Sergeant Arthur Johnson was nog maar kort geleden ingedeeld bij het Britse 142 Squadron toen hij in de nacht van 24 op 25 augustus 1942 een missie vloog naar Frankfurt. De negentienjarige staartschutter zou nooit meer vergeten wat hij die nacht zag. "Ik zag een andere Wellington. Toen was er een enorme explosie. Vuurballen, brokstukken en gekleurd licht viel overal om mij heen uit de lucht. Ik zocht opnieuw naar de Wellington, hij was verdwenen." De volgende nacht wist een andere bemanning van 142 Squadron maar ternauwernood Engeland te bereiken. Sergeant Norman Childs herinnerde zich: "ons vliegtuig was een puinhoop! Vol gaten en grote stukken eraf. Tot onze afschuw ontdekten we de volgende dag dat wij,van de zes vliegtuigen, de enige overlevenden waren." Het zijn slechts twee willekeurige citaten, maar ze laten zien dat dergelijke ervaringen aan de orde van de dag waren voor de jongemannen van RAF Bomber Command. Zeventig jaar later is het voor ons moeilijk om daar een goede voorstelling van te maken. Martin Bowman bundelde daarom zoveel mogelijk van deze verhalen in zijn vijfdelige reeks 'Bomber Command reflections of war', waarvan dit het tweede deel is.

Martin Bowman is één van de meest vooraanstaande Britse luchtvaarthistorici. Met een eigen verleden in de luchtmacht, begon hij zich ruim twintig jaar geleden te verdiepen in de geschiedenis van de militaire luchtvaart. Inmiddels heeft hij tientallen boeken geschreven over zowel de Britse, de Amerikaanse als de Duitse luchtmacht. Dit is het tweede boek uit een reeks van uiteindelijk vijf delen, waarin hij ervaringen van vliegers van Bomber Command bundelt en deze tegelijkertijd in het perspectief van de verschillende fases van de oorlog plaatst.

Deel 1 beschrijft de periode van het begin van de Tweede Wereldoorlog tot mei 1942. Dit nieuwe boek heeft zijn beginpunt dan ook in de zomer van 1942, de start van een periode waarin Bomber Command een ingrijpende transformatie doormaakte. Het eerste gedeelte van de oorlog had de tekortkomingen van de bommenwerpers blootgelegd en daarom werden er diverse veranderingen doorgevoerd. Nieuwe vliegtuigen, zoals de Lancaster en de Halifax, begonnen de ruggengraat te vormen van de vloot en nieuwe navigatietechnieken als 'H2S' en 'Oboe' moesten de resultaten verbeteren. Desondanks bleven de verliezen enorm hoog, hoewel dit geen vergaande gevolgen had voor het moreel. Bowman laat aan de hand van de verslagen en herinneringen van veteranen zien dat de meeste jongemannen het rotsvaste geloof hadden dat zij, ondanks de grote verliezen, zouden overleven. Angst bestond weliswaar wel degelijk onder deze vrijwilligers, maar nieuwe rekruten bleven zich gedurende de gehele oorlog in grote getale aanmelden.

De grote hoeveelheid, vaak enerverende, verslagen van veteranen zorgen voor een verhaal dat beleefd wordt door de ogen van de vliegers zelf. Het is echter ook een kunst om dergelijke verhalen te bundelen en er genoeg achtergrondinformatie aan toe te voegen om ze in te passen in een duidelijke beschrijving van het grote geheel. Bowman slaagt er ook in dit deel in om de verschillende campagnes in de luchtoorlog bondig, maar duidelijk te beschrijven. Zo behandelt dit boek onder andere de bombardementen met meer dan 1000 vliegtuigen kort na de aanstelling van Air Marshal Sir Arthur Harris, de aanvallen op doelen in Italië, het opzetten van de Pathfinder Force en de operaties naar het Ruhrgebied. Dit wederom zonder stelling te nemen in het debat over de burgerslachtoffers waar deze aanvallen mee gepaard gingen.

Net als het eerste deel uit de reeks heeft dit boek van Bowman als doel de lezer inzicht te geven in de ervaringen van de vliegers en de omstandigheden waarin zij hun taak uitvoerden. Het is een boek dat losstaat van de discussie over de burgerslachtoffers bij bombardementen in de Tweede Wereldoorlog, maar juist ingaat op de dapperheid van de jongemannen die, zonder dat ze enige inspraak hadden op de gevoerde tactiek, een uiterst gevaarlijke taak volbrachten. Het is daarmee een prima tweede deel in een veelbelovende vijfdelige reeks.