Imber Village

Vanaf de jaren twintig begon het Britse Oorlogsbureau gebieden van de Salisbury-vlakte rond het dorp Imber op te kopen om militaire oefenterreinen te vormen. Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog bleven alleen de kerk, de pastorie, het schoollokaal en de Bell Inn niet onder de controle van het leger.
Op 1 november 1943 werden de overgebleven inwoners van Imber verzameld in het schoollokaal en kregen ze 47 dagen van tevoren de tijd om hun huizen te evacueren. Het Amerikaanse leger moest zich voorbereiden op de invasie van Europa en Imber bevond zich nu midden in een artilleriebereik. De meeste dorpelingen accepteerden de evacuatie in de overtuiging dat ze snel zouden terugkeren of goed gecompenseerd zouden worden. De 40-jarige dorpssmid zou snikkend boven zijn aambeeld zijn aangetroffen en was de eerste bewoner die stierf en voor begrafenis naar Imber werd teruggebracht. De overtuiging dat de dorpelingen zouden terugkeren was zo sterk dat de brouwerij die eigenaar was van de Bell-herberg haar alcoholvergunning tot eind jaren vijftig bleef verlengen. In 1961 werd een bijeenkomst gehouden die door meer dan 2000 mensen werd bijgewoond, maar een openbaar onderzoek wees uit in het voordeel van Imber's voortdurende militaire inzet, met name in stedelijke oorlogsvoering.
Het Ministerie van Defensie geeft het publiek op bepaalde dagen het hele jaar toegang tot het dorp en de St. Giles-kerk, waaronder St. Giles Day, Christmas Carol-dienst, Remembrance Sunday en sinds 2009 Imber Bus Day. ImberBus-dag houdt in dat het publiek Imber en de omliggende dorpen Tilshead, Chitterne, Market Lavington en West Lavington kan bezoeken met historische bussen die vertrekken vanuit Warminster door over het militaire oefenterrein van Salisbury Plain te rijden. In 2023 vuurden historische re-enactors losse flodders af vanaf Vintage 2-ponder en 25-ponder artilleriestukken uit de Tweede Wereldoorlog uit het veld voor de St Giles-kerk.

Heeft u zelf meer informatie over deze locatie? Lever het aan!

Gebruikte bron(nen)

• Tekst: Sharky Ward
• Foto's: Anthony (Sharky) Ward