Het Vélodrome d’Hiver: de naam zal voorheen weinig mensen wat gezegd hebben, maar na het boek en de gelijknamige speelfilm “Haar naam was Sarah” weten veel meer mensen dan ooit welke tragedie zich tijdens de oorlog in deze overdekte wielerbaan in Parijs heeft plaatsgevonden. Duizenden Parijse Joden, die tijdens razzia’s op 16 en 17 juli 1942 opgepakt waren, werden hier verzameld in afwachting van hun deportatie naar Auschwitz. Zonder eten, drinken en toiletten bivakkeerden ze hier enkele dagen in afwachting van hun lot. Het is een zwarte pagina in de Franse geschiedenis, want het waren niet de nazi’s die deze razzia en deportaties uitvoerden, maar de Franse overheid onder aanvoering van maarschalk Pétain, die collaboreerde met de Duitsers. Behalve de eerder genoemde film speelt ook “La Rafle”, in Nederland uitgegeven als “Razzia”, zich af tegen de achtergrond van de gebeurtenissen in het Vélodrome. Hoewel een overlapping tussen beide films onoverkomelijk is, zijn er ook verschillen.

In tegenstelling tot het verhaal over Sarah, dat zich voor een groot deel na de oorlog afspeelt, gaat deze film hoofdzakelijk over de gebeurtenissen tijdens de oorlog. Gevolgd worden meerdere hoofdpersonen die elk op hun eigen manier betrokken raken bij deze geschiedenis. Eén van hen is het Joodse jongetje Jo en zijn eveneens van Joodse komaf zijnde vriendjes, de broertjes Simon en Noé. Aanvankelijk leven de schoffies een onbekommerd leventje in de straten en steegjes van Parijs, totdat ze alle drie met hun naasten in het Vélodrome terecht komen. De Joodse arts David Sheinbaum doet daar zijn best om medische zorg te verlenen aan de zieke, bejaarde en anderszins hulpbehoevende Joodse mensen. Daarbij wordt hij geholpen door de niet-Joodse verpleegster Annette Monod. Wanneer de Joden afgevoerd worden richting de kampen Drancy en Beaune-la-Rolande besluit ze vastberaden om de Joodse kinderen te vergezellen. Wanneer de jonge kinderen in het kamp worden gescheiden van hun ouders is zij de enige die zich nog om hen bekommerd. Haar inzet steekt schril af bij die van de Franse gendarmes die zonder verzet hun medewerking geven aan de arrestatie en deportatie van hun Joodse medeburgers.

Verder spelen ook de historische kopstukken een rol in de film. Een verdorven maarschalk Pétain die zijn Joodse burgers zonder scrupules overdraagt aan de nazi’s en een zeker niet minder gewetensloze Hitler die in zijn villa op de Berghof gezellig keuvelt met zijn medewerkers en hun kinderen, terwijl er ondertussen uit zijn naam een genocide plaatsvindt. Het is allemaal wat voorspelbaar en clichématig. Dat geldt ook voor andere scènes in de film, waarin de historische feiten nauwgezet gevolgd worden, maar waarin geen ruimte is voor een verrassende, originele component die in “Haar naam was Sarah” wel aanwezig is. Waar je bij die film benieuwd blijft naar de afloop, staat die bij deze film al grotendeels vast. Desondanks weet ook “La Rafle” de kijker vast te houden, al is het maar uit afschuw voor de realistisch verfilmde historische feiten die zich afspelen voor het oog van de kijker. Het is een historisch drama in de traditie van Hollywood met een duidelijk onderscheid tussen helden en schurken. De film bevat geen diepere lagen, maar grijpt wel aan, bijvoorbeeld met de scène waarin de vrouwen en kinderen in het kamp van elkaar gescheiden worden. De film slaagt erin om deze zwarte bladzijde uit de Franse geschiedenis over te brengen op een groot publiek en is daarom het bekijken waard.