Op 3 september 1944 vond vanuit doorgangskamp Westerbork het laatste jodentransport naar vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau plaats. Terwijl de lange goederentrein naar het onheilspellende oosten vertrok, naderden geallieerde troepen de Nederlandse grens bij Zuid-Limburg. Spoedig zouden de eerste Nederlandse dorpen en steden bevrijd worden. Alhoewel de 1019 gedeporteerde joden de hoop koesterden dat een geallieerd bombardement een einde zou maken aan hun onvrijwillige reis, verwachtten de meeste van hen het ergste. De verhalen over gaskamers en verbrandingsovens waren ook in Nederland doorgedrongen en diep van binnen besefte men dat dit ook hun einddoel zou worden.

Onder de 1019 joden in het laatste transport naar het vernietigingskamp bevonden zich ook Anne Frank, haar familie en medeonderduikers. Alle acht waren ze opgepakt op hun Amsterdamse onderduikadres nadat ze verraden waren. Dankzij het dagboek van Anne, waarin ze vrijwel dagelijks schreef over haar ervaringen als onderduikster, groeide Anne Frank na de Tweede Wereldoorlog uit tot hét symbool van de jodenvervolging. Haar dagboek werd over de gehele wereld uitgebracht en vele miljoenen mensen werden geraakt door het indrukwekkende verhaal van dit alledaagse meisje. Juist het feit dat mensen Anne Frank identificeren met hun buurmeisje, een vriendinnetje of zichzelf, maakt haar dagboek zo indringend.

Net zo indringend, maar veel minder bekend, zijn de verhalen van de vrouwen die tegelijk met Anne en haar familie gedeporteerd werden. In de documentaire "Anne Frank – De laatste 7 maanden" komen meerdere vrouwen aan het woord die de laatste levensfase van Anne in gevangenschap meemaakten. Enkele van deze vrouwen maakten zelfs de trieste dood van Anne en haar zus Margot, liefkozend "de meisjes" genoemd, mee. Ze vertellen, tot in alle emotionele en afschuwelijke details, over de deporatie vanuit Westerbork, hun verblijf in verschillende kampen en over de afschuwelijke omstandigheden aldaar. Hun ooggetuigenverslagen gaan verder waar het dagboek van Anne op abrupte wijze eindigde.

De herinneringen van deze bijzondere vrouwen, afgewisseld met historische filmfragmenten en beelden van Auschwitz-Birkenau en Bergen-Belsen tegenwoordig, geven een indringende kijk op de laatste maanden van het leven van het bekendste slachtoffer van de holocaust. Daarnaast geeft deze documentaire een menselijke kijk op de enorme ellende van dit afschuwelijke hoofdstuk uit de wereldgeschiedenis.

Van dit laatste jodentransport zouden slechts 45 mannen en 82 vrouwen overleven. Anne Frank en haar zusje Margot overleden in concentratiekamp Bergen-Belsen aan tyfus in maart 1945. Op 15 april werd het kamp bevrijd door Britse troepen. Het verschil tussen leven en dood was in hun geval slechts een kwestie van iets meer dan twee weken. Mede dankzij de bewonderenswaardige bijdrage van deze vrouwen aan de documentaire leeft de nagedachtenis aan Anne, Margot en de vele andere slachtoffers van de holocaust voort. De enige juiste conclusie die we kunnen trekken uit deze documentaire is dat wij, nu deze vrouwen inmiddels hoogbejaard of overleden zijn, deze nagedachtenis moeten voortzetten en overbrengen op onze kinderen.