- Periode:
- Tweede Wereldoorlog (1939-1945)
- Rang:
- Technical Sergeant (Sergeant)
- Eenheid:
- Company I, 30th Infantry Regiment, 3rd Infantry Division "The Rock of the Marne", U.S. Army
- Toegekend op:
- 11 mei 1945
"Wegens opvallende moed en onverschrokkenheid en meer dan buitengewone plichtsbetrachting met gevaar voor eigen leven. Om ongeveer 14:30 op 8 januari 1945, tijdens een aanval op Heuvel 616 bij Kaiserberg in Frankrijk, viel T/Sgt. Dunham alleen drie vijandelijke mitrailleurs aan. Hij droeg een witte mantel gemaakt van een matrasdek, had 12 magazijnen bij zich en met een dozijn handgranaten onder zijn riem, zijn bretels en in zijn knoopsgaten gestopt ging hij ten aanval, onder vuur van twee mitrailleurs en ondersteunende infanterie een met sneeuw bedekte helling op. Met zijn peloton 35 meter achter hem aan, kroop T/Sgt. Dunham 75 meter onder direct vuur naar de houten stellage die de linker mitrailleur beschermde. Toen hij tien meter van het wapen vandaan opsprong en voorwaarts stormde vloog het mitrailleurvuur door zijn camouflagemantel en een geweerkogel trok een 30 cm lange snee in zijn rug waardoor hij 15 meter lager in de sneeuw werd geworpen. Toen de onverwoestbare sergeant opsprong om zijn één-mans aanval te hervatten, landde er een Duitse granaat naast hem. Hij schopte die opzij en toen die vijf meter verder explodeerde, doodde hij de Duitse mitrailleurschutter en zijn helper. Toen zijn karabijn leeg was, sprong hij in de stelling en sleurde het derde lid van de geschutsbemanning er aan zijn kraag uit. Hoewel zijn rugwond hem ondraaglijke pijn bezorgde en het bloed door zijn witte mantel drong, ging T/Sgt. Dunham 50 meter verder onder een hagel van automatisch en geweervuur om de tweede mitrailleur aan te vallen. 25 meter van de stelling verwijderd slingerde hij twee granaten, daarmee het wapen en de bemanning vernietigend; daarna vuurde hij met zijn karabijn in de schuttersputjes en schakelde de vijandelijke infanteristen uit of verdreef ze. Hoewel zijn mantel nu zo met bloed doordrenkt was dat hij een opvallend doel vormde tegen het sneeuwlandschap, ging T/Sgt. Dunham nogmaals voor zijn peloton uit in een aanval op de vijandelijke stellingen hoger op de heuvel. Toen hij van 65 meter afstand onder mitrailleurvuur kwam en geweergranaten maar 10 meter van hem af insloegen, liet hij zich vallen en kroop naar voren. Op 15 meter afstand sprong hij overeind, strompelde een paar stappen naar de houten stellage van het mitrailleurnest en doodde de bemanning met handgranaten. Een vijandelijke infanterist vuurde van korte afstand op hem maar miste. Nadat hij de schutter had gedood, verdreef T/Sgt. Dunham de anderen uit hun schuttersputjes met granaten en karabijnvuur. T/Sgt. Dunham doodde ondanks een pijnlijke wond negen Duitsers, verwondde er zeven en nam er twee gevangen; hij loste 175 schoten met zijn karabijn, gebruikte 11 granaten en vormde daarmee de speerpunt van een spectaculaire en succesvolle afleidingsaanval."