Japanse Torpedobootjagers van de Asashio-klasse (1936) - 朝潮型駆逐艦

De Asashio-klasse was in feite een gemoderniseerde versie van de Shiratsuyu-klasse (1935). Bij het ontwerp had de Japanse marine lering getrokken uit fouten die in eerdere ontwerpen waren gemaakt. Daarnaast was, bij aanvang van het ontwerpen in 1934, al afgestapt van het handhaven van de Internationale vlootverdragen en legde Japan zich geen enkele restrictie meer op. Zodoende kon men weer voluit ontwerpen en ontstonden weer grotere "kruiser-type" torpedobootjagers. De Asashio-klasse was de eerste uit een nieuwe reeks torpedobootjagers. Er werden tien schepen gebouwd die allen tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren gingen.

Oshio, 1939 Bron: Public Domain (onbekend)

De Asashio-klasse werd gebouwd volgens het 2e aanvullingsprogramma uit 1934. De schepen in deze klasse waren een stuk groter dan hun voorgangers en hierdoor kon men een hoofdbewapening toepassen van zes 127 mm kanonnen in drie dubbelloops koepels en tegelijk een torpedobewapening handhaven van acht torpedolanceerbuizen in twee opstellingen. De gevolgen hiervan waren dat de waterverplaatsing boven de toegestane cijfers van de Internationale vlootverdragen kwamen. Japan had echter rond deze tijd al besloten zich niet meer aan deze verdragen te gaan houden. Naast een grotere waterverplaatsing van 2.500 ton, een lengte van ruim 118 meter, werden de schepen ook breder (ruim 10 meter) en daardoor stabieler.^[1][2]

Asashio-klasse Bron: ONI 208-J

De klasse werd aangedreven door twee stoomturbines die elk een schacht aandreven. Drie boilers leverden de stoom voor de turbines. Hiermee kon een vermogen van 50.000 pk (37.000 kW) worden bereikt, wat een topsnelheid van 35 knopen (65 km/u) opleverde. Met een volledige brandstofvoorraad kon bij een kruissnelheid van 15 knopen (28 km/u) een maximale afstand van 10.600 km worden afgelegd. Ondanks alle goede bedoelingen bij het ontwerp, kwamen er na de eerste proefvaarten toch weer tekortkomingen aan het licht. Het bleek dat de schepen problemen ondervonden met het manoeuvreren en met de aandrijving. Het manoeuvreren werd verbeterd door een ander ontwerp van het roer toe te passen, waardoor wel bij alle schepen het achterschip moest worden aangepast. Bij de meeste schepen werd dit bij de bouw gedaan. De aandrijving werd niet verbeterd omdat dit te veel kosten en inspanning met zich mee bracht.^[3][4]

Zoals aangegeven bestond de hoofdbewapening uit drie dubbel uitgevoerde geschutskoepels met elk twee stuks 127 mm / 50 kaliber, Type 3 geschut. Eén koepel was voor de brug gesitueerd en twee op het achterschip. De bewapening was aangevuld met twee viervoudige torpedolanceerinstallaties met 610 mm torpedolanceerbuizen voor Type 93 torpedo's. Daarnaast hadden de schepen in aanvang 16 dieptebommen aan boord. Als luchtafweer hadden de schepen twee dubbele 25 mm Type 96 luchtafweer aangemeten gekregen.^[5][6]

De dubbele 25 mm installaties werden in de jaren 1942-1943 vervangen door drievoudige opstellingen. In de jaren 1943 en 1944 werd bij de nog in dienst zijnde schepen het aantal dieptebommen sterk uitgebreid. Hiertoe werden twee extra dieptebommenwerpers geïnstalleerd en ruimte gemaakt voor 36 dieptebommen. Om de dieptebommen te kunnen stouwen, werd de voorraad torpedo's met vier ingeperkt. Het luchtafweer werd drastisch uitgebreid. No. 2 geschutskoepel werd verwijderd en totaal werden drie stuks drievoudige en één stuks enkelvoudige 25 mm / 60 kaliber Type 96 luchtafweer geplaatst. Aanvullend werden nog vier 13,2 mm mitrailleurs toegevoegd. Hierdoor werd de totale waterverplaatsing verhoogd naar 2.000 ton standaard en 2.635 ton volledig beladen. Uiteindelijk zou in 1944 het luchtafweer nogmaals worden uitgebreid, waardoor in totaal 28 kanonnen van 25 mm en vier mitrailleurs van 13 mm de luchtafweer gingen vormen. Eveneens in 1944 werd Type 2 en Type 3 radar geplaatst.^[7][8][9]

De schepen in deze klasse werden intensief ingezet gedurende de oorlog en geen enkele overleefde de oorlog. Twee schepen gingen verloren in 1942, vier schepen in 1943, drie in 1944 en één in 1945.^[10][11]

Noten

1. Gogin, 2012, pag. 96
2. Stille, 2013, pag. 5
3. Gogin, 2012, pag. 96
4. Stille, 2014, pag. 286
5. Stille, 2013, pag. 5-9
6. Stille, 2014, pag. 287
7. Stille, 2013, pag. 5-9
8. Gogin, 2012, pag. 97
9. Stille, 2014, pag. 287
10. Gogin, 2012, pag. 97
11. Stille, 2014, pag. 288