Elk volk heeft haar eigen oorlogshelden. Onverzettelijke politici die het volk in deze moeilijke perioden moed inspraken, generaals die de juiste militaire beslissingen maakten, dappere verzetshelden die streden voor hun idealen en soldaten die vochten voor andermans vrijheid: zeker na de Tweede Wereldoorlog lagen zulke helden in de geallieerde landen voor het oprapen. In Duitsland daarentegen stonden na de oorlog vooral oorlogsmisdadigers in de schijnwerpers. Het leek alsof nazi-Duitsland enkel misdadigers en meelopers die trouw bleven aan de idealen van het misdadige Derde Rijk had voortgebracht. Had het Duitse volk na de oorlog dan niemand om te vereren en kon men deze zwarte periode uit hun landsgeschiedenis het beste zo snel mogelijk vergeten?

Gelukkig waren er wel degelijk Duitsers geweest die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog positief hadden onderscheden van de massa. Claus von Stauffenberg, die een bomaanslag pleegde op Hitler, Martin Niemöller, een predikant die verzet pleegde tegen Hitler en Oscar Schindler, die meer dan 1000 Joden van de ondergang redde, zijn enkele Duitsers die na de oorlog een heldenstatus kregen. In het lijstje van Duitse oorlogshelden mogen we echter de leden van studentenverzetsgroep Die Weisse Rose absoluut niet vergeten. Hans en Sophie Scholl, de meest bekende leden van deze verzetsgroep, belandden in 2003 op nummer vier in de top 100 van “Unsere Besten”, de verkiezing van de ZDF voor de grootste Duitsers aller tijden. De leden van Die Weisse Rose hielden zich bezig met het verspreiden van anti-nazistische pamfletten. Ze hielden vast aan hun idealen en lieten zich niet, zoals veel van hun landgenoten, meeslepen in de dictatuur van het kwaad. Meerdere leden bekochten hun dappere geweldloze verzet met de dood. Alleen al ter herinnering aan deze helden, mocht het Duitse volk de Tweede Wereldoorlog niet vergeten.

In “Sophie Scholl - Die letzten Tage” volgen we de laatste zes dagen, 17 tot 22 februari 1943, van het leven van Sophie Scholl, zeer goed gespeeld door Julia Jentsch. We zien hoe ze samen met haar broer Hans, een even goede vertolking door Fabian Hinrichs, gearresteerd wordt nadat ze pamfletten hadden verspreid op de Universiteit van München. Vervolgens kijken we mee tijdens de verhoren door de Gestapo en volgen het showproces in het Volksgerichtshof, aangevoerd door de meedogenloze nazi-rechter Roland Freisler. Centraal in de film staat de trouw van Sophie Scholl aan haar idealen. Hoezeer haar idealen botsen met de nazi-ideologie blijkt uit de verhoren door Gestapobeambte Robert Mohr. Terwijl Mohr trouw is aan de wet - hoezeer bepaalde wetten ook botsen met christelijke normen en waarden - is Sophie enkel trouw aan haar geloof en haar geweten. De waanzin van het Derde Rijk wordt nadrukkelijk gepersonifieerd door Roland Freisler. Tierend en scheldend geeft hij af op de leden van Die Weisse Rose en toont hij hiermee de ware aard van het Derde Rijk waar geweld en onderdrukking het bewustzijn van goed of kwaad verdreven hebben.

De dialogen in de film zijn gebaseerd op citaten uit brieven en het dagboek van Sophie Scholl. Voor het verfilmen van het verhoor op het Gestapobureau gebruikten de filmmakers de originele Gestapoverslagen. Door het gebruik van deze bronnen zijn de filmmakers erin geslaagd om het verhaal van Sophie Scholl zo waarheidsgetrouw mogelijk te verfilmen. Steeds vaker, ook bijvoorbeeld in “Der Untergang” en “Speer en Hitler”, zien we dat speelfilmmakers een nauwgezette reconstructie pogen te maken van de geschiedenis. De strijd wordt op deze manier aangegaan met het saaie imago van het vak geschiedenis, want dergelijke historische speelfilms zijn informatief en allesbehalve saai. “Sophie Scholl - Die letzten Tage” is dus niet alleen interessant voor de geschiedenisfreaks, maar voor een ieder die houdt van een goede dramatische speelfilm.

Ondanks het dramatische verloop van het verhaal is de film zeker niet overdreven sentimenteel of melodramatisch. Dit zou ook niet kloppen met de nuchtere aard van de hoofdrolspelers in het verhaal. Het is zeer knap van de filmmakers dat ze zo’n dramatisch verhaal zo natuurgetrouw verfilmd hebben, zonder gebruik te maken van de melodramatische effecten die men in Hollywood ongetwijfeld traditiegetrouw had toegevoegd aan een dergelijke film. De acteurs spelen overtuigend - de wijze waarop Ronald Freisler neergezet wordt lijkt weliswaar over de top, maar authentieke filmbeelden van deze man bewijzen dat hij echt zo’n stereotiepe onbeschoft tierende nazi was - en het filmdecor is eenvoudig, maar realistisch. Ook op de verhaallijn valt niks aan te merken.

Zowel vanuit historisch als vanuit filmisch opzicht is “Sophie Scholl - Die letzten Tage” een prachtige film. Het verhaal van Sophie Scholl en haar vrienden zal niemand onberoerd laten. De filmkijker zal ontzag krijgen voor hun onverzettelijke verzet en zal ontroerd zijn door het trieste einde van hun jonge levens in dit even dappere als tragische levensverhaal. Naast de nummer vier notering als “Deutschlands Besten” is deze indrukwekkende en ontroerende Duitse speelfilm een zeer fraai eerbetoon aan Hans en Sophie Scholl, ware Duitse helden.