Japanse Slagschepen van de Kongo-klasse (1912) - 金剛型巡洋戦艦

De Kongo-klasse slagschepen werden tussen 1911 en 1915 gebouwd als slagkruisers naar een Brits ontwerp. De Kongo (1913) was het laatste Japanse marineschip in die tijd welke buiten Japan gebouwd werd en wel in Groot-Brittannië. Eind jaren 1920 volgde een modernisering en werden de schepen geclassificeerd als slagschip. Alle schepen uit de klasse gingen verloren tijdens de Tweede Wereldoorlog. Alleen Haruna (1915) kon worden gelicht en werd in 1946 gesloopt.

Kongo bij Tateyama, 14 november 1936 Bron: Wilco Vermeer collection

De Kongo-klasse slagschepen waren gebaseerd op een Brits ontwerp van Sir G. Thurston voor slagkruisers. De Kongo werd hiertoe, als laatste Japanse oorlogsbodem, buiten Japan en wel in Groot-Brittannië gebouwd.
In de loop der jaren zijn alle vier de schepen verscheidene malen gemoderniseerd. De eerste belangrijke verbouwingen vonden eind jaren twintig dan wel halverwege de jaren dertig plaats, toen de slagkruisers werden omgebouwd tot slagschepen.^[1][2]

Het eerste schip van deze klasse, de Kongo (1913) werd in Engeland bij de Vickers Shipbuilding Company gebouwd, de overige drie schepen werden in Japan zelf gebouwd, veelal van onderdelen die in Groot-Brittannië werden voorgebouwd. De schepen kregen een lengte van 222,10 meter met een breedte van 29,30 meter en een diepgang van 9,70 meter. De waterverplaatsing varieerde tussen de 31.720 ton tot 32.156 ton, afhankelijk van welk schip en welke fase van reconstructie het schip zich in bevond. De acht tot elf boilers dreven vier gasturbines aan die op hun beurt weer vier propellers aandreven. Hiermee konden de schepen een topsnelheid van 30,5 knopen (55,56 km/u) bereiken. De hoofbewapening bestond uit vier dubbelloops koepels, twee op het voorschip en twee op het achterschip, met elk twee 356 mm / 45 kaliber geschut. De belangrijkste secundaire bewapening waren de veertien stuks 152 mm / 50 kaliber in enkele opstellingen langszij de bovenbouw.^[3][4]

De Haruna in 1916 nog als slagkruiser te Yokosuka Bron: Kure Maritime Museum

In het midden van de jaren 30 werden de schepen ingrijpend gewijzigd. De lengte werd vergroot naar 225 m, de breedte naar 31,7 m en de diepgang werd 9,8 m. Dit was alles het gevolg van een grote aanpassing in onder andere de bepantsering. Het dekpantser werd verdikt naar 96,5-165mm. De schepen kregen nieuwe boilers, waardoor het vermogen werd verdubbeld naar 136,000 shp. De snelheid nam daardoor toe naar circa 30 knopen en de waterverplaatsing naar circa 36.000 ton. Ook de bewapening werd diverse malen aangepast. De hoofdbewapening bleef qua kaliber hetzelfde, maar werd wel gemoderniseerd. De secundaire bewapening werd gereduceerd acht stuks terwijl tijdens de Tweede Wereldoorlog nog eens zwaar luchtafweergeschut werd toegevoegd. Het lichtere luchtdoelgeschut werd tijdens de oorlog verhoogd naar 100 stuks 25mm/60. Tijdens het verloop van de oorlog werd hierdoor ook de bemanning aanzienlijk uitgebreid, van 1100 naar 1360 en werd het schip geclassificeerd als slagschip. Vanwege de hoge snelheid voor een slagschip, werden de schepen meestal ingezet als escorte voor de vliegdekschepen.^[5][6][7]

Twee schepen, de Hiei (1914) en de Kirishima (1915) gingen verloren in november 1942 tijdens de strijd rond Guadalcanal. De Kongo (1913) ging in november 1944 verloren en de Haruna (1915) in juni 1945.

Noten

1. Gogin, 2021, pag. 18
2. Gray, 1984, pag. 234
3. Gogin, 2021, pag. 18
4. Whitley, 1998, 178-184
5. Gogin, 2021, pag. 18
6. Jentsura, 1976, pag. 35
7. Jackson, 2008, pag. 27