Wilfred Duncan Smith werd op 8 jarige leeftijd naar Engeland gestuurd om naar school te gaan. Hij voegde zich in 1933 weer bij zijn familie in India en werd eerst koffie- en theeplanter. In 1936 keerde hij echter naar Engeland terug en meldde zich bij de RAF. Nadat hij zijn wings had gekregen werd hij bij 611 Squadron geplaatst, een eenheid van Fighter Command.
In augustus 1941 werd hij commandant van een flight van 603 Squadron maar in november kreeg hij longontsteking en bleef de rest van het jaar in het ziekenhuis. Na te zijn hersteld werd hij bevelvoerend officier van 64 Squadron. Op 19 augustus 1942 werd Duncan-Smith bij de landing in Dieppe neergeschoten en moest uit het Kanaal worden gered.
In augustus 1942 werd hij bevorderd en leidde de Noorse Wing vanaf North Weald.
Duncan-Smith spendeerde een groot deel van de winter als instructeur aan de School of Tactics van Fighter Command. In het late voorjaar van 1943 werd hij naar de Middellandse Zee gestuurd en werd Wing Leader van 244 Wing. In september 1943 moest hij na een motorstoring boven zee springen en na 5 uur te hebben rondgedreven werd hij door een Walrus amfibievliegtuig gered terwijl dat werd beschoten. Daarna nam hij de leiding over 324 Wing op zich; uiteindelijk vertrok hij in maart 1945 en dekte de opmars door Italië en de bevrijding van zuid Frankrijk. Hij behaalde een score van 17 overwinningen, twee waarschijnlijke, zes gedeelde en acht beschadigd.
Na de Tweede Wereldoorlog kreeg Duncan-Smith een permanente aanstelling bij de RAF en bekleedde een verscheidenheid aan functies in het Verre Oosten. Tijdens de Maleisië crisis in 1950 was hij naar verluidt de laatste RAF piloot die een operationele missie in een Spitfire vloog. In werkelijkheid was dit echter Flight Officer Frank Walters op 1 januari 1951.
Na een aantal staffuncties bij de RAF zwaaide Duncan-Smith in 1960 af om bij Triplex Safety Glass te gaan werken waarmee hij bij het Concorde project betrokken raakte. Duncan-Smith ging in 1973 met pensioen en beschreef in 1981 zijn vliegervaringen tijdens WO 2 in het boek "Spitfire into Battle." Hij stierf op 11 december 1996. Zijn zoon, Ian Duncan-Smith werd later de leider van de Conservatieve Partij.
Bevorderingen:
29 september 1940.: Pilot Officer (probation)
29 september 1941: Flying Officer (war sub)
27 juni: Flight Lieutenant (war sub)
30 november 1942: Squadron Leader (war sub)
? : Wing Commander
? Group Captain
Heeft u zelf meer informatie over deze persoon? Lever het aan!