Monument Wellington R 3202

Op 2-8-1940 stegen rond half tien 's avonds 22 Wellington bommenwerpers van het 115e squadron op vanaf de RAF basis in Marham (U.K.). Hun doel was het bombarderen van een olieraffinaderij bij Hamburg (D). Nadat het bombardement succesvol was geweest landden op 3-8-1940 vrijwel alle bommenwerper veilig op hun thuisbasis. Eén ontbrak er. Daarvan resteerde alleen een noodsignaal dat men tussen 01.45 en 02.15 uur op de thuisbasis heeft ontvangen. Vanaf Rottumeroog werd er melding gemaakt dat er motorproblemen waren waaraan al snel werd toegevoegd dat hoogte houden problematisch was. Uiteindelijk zou het signaal van Wellington Mk1c R3202 KO-J halverwege tussen de Nederlandse en de Britse kusten staken.

Een zoektocht op de Noordzee in oorlogstijd wil zeggen zoektocht met beperkte middelen en een schaars tijdsbestek. Zowel de Britse als de Duitse marine hebben gezocht maar het mag niet verwonderlijk worden genoemd dat geen van beide uitsluitsel heeft gebracht. Bij gebrek aan bewijs werd aangenomen dat de bommenwerper was neergehaald als gevolg van schade toegebracht door een vijandig vliegtuig. Zekerheid zou er echter niet zijn. Wel werden de stoffelijke overschotten van vier bemanningsleden weken later op verschillende lokaties langs de Nederlandse kust geborgen. Westelijk van het monument bij Uithuizen trof men het lichaam van Pilot Officer Ronald William Pryor (de copiloot) aan in de kwelder, vlak bij de dijk. Enkele dagen later bleek het lichaam van Pilot Officer Reginald Torrance Gerry (de hoofdpiloot) aan te zijn gespoeld op het strand van Rottum. Op dezelfde dag werden de lichamen van Pilot Officer Sidney John Scott Wilde (een schutter) vanaf de dijk boven Delfzijl drijvend in zee gespot terwijl dat van Sergeant James Dempsey (de marconist) aan de voet van dijk bij Heveskes werd aangetroffen. De lichamen van Flight Sergeant Richard James Ruffell-Hazell (de waarnemer) en Sergeant Jack Millen Croft (een schutter) zijn nooit geïdentificeerd.

Uit de staat van de aangespoelde lichamen dan wel de autopsie er na bleek dat er geen sprake kan zijn geweest van een crash. Ze moeten dus een noodlanding op zee hebben gemaakt. Een succesvolle noodlanding daar deze vier bemanningsleden zich meerdere dagen in hun opblaasbare reddingsvlot hebben weten te redden voor ze uiteindelijk in zee zijn beland en verdronken. Wat het mysterie van Wellington Mk1c R3202 KO-J er alleen maar groter op maakt.

Er zijn technische specificaties van het vliegtuig, oorlogsverslagen, transcripties van de radioberichten, autopsierapporten en twee rechtbankverslagen (over de boer die 'toevallig' een horloge op een halve meter van Ronald William Pryor zou hebben gevonden en over de borstelmaker die de ring van zijn vinger had gestolen). Desondanks weet men vandaag de dag nog steeds niet zeker wat er is gebeurd. Hoewel de officiële reden (nog steeds) neergehaald als gevolg van schade toegebracht door een vijandig vliegtuig is wordt nu ook de mogelijkheid van motorpech door ijsafzetting op de vleugels en in de motor overwogen. Daar het wrak van R3202 KO-J echter nooit is geïdentificeerd en onderzocht zal dit naar alle waarschijnlijkheid ook zo blijven. Zeker daar het getij en de stromingen in de Noordzee er voor zorgen dat de kans op ontdekking dan wel onderzoek en dus uitsluitsel mettertijd alleen maar afneemt.

Heeft u zelf meer informatie over deze locatie? Lever het aan!

Gebruikte bron(nen)

• Tekst: Bert Deelman
• Foto's: Bert Deelman
• Het mysterie van de R 3202
• Oorlogsgraf Britse RAF piloot Ronald William Pryor