Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden de persoonlijke ervaringen van een hele generatie vastgelegd voor het nageslacht. Oorlogscameramannen trotseerden vijandelijk vuur om bewegende beelden naar huis te sturen, vele in kleur. Tijdens dat proces filmden ze gewone mensen in buitengewone situaties. Gewone mensen die niet gewend waren aan geweld kwamen oog in oog te staan met vernietiging, geweld en massamoord. Geen van hen waren geboren helden, het waren meestal gewone burgers. Dit is wat zij zagen, dit is “The Color of War”.

Vanwege de aanval van Japan op Pearl Harbor op 7 december 1941 raakten de Verenigde Staten direct betrokken bij de Tweede Wereldoorlog. Amerika hield tot dan toe vast aan haar neutraliteitspolitiek, maar door de aanval had het geen andere keuze dan actief deel te nemen aan het inmiddels wereldwijde conflict. Vanaf dat moment werd een slapende reus wakker geschud en werden miljoenen mannen en vrouwen ingezet in de oorlogsindustrie en bij de bevrijding van bezette gebieden, zowel in Europa als in Zuid-Oost-Azië. In de documentaire “Waarom we vechten” zien we beelden van miljoenen rekruten die overal ter wereld werden getraind en opgeleid voor de taak die hen te wachten stond. In de Verenigde Staten, maar ook in nazi-Duitsland en Japan werd nieuwkomers geleerd dat men vocht voor de juiste zaak. Overal werden trainingsfaciliteiten ingericht om de toekomstige soldaten voor te bereiden op de oorlog. Dat training en opleiding nauwelijks de realiteit konden benaderen wordt duidelijk in de documentaire “Oog in Oog”. Zodra de soldaten op slagschepen, in onderzeeboten of in vliegtuigen vijandelijk gebied binnentrokken, werden ze geconfronteerd met de werkelijkheid van het front. “Diepe Stilte”, “Laat de ankers vallen”, “Luchtoorlog” en “Slagveld” geven een indrukwekkend beeld van hoe het leven was aan de verschillende fronten, te land ter zee en in de lucht.

De Tweede Wereldoorlog was het eerste grote gemechaniseerde conflict. Vliegtuigen, vrachtauto’s en pantservoertuigen werden op grote schaal ingezet om de eigen troepen te vervoeren en om ze te beschermen. “Mens en Machine” laat zien hoe het pantservoertuig zich ontwikkelde en de beste vriend werd van de infanterie. Een mindere bekende kant van de Tweede Wereldoorlog is dat dit het eerste grote conflict was waarbij de media massaal aanwezig was. De aflevering “Oorlogsverslag” laat zien hoe honderden journalisten, fotografen en kunstenaars de troepen op de voet volgden en een beeld gaven van de soms brute werkelijkheid. Duizenden foto´s, filmopnames, tekeningen en radioverslagen werden gemaakt waardoor de achterblijvers aan het thuisfront konden horen, zien en lezen wat hun dierbaren meemaakten en moesten doorstaan aan de gevechtsfronten van Europa en in Zuid-Oost-Azië.

Dat iedere oorlog gevolgen heeft voor burgers in de gebieden waar een strijd wordt uitgevochten, lijdt geen twijfel. Dat was niet anders in en na de Tweede Wereldoorlog. Toch waren de gevolgen van het conflict in Europa duidelijk anders dan elders in de wereld. Een genocide op zo´n grote schaal kon niemand voor mogelijk houden. Miljoenen mensen werden slachtoffer en ontheemd. Steden en de infrastructuur werden vernietigd. Toch is de nasleep van de Tweede Wereldoorlog even opmerkelijk als bijzonder, zo blijkt uit de documentaire “Nasleep”. De Verenigde Staten wilden geen tweede Verdrag van Versailles. Om een nieuwe wereldoorlog te voorkomen werd door de Verenigde Staten gekozen voor wederopbouw en een snel herstel van de diverse economieën. Met het Verdrag van Versailles en de uiteindelijke gevolgen daarvan nog vers in het geheugen, werd gekozen voor hulp in plaats van onderdrukking en bezetting. Door deze succesvolle aanpak herstelden Japan en Duitsland in een ongekend tempo, wat in Duitsland nog altijd bekend staat als het Wirtschaftswunder.

“The Color of War” laat de deelname van de Verenigde Staten aan de Tweede Wereldoorlog zien zoals zij was. De samenstellers zijn erin geslaagd een reëel beeld te geven van dit belangrijke stukje Amerikaanse geschiedenis. Gekleurde filmopnames, gemaakt door Amerikaanse journalisten, van de fronten in Europa en de Pacific, zijn aangevuld met duidelijk commentaar en ooggetuigenverslagen van Amerikaanse militairen. De Tweede Wereldoorlog was in vele opzichten geen standaard oorlog. De massamoorden in Duitse vernietigingskampen en het gebruik van atoombommen op Nagasaki en Hiroshima kenden geen precedent. Hoewel “The Color of War” vooral de Tweede Wereldoorlog vanuit Amerikaans perspectief belicht, krijgt de hedendaagse kijker een beeld van wat soldaten en burgers destijds zagen. Een beeld van de Tweede Wereldoorlog hoe hij was: aangrijpend, maar vooral uniek in de geschiedenis.