Periode:

Tweede Wereldoorlog (1939-1945)

Rang:

Lance-Sergeant

Eenheid:

28th New Zealand Maori Battalion, 6th New Zealand Infantry Brigade, 2nd New Zealand Division, New Zealand Military Forces

Toegekend op:

22 juli 1943

Aanbeveling:
In de nacht van 19 op 20 april 1943, tijdens de aanval op de berg Takrouna in Tunesië, had Lance Sergeant Manahi de leiding over een sectie. Het peloton had de top tot doel, een vlakke rots precies boven op de berg. Tegen de morgen was de sterkte van het peloton afgenomen tot 10 man door zwaar vuur van mortieren en kleine wapens en werd even beneden de top vastgenageld. Het peloton ging verder naar het doel, waarbij L/Sgt Manahi een groepje van 3 man de westkant van de heuvel op leidde. Onderweg stuitten ze op zwaar mitrailleurvuur van posten op de helling en dicht vuur van vijandelijke sluipschutters op de top zelf. Om het doel te bereiken moesten hij en zijn mannen ongeveer 150 meter, de laatste 15 meter bijna loodrecht omhoog klimmen. Hij leidde zelf zijn ploeg nadat hij diverse mitrailleurnesten had uitgeschakeld en door hand over hand naar boven te klimmen bereikten ze uiteindelijk de top. Na een kort gevecht gaven ongeveer 60 vijanden waaronder een artilleriewaarnemer, zich over.
De rest van het peloton voegde zich toen bij hen en de top werd veroverd. Het gebied lag onder intensief mortiervuur van een grote vijandelijke troepenmacht die het dorp Takrouna en de noordelijke en westelijke helling van de berg bezette. De Platoon Segeant werd gedood en door andere verliezen werd de groep die de top bezette gereduceerd tot L/Sgt Manahi en 2 soldaten. Een artilleriewaarnemer die was aangekomen gaf hem bevel zich terug te trekken maar hij en zijn mannen bleven waar ze waren en behielden de top. Die actie werd bevestigd door het bataljonshoofdkwartier zogauw er weer verbinding was gemaakt. Tegen het einde van de ochtend kreeg de ploeg gebrek aan munitie, rantsoenen en water. L/Sgt Manahi ging zelf naar zijn bataljon aan de voet van de heuvel terug en bracht, voortdurend onder vuur, versterkingen en voorraden mee terug.
In de middag lanceerde de vijand een sterke tegenaanval waarbij wat terreinwinst werd behaald. Onder vuur van granaten en kleine wapens leidde hij zijn mannen tegen de aanvallers. Er ontstonden felle man-tegen-man gevechten maar uiteindelijk werden de aanvallers verdreven. Kort hierna werd de ploeg afgelost. De volgende morgen was onmiddellijke versterking dringend nodig omdat de vijand nogmaals terreinwinst had geboekt en L/Sgt Manahi voerde een van de 2 aanvallende eenheden aan en dreef de vijand terug ondanks geconcentreerd vuur van mortieren en mitrailleurs. De hele dag lag de heuvel onder zwaar vuur van mortieren en mitrailleurs in en rond Takrouna. Aan het eind van de middag van 21 april nam L/Sgt Manahi op eigen intitiatief 2 man mee en trok om de noordwestelijke helling van de berg heen. In dat gebied lagen diverse mitrailleurnesten en twee 25 ponds kanonnen.
Met koelbloedige vastberadenheid leidde L/Sgt Manahi zijn ploeg tegen hen door steeds onder vuur van granaten en mitrailleurs post na post te besluipen. Door zijn vaardigheid en durf dwong hij de vijand in dat gebied tot overgave. Deze dappere actie leidde ongetwijfeld tot de uiteindelijke ineenstorting van de vijandelijke verdediging en de verovering van de hele berg met meer dan 300 gevangenen, twee 25 ponds kanonnen, diverse mortieren en 72 mitrailleurs. In de nacht van 21 op 22 april bleef L/Sgt Manahi op de berg en hielp bij de afvoer van de doden en gewonden; hij weigerde naar zijn bataljon terug te keren totdat deze taak was voltooid. Gedurende die tijd lag het gebied voortdurend onder zwaar vuur. Gedurende de hele actie toonde L/Sgt Manahi de hoogste kwaliteiten van een infanterist. Hij leverde een uitmuntende bijdrage aan de verovering en het behouden van een berg die vitaal was voor het succes van de operatie.