Chaban-Delmas, Jacques

Geboortedatum:: 7 maart 1915 (Parijs, Frankrijk)
Overlijdensdatum:: 10 november 2000 (Parijs, Frankrijk)
Nationaliteit:: Franse

Biografie

Jacques Chaban-Delmas werd geboren als Jacques Michel Pierre Delmas in Parijs. Hij studeerde aan het Lycée Lakanal in Sceaux, voordat hij naar de École Libre des Sciences Politiques ("Sciences Po") ging. In het ondergrondse verzet was Chaban zijn laatste nom de guerre; na de Tweede Wereldoorlog veranderde hij zijn naam formeel in Chaban-Delmas. Als generaal van de brigade in het verzet nam hij samen met generaal de Gaulle deel aan de Parijse opstand van augustus 1944. Hij was de jongste Franse generaal sinds François Séverin Marceau-Desgraviers, tijdens het Eerste Franse Keizerrijk.

Als lid van de Radicale Partij sloot hij zich uiteindelijk aan bij de Gaullistische Rally van het Franse Volk (RPF), die zich verzette tegen de regeringen van de Vierde Republiek. In 1947 werd hij burgemeester van Bordeaux, 48 jaar lang zijn electorale leengoed. Als lid van de Nationale Assemblee zat hij bij de RPF.

In 1953, toen de RPF-groep uiteenviel (en Charles de Gaulle zogenaamd met pensioen ging), werd Chaban-Delmas hoofd van de Unie van Republikeinen voor Sociale Actie en voorzitter van de partij Nationaal Centrum van Sociale Republikeinen. Hij 'verbond' zich met centrumlinkse partijen en trad een jaar later toe tot het kabinet van Pierre Mendès-France als minister van Openbare Werken. Hij nam deel aan de centrumlinkse coalitie Republikeins Front, die de parlementsverkiezingen van 1956 won. Hij was de Franse minister van Defensie in 1957-1958. Zijn regeringsdeelname tijdens de Vierde Republiek wekte het wantrouwen van De Gaulle en sommige Gaullisten.

Na de terugkeer van generaal de Gaulle in 1958, stemde Chaban-Delmas in met de komst van de Franse Vijfde Republiek en de nieuwe grondwet. Hij nam deel aan de oprichting van de Unie voor de Nieuwe Republiek (UNR) en werd, tegen de wil van De Gaulle, verkozen tot voorzitter van de Nationale Vergadering. Hij behield deze functie tot het einde van het presidentschap van De Gaulle in 1969. In tegenstelling tot sommige gaullisten, bijvoorbeeld Jacques Soustelle, steunde hij het beleid van de Gaulle om een einde te maken aan de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog. Tijdens het UNR-congres van 1959 was hij de eerste politicus die een 'gereserveerd presidentieel domein' opriep, dat voornamelijk bestond uit defensie en diplomatie. Deze interpretatie van de Grondwet van 1958 is bewaard gebleven.

In 1969, toen Georges Pompidou president werd, koos hij Chaban-Delmas, die tot de conclusie was gekomen dat de crisis van mei 68 het gevolg was van een gespannen en conflictueuze samenleving, als premier. Chaban-Delmas probeerde te promoten wat hij "een nieuwe samenleving" noemde, gebaseerd op een dialoog tussen de verschillende sociale krachten in de Franse samenleving. Naast andere hervormingen werd het overheidsgezag over de massamedia versoepeld, terwijl er wetgeving werd aangenomen over de dekking van de sociale zekerheid voor armen en ouderen, waardoor het profiel van Frankrijk als verzorgingsstaat werd geconsolideerd. Daarnaast werden regelmatig verhogingen van het minimumloon doorgevoerd, waardoor grotere loonverschillen werden voorkomen. Er werd een nieuwe rechtsbijstandsregeling ingevoerd, samen met een aantal nieuwe sociale uitkeringen.

Als gevolg van zijn sociaal beleid werd Chaban-Delmas door de "conservatieve" vleugel van de gaullistische beweging als te "progressief" beschouwd. Hij werd ervan verdacht weer een band te willen aanknopen met centrumlinks. Zijn adviseurs die de inspiratie vormden voor het programma van de 'nieuwe samenleving' werden inderdaad beschouwd als degenen die het dichtst bij centrumlinks stonden (Simon Nora en Jacques Delors, die onder François Mitterrand minister van Financiën zouden worden). Bovendien was er een latent conflict tussen Chaban-Delmas en president Pompidou en de presidentiële kring. Ze beschuldigden hem ervan te proberen het presidentschap te verzwakken ten gunste van zichzelf. De satirische krant Le Canard Enchaîné beschuldigde hem van het overtreden van de wet door belastingontduiking en in 1972 vroeg Chaban-Delmas om een motie van vertrouwen in de Vergadering. Die kreeg hij wel, maar de president slaagde er toch in zijn ontslag af te dwingen.

Twee jaar later, na het overlijden van president Pompidou, stelde Chaban-Delmas zich zelf kandidaat voor het presidentschap. Hij werd gesteund door de "heren van het gaullisme", maar 43 persoonlijkheden die dicht bij de overleden president stonden, onder leiding van Jacques Chirac, publiceerden de oproep van de 43 ten gunste van de kandidatuur van Valéry Giscard d'Estaing. Chaban-Delmas werd verslagen bij de eerste stemming van de presidentsverkiezingen van 1974 en won slechts 15,10% van de stemmen. Chirac werd premier van president Giscard d'Estaing.
Chaban-Delmas stond in de Gaullistische Partij (RPR) en keerde, ondanks het leiderschap van Chirac, terug naar de voorzitter van de Nationale Vergadering (1978-1981). Vanwege zijn vriendschap met president Mitterrand, werd zijn naam genoemd als mogelijke premier tijdens de eerste "samenwonen" (1986-1988), maar in plaats daarvan werd hij voor de derde keer voorzitter van de Nationale Vergadering en werd Chirac opnieuw premier.

Chaban-Delmas ging in 1995 met pensioen, tegen het einde van zijn achtste termijn als burgemeester van Bordeaux.

Heeft u zelf meer informatie over deze persoon? Lever het aan!