Periode:

Tweede Wereldoorlog (1939-1945)

Rang:

Honorary Major (Honorair Majoor)

Eenheid:

Chaplain, The Seaforth Highlanders of Canada, 2nd Canadian Infantry Brigade, 1st Canadian Infantry Division, Canadian Army

Toegekend op:

24 mei 1945

Aanbeveling:
Op 15 december 1944 bezetten de Seaforth Highlanders of Canada een bruggenhoofd bij het Canale Naviglio ten noorden van Bagnacavallo. Er werd bevel ontvangen om het bruggenhoofd uit te breiden en om 15:00 uur trok het bataljon voorwaarts met D en A Company als speerpunten. De eerste doelen werden om ongeveer 17:00 uur veroverd en naarmate de opmars voortging en de slag in hevigheid toenam, begonnen er rapporten over verliezen binnen te komen. Als gevolg daarvan werden de ambulances van de verbandpost van het regiment (RAP) zo snel mogelijk naar voren gedirigeerd naar een kruispunt dat door C Company werd bezet. De vijandelijke tegenstand was zwaar en het vuur van artillerie, mortieren en mitrailleurs was intens.
Niettemin ging de aalmoezenier, Honorary Major Roy Charles Henry Durnford van de Canadian Chaplain Services, die de gewonden in de RAP had bezocht, met de ambulances naar voren zo gauw die naar het kruispunt reden. Bijna meteen verscheen er een Duitse tank op links en begon de weg naar D Company, die in zijn doel was aangekomen, te beschieten zodat het voor de voertuigen niet mogelijk was om verder te rijden. De aalmoezenier leidde toen de brancarddragers te voet naar voren en hoewel hij nog nooit op het terrein geweest was, kwam hij om 19:00 uur in de stelling van D Company aan nadat hij ruim 500 meter had afgelegd onder voortdurend vuur van mitrailleurs, mortieren en een 88mm kanon.
Bij aankomst regelde hij de afvoer van de gewonden met gebruikmaking van twee krijgsgevangenen als extra brancarddragers. Er kwam toen bericht binnen dat er bij A Company gewonden waren die moesten worden afgevoerd. De aalmoezenier wilde direct naar A Company gaan die zich nu bij Casa Zaboni bevond maar de commandant van D Company wilde hem niet verder laten gaan over de weg omdat een Duitse tank het gebied onder vuur had.
Honorary Major Durnford nam vervolgens de gewonden van D Company mee terug naar de voertuigen van de RAP, onder sporadisch vuur van mitrailleurs en mortieren en ging daarna te voet terug naar de stelling van A Company ondanks het feit dat hij ervoor gewaarschuwd was dat het terrein wellicht nog niet gezuiverd was van vijanden. Toen hij de compagnie naderde werd het vuur van vijandelijke artillerie en mortieren steeds heviger; onmiskenbare tekenen dat de strijd nog in volle gang was maar deze onverschrokken aalmoezenier weigerde zich te laten afschrikken of terug te gaan. Bij aankomst ontdekte hij dat de stelling zo zwak was dat er geen man kon worden gemist om bij het afvoeren te helpen.
Er bevond zich echter een aantal gewonden dus Honorary Major Durnford liet nogmaals krijgsgevangenen optreden als brancarddrager. Nadat hij die zelf verzameld had leidde hij de hele ploeg alleen terug, weer onder mortiervuur en over terrein dat hij nog niet eerder had gezien en dat ook nog niet door onze troepen was gezuiverd. Bij aankomst op het kruispunt merkte hij dat een van de ambulances onklaar was geraakt. Hij zette met het overgebleven voertuig een pendeldienst op en bleef op het open kruispunt, het sporadische mortiervuur negerend totdat alle gewonden waren verzorgd. Zelf kwam hij om 02:30 uur in de ochtend van 16 december in de RAP terug met de laatste van de gewonden.
Gedurende een periode van ongeveer 8 uur bevond deze aalmoezenier zich voortdurend onder vuur, in open terrein en regelde de afvoer van de gewonden. Met volledige minachting voor zijn eigen veiligheid en door persoonlijke inspanningen die ver uitgingen boven de normale plichtsbetrachting garandeerde hij dat deze gewonden medische verzorging kregen, die anders had moeten worden uitgesteld totdat er mannen bij de strijd konden worden gemist om hen af te voeren. Gedurende deze periode werkte zijn aanstekelijke opgewektheidheid en moed als een godsgeschenk voor zowel gewonden als niet-gewonden.
Zijn acties vormden een inspiratie voor alle rangen en zullen voor altijd in de annalen van het regiment in herinnering blijven. Het voorbeeldige effect dat hij met zijn aanwezigheid had op het moreel van alle troepen was een belangrijke factor voor het uiteindelijke succes van de operatie.

Supplement to the London Gazette, 24 May, 1945.