Gedenkteken Militaire Oorlogsdoden Wolfsdonk

Gedenkplaat voor de militaire slachtoffers en oud-strijders van Wolfsdonk (Aarschot) voor de Eerste en de Tweede Wereldoorlog.

De feiten
De tol die de dorpen Wolfsdonk en Langdorp in de Eerste Wereldoorlog betaalden, lijkt minder zwaar te zijn dan voor de andere dorpen in de buurt van Aarschot. Dit is misschien omdat de Duitse troepen de stad Aarschot vanuit het noorden via Herselt en vanuit het zuidoosten via Rillaar, in de tang namen. Wanneer op 18 augustus een groep Duitse ruiterij door het dorp trok, vluchtten de bewoners naar de bossen beneden Wolfsdonk. Men hoorde van de gruwelen in het nabije Herselt, maar het dorp bleef gespaard.
De beide gesneuvelde oorlogsvrijwilligers die op de gedenkplaat vermeld worden, liggen op Belgische militaire begraafplaatsen en keerden nooit naar hun dorp terug. Jan-Baptist Van Rompay, soldaat 2de klas bij de jagers te voet, raakte op 17 oktober 1915 dodelijk gewond wanneer hij aan het IJzerfront in een vooruitgeschoven loopgraaf op wacht stond. Het medisch verslag vermeldde een ernstige schedelbreuk en een verlies aan hersenmaterie. Een schedelboring kon niet meer baten. De soldaat stierf enkele dagen later en werd begraven op de militaire begraafplaats van Adinkerke.

August Verbruggen deed dienst als soldaat 2de klas bij de genie. Hij sneuvelde op 31 oktober 1918, tien dagen voor de wapenstilstand. Oorspronkelijk werd hij begraven te Hansbeke, maar bij de reorganisatie van de militaire kerkhoven werd het lichaam in 1922 overgebracht naar de Brugse stedelijke begraafplaats.
Voor de Tweede Wereldoorlog zien we de naam van Jozef Beyens, weerstander van de Witte Brigade en in Duitsland gestorven als politiek gevangene. Omdat het lichaam niet gerepatrieerd kon worden, werd een cenotaaf aan de kerkmuur aangebracht. Deze verdween in de loop van de tijd en werd in 2015 vervangen door een kruis met zijn naam.

Over de gedenkplaat
Deze marbrieten gedenkplaat, bevestigd op blauwe hardsteen en klassiek versierd met de Belgische driekleur, werd in 1964 op initiatief van de lokale oudstrijdersbond van Wolfsdonk gerealiseerd. Dergelijke bonden hielden niet alleen de herinnering in ere, maar zetten zich tijdens het moeizame herstel na beide oorlogen vooral in voor de leniging van de fysieke en morele noden van de oud-strijders, verzetslieden en hun familie. Wolfsdonk kende reeds in 1920 een dergelijke bond, gesticht door pastoor Huybreghts die zelf aalmoezenier aan het IJzerfront was geweest.

Heeft u zelf meer informatie over deze locatie? Lever het aan!

Gebruikte bron(nen)

• Tekst: Jan Rymenams
• Foto's: Jan Rymenams