Belgische Oorlogsgraven Vottem

Vottem

België Luik Vottem

Op de gemeentelijke begraafplaats van Vottem (Herstal) nabij Luik, liggen bij het oorlogsmonument 11 soldaten uit de eerste en tweede wereldoorlog begraven. Tevens zijn bij het monument een aantal oudstrijders begraven.

Soldaten gesneuveld tijdens de 2e wereldoorlog;

DEFAUWES Guillaume , 26 jaar, soldaat bij het Regiment Fortresse de Liège (R.F.L.) van fort Barchon, gesneuveld te Trembleur op 11 mei 1940.

GAROT Pierre, 31 jaar, soldaat, gesneuveld op 27 mei 1940 te Maldegem.

-under construction 17-1-2025-

GAVAGE Max,

GEMIS Alfred, 19 jaar, soldaat bij het Regiment Fortresse de Liège (R.F.L.) van fort Eben-Emael, gesneuveld te Wonck (Wonck was de kazerneplaats van het garnizoen in rust dat op roulatie het garnizoen in fort Eben-Emael verving) op 10 mei 1940, 2 dagen voor zijn 20e verjaardag !

GUERY Emile,

HOFMAN Henri,

MARCOTTY Antoine,

ROSSIUS Frederic, 24 jaar, korporaal bij het 4e linieregiment, overleden 18 mei 1940 te Willenbroek.

Soldaten gesneuveld tijdens de 1e wereldoorlog;

DEFFET Pierre, 25 jaar, brigadier bij de vestingsartillerie, overleden door zelfmoord* op 17 januari 1916 te Saint-Quentin-la-Motte-Croix-au-Bailly (F).

DEFIZE Henri

DEMARTEAU Charles,

POCHET Paul,

*zelfmoord onder soldaten was niet ongewoon tijdens de 1e wereldoorlog. De uitzichtloze situatie aan het front, ontberingen door kou, honger, dorst, gebrek aan slaap, ziektes, constante aanwezigheid van stank van ontbindende soldaten en paarden, lawaai van bombardementen en geweervuur, schreeuwende gewonde kameraden en paarden, het aanzicht van zwaargewonde soldaten (vrienden) de angst gewond of verminkt te raken, de angst voor gifgassen en vlammenwerpers, gebrekkige medische voorzieningen, strenge militaire tucht en niet in de laatste plaats de angst om de geliefden nooit meer terug te zien, hoe vreemd ook bij zelfmoord, kon soldaten tot het uiterste drijven. Ook zenuwinzinking nu gekend als PTSS, toen als shellshock, kriegsneurose of choque de geure, kon soldaten in slechts luttele weken aan het front in geestelijke wrakken veranderen.

Ofwel aan het front ofwel Indien zij na enige rust of behandeling weer geschikt voor dienst aan het front werden bevonden, verkozen zij de door door zelfmoord voor de omstandigheden die tot hun overbelasting hadden geleid. Hetgeen aangeeft hoe zwaar zij hadden geleden.

Overigens is shellshock in eerste instantie een diagnose geweest van beschadiging van de kleine haarvaatjes in de hersenen. Indien soldaten in de nabijheid van een zware explosie van een granaat waren, kon de drukgolf de kleine haarvaatjes in de hersenen beschadigen was de gedachte van medici in die tijd. Vandaar dat de term shellshock hieraan gekoppeld werd. Later werd deze term meer gebruikt om het geestelijk verval van soldaten te diagnosticeren die volledig overspannen raakten van de hierboven beschreven frontervaringen. Om het aantal shellshock-diagnoses te verminderen werd de diagnose zelf vanaf enig moment verboden te gebruiken omdat het andere soldaten kon "aansteken" de strijd om die reden te staken. De term 'not yet diagnosed illness of the heart' werd ingevoerd.

Overigens werden soldaten en officieren met shellshock geheel anders behandeld. Soldaten met shellshock werd, vanwege hun afkomst uit de lagere sociale klasse. Bij soldaten werd het bestempeld als karakterzwakte. En dus logisch dat zij niet tegen het leven aan het front waren opgewassen. Zij werden behandeld nabij het front met onder andere electrocutie waarbij draden aan de tong (als ze niet meer wilden of konden praten) of genitaliën werden vastgemaakt om soldaten te 'genezen' zodat zij het front verkozen boven deze behandeling. In die tijd een logisch gevolg van klasse waarin men verkeerde wat dan ook niet als inhumaan werd gezien. Anderzijds was het deels ook experimenteel. Men wist eigenlijk niet hoe soldaten te behandelen die volledig apathisch, stom tot niets meer in staat waren. Was het een manier om aan het front te ontsnappen? Nu kijken wij daar uiteraard geheel anders tegenaan.

Bij officieren, de elite uit de gegoede kringen, werd het gezien als een echte aandoening waarvoor veelal rust in ver achter het front gelegen rustoorden werd voorgeschreven. Zij konden na maanden rust terugkeren naar het front, al dan niet opgewassen tegen de verschrikkingen die hun opnieuw te wachten stonden.