Periode:

Tweede Wereldoorlog (1939-1945)

Rang:

Temporary Lieutenant-Colonel (Tijdelijk Luitenant-Kolonel)

Eenheid:

Albanian section, Special Operations Executive (SOE), British Government

Toegekend op:

1 maart 1946

Aanbeveling:
Deze officier werd in oktober 1943 per parachute afgeworpen als G.S.O. van het hoofd van de militaire missie in Albanië. In december was het hoofdkwartier van de missie, na een aanval door sterke vijandelijke troepen, gedwongen zich te verspreiden en Lt. Col. Nicholls trok met een groep waarin zich de bevelvoerende brigadier bevond, de bergen in waar een sneeuwlaag van een meter dik lag en ze leden ernstige ontberingen door de bittere kou, vermoeidheid en gebrek aan voeding. Tegen het einde van de maand waren de voeten van Lt. Col. Nicholls ernstig bevroren, al zijn tenen en de voorkant van beide voeten waren aangetast. Behandeling was niet mogelijk omdat de groep niet over medische middelen beschikte en om verder te kunnen trekken, weigerde deze officier zijn schoenen uit te trekken.
Rond 6 januari 1944 vond de groep onderdak in een schaapskooi die dekking leek te verschaffen en een gelegenheid om uit te rusten. Toen Lt. Col. Nicholls er hier met grote moeite in slaagde zijn schoenen uit te trekken, zwollen beide voeten op en scheurden open. Nogmaals, medische hulp was niet beschikbaar.
Twee dagen later omsingelde de vijand hun schuilplaats en viel van drie kanten aan. Omdat hij niet over voldoende wapens voor verdediging beschikte, gaf de brigadier de groep opdracht het hoge terrein op te zoekn dat alleen maar kon worden bereikt in een lange steile klim door diepe sneeuw, zonder dekking en in het volle zich van de vijand die maar 600 meter verder weg lag. De groep lag voortdurend onder zwaar en nauwkeurig geweervuur. De brigadier werd drie keer geraakt en twee andere Britten eenmaal. Lt. Col. Nichols werd niet geraakt hoewel zijn kleding op drie plaatsen door kogels werd doorboord omdat zijn figuur opviel vanwege zijn omvang. Lt. Col. Nicholls raakte niet gewond.
De drie gewonden werden op direct bevel van de brigadier achtergelaten en Lt.Col. Nicholls nam het bevel over de rest van de groep op zich en voltooide hun ontsnapping. Hij toonde voortdurend een briljant voorbeeld van moed, leiderschap, plichtsbesef en volledige minachting voor zijn eigen veiligeheid en hevige pijn. Ondanks de afschuwelijke toestand van zijn voeten hielp hij gevallen leden van zijn groep tijdens de klim en moedigde allen aan met zijn voorbeeld. Nadat hij de vijand had ontweken, slaagde hij erin zestien uur lanfg verder te trekken, voornamelijk in het donker en over het meest moeilijke terrein. Nooit klagend over zijn eigen toestand, weigerde hij halt te houden en met zijn niet aflatende moed spoorde hij de anderen aan. Uiteindelijk weigerden zijn voeten alle verdere dienst en kon hij niet meer staan.
Zijn bedoeling was de bevelen van zijn brigadier op te volgen, het herstellen van het contact met het hoofdkwartier in Italië met een zender waarmee hij het verslag van de brigadier kon doorgeven. Zodoende gaf hij de overgebleven officier van zijn groep opdracht naar het zuiden te trekken om de zender op te sporen en Lt. Col., Brigadeer Nicholls (na de dood van zijn bevelvoerend officier) trok naar het noorden om hetzelfde te doen.
Omdat hij niet langer kon staan of lopen, trok Brigadeer Nicholls zijn overjas uit en gaf zijn begeleiders, twee Albanezen, opdracht hem daarop te vervoeren als een soort brancard. Ze slaagden erin hem over de besneeuwde helling te dragen en te slepen totdat eindelijk een ezel voor hem werd geregeled maar vanwege zijn lengte sleepten zijn verminkte voeten voortdurend door de sneeuw. Omdat het onmogrelijk was hem zijn schoenen aan te trekken, werden zijn voeten in grof geprepareerde geitenvellen gewikkeld en als gevolg daarvan ontstond er koudvuur.
In de loop van de volgende 15 dagen doorkruiste Brigadeer Nicholls een uitgestrekt bergachtig gebied. Hij was gedwongen voornamelijk ‘s nachts te reizen omdat er voortdurend door de vijand werd gepatrouilleerd. Zich overdag in diverse schaapskooien verschuilend kreeg hij weinig anders te eten dan wat maisbrood. Hij had geen geld, geen medische hulp, geen schone kleren en zelfs geen tolk.
Uiteindelijk vond hij de Britse officier die hij zocht. Tegen die tijd was hij bijna uitgehongerd, zijn schouder was uit de kom geraakt door een val van de berghelling en zijn voeten waren tot etterende vleesklompen geworden. De kale beenderen die door het ontstoken vlees staken waren de enige aanwijzing waar de tenen waren geweest. Ondanks zijn lichamelijke toestand was zijn vechtlust nog onaangetast. Vastbesloten om zijn werk voort te zetten zat hij vol plannen voor de reorganisatie van de missie en voor toekomstige operaties.
Brigadeer Nicholls, die nu moest worden gedragen omdat hij flauw viel als hij op de ezel zat, werd naar een veilige plaats gebracht waar medische behandeling beschikbaar was. Begin februari werd hij geopereerd maar hij was zo zwak dat hij op 11 februari overleed aan een hartaanval.
Brigadeer Nicholls had het doel bereikt dat hem door zijn bevelvoerend officier was opgegeven. Hij slaagde erin contact te maken met de Britse officier die een radioverbinding met Italië onderhield en verzond via hem de mening en de aanbevelingen van zijn brigadier die ons hele beleid met betrekking tot Albanië en de Balkan als geheel beïnvloedden. Als Brigadeer Nicholls dit met zijn onverschrokken volharding niet had bereikt, dan zou wellicht vier maanden lang, misschien wel nooit meer iets van de missie zijn gehoord,
Wegens zijn moed tegenover de vijand en wegens zijn ongeëvenaarde heldendom bij het bereiken van het hem opgegeven doel wordt nadrukkelijk aanbevolen dat aan Brigadeer Nicholls het Victoria Cross wordt toegekend.

Postuum toegekend

Periode:

Tweede Wereldoorlog (1939-1945)

Periode:

Tweede Wereldoorlog (1939-1945)

Periode:

Tweede Wereldoorlog (1939-1945)

Periode:

Tweede Wereldoorlog (1939-1945)

Periode:

Tweede Wereldoorlog (1939-1945)