928 besloot de Japanse marine tot naamgeving over te gaan hoewel de nummers eveneens werden gehandhaafd.^[5]

Het hoofdgeschut van deze klasse bestond uit drie batterijen van elk twee stuks 127 mm / 50 cal Type 3 geschut, welke een elevatie van 40 graden hadden. De torpedo installatie bestond uit drie drievoudige 610 mm torpedolanceerinstallaties. Het luchtafweergeschut bestond uit twee 7,7mm Type 92 machinegeweren voor de tweede schoorsteen. In 1933 werden de type 90 torpedo's vervangen door nieuwe zuurstof aangedreven type 93 torpedo's. Tussen 1942 en 1943 werd het luchtafweer van de schepen drastisch uitgebreid. Alle schepen kregen de Model "B" koepels aangemeten en de "X" koepel werd vervangen door zes 25 mm luchtafweerkanonnen. Aanvullend werden acht extra 25 mm kanonnen en twee 13 mm mitrailleurs geplaatst. De reservetorpedo's werden deels verwijderd en de torpedolanceerinrichtingen kregen een pantserschild. De aanwezige mijnenveeginstallatie werd vervangen door vier dieptebommenwerpers. In 1944 werden de overgebleven schepen nogmaals onder handen genomen. Het luchtafweergeschut werd uitgebreid tot 22 x 25 mm en 6 tot 10 x 13 mm. Vanaf november 1943 werd begonnen met het installeren van radar aan boord van de schepen.^[6][7]

Van de tien schepen in deze eerste groep, aangemerkt als de Fubuki-klasse, gingen negen schepen door gevechtshandelingen tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren. Alleen de Miyuki (Dai-38) ging al eerder verloren door een aanvaring. Vijf schepen gingen door luchtaanvallen verloren, één tijdens een zeeslag en drie door torpedo's.^[8]

Noten

1. Parshall, 2007, pag. 336
2. Stille, 2013, Pag. 21-23
3. Gogin, 2021, pag. 90-91
4. Stille, 2013, Pag. 21
5. Gogin, 2021, pag. 91
6. Gogin, 2021, pag. 91
7. Stille, 2013, Pag. 25
8. Gogin, 2021, pag. 93