Evan Dail Mackie werd geboren op 31 oktober 1917 in Waihi, Nieuw Zeeland. Na de Mijnbouwschool te hebben doorlopen werd hij electromonteur bij de grootste goudmijn van Nieuw Zeeland. Op 19 januari 1941 meldde hij zich bij de Royal New Zealand Air Force (RNZAF). In Nieuw Zeeland leerde hij vliegen in een De Havilland Tiger Moth, een tweedekker en rondde zijn vliegopleiding af in Canada waar hij in een North American Harvard vloog. In december 1941 werd hij als Officier-vlieger ingedeeld bij 485 New Zealand Spitfire Sq. in Engeland. Op 26 maart deelde hij de vernietiging van een Messerschmitt Bf-109. Een maand later begeleidde het squadron een aantal Hawker Hurricanes (‘Hurribombers’) naar Calais en daar vernietigde Mackie waarschijnlijk een Focke-Wulf FW-190. Toen hij op weg naar huis laag vliegend de Franse kust naderde werd zijn Spitfire aan de voorzijde van de linkervleugel geraakt door afweergeschut. Ondanks deze beschadiging wist hij toch veilig op zijn basis terug te keren.
Begin 1943 werd hij als Flying Officer overgeplaatst naar Noord-Afrika en kwam bij het 243 Squadron in Algerije terecht dat met de Spitfire Mk V-c vloog. Niet lang na zijn overplaatsing kreeg hij de leiding over een ‘Flight’. In dit gebied begon ook zijn aantal overwinningen te stijgen. In april en begin mei haalde hij twee Junkers Ju-87 Stukas en vijf Messerschmitt Bf-109's naar beneden. Hij deelde ook nog één andere overwinning op een Messerschmitt Bf-109 en een beschadigde Focke-Wulf FW-190. Mackie werd in deze periode onderscheiden met het Distinguished Flying Cross.
In juni 1943 werd het squadron naar Malta overgeplaatst om deel te nemen aan de ophanden zijnde invasie van Sicilië. Mackie werd gepromoveerd tot Acting Squadron Leader en kreeg het bevel over de eenheid. Op 4 juli 1943 moest zijn eenheid luchtdekking geven aan een formatie Boeing B-17 Flying Fortresses die Catania op Sicilië moest bombarderen. Toen de bommenwerpers hun doel hadden verlaten verschenen er ineens zes Messerschmitt Bf 109's. Hoewel zijn boordgeschut niet goed werkte wist hij één toestel in brand te schieten, maar werd toen zelf ook aangevallen. Mackie wist met een duik tot op zeeniveau te ontsnappen en vloog terug naar Malta. Op de terugreis viel hij ten zuidoosten van Augusta nog een zeilschip aan. Hoewel hij beschoten werd door kustbatterijen wist hij toch weer veilig terug te keren.
Op 5 juli was hij wederom succesvol en haalde een Messerschmitt Bf-109 neer. Er volgden in die periode nog een aantal overwinningen. Zo haalde hij op 12 juli waarschijnlijk een Macchi 202 neer en de volgende dag drie Junkers Ju-87 Stuka's. Nadat de vliegvelden op Sicilië waren veroverd eindigde ook Mackie's operationele toer. Hij ontving een gesp op zijn DFC en kreeg in november de leiding over 92 Sq. in Italië. In deze periode haalde hij vier vijandelijke toestellen neer waarmee zijn totaal aantal overwinningen tot februari 1944 op 16 kwam te staan.
Voordat hij in december 1944 werd aangewezen als toegevoegd Squadron Leader van 274 Squadron op het continent diende Evan Mackie eerst zes maanden als senior staff officer (training) bij de Air Defence (Commando Luchtverdediging) in Groot-Brittannië.
274 Sq. was gestationeerd op vliegbasis Volkel in Nederland en was omgevormd tot een squadron dat met de Hawker Tempest vloog. Op 24 december 1944 haalde hij boven Malmedy in de Ardennen een Focke-Wulf FW-190 naar beneden die net daarvoor twee Canadese Hawker Typhoon jachtbommenwerpers had neergeschoten. Naar het schijnt haalde Mackie de Duitse aas (28 overwinningen) Hauptmann Wolfgang Kosse naar beneden.
Begin januari 1945 kreeg hij de leiding over 80 Sq. dat ook gestationeerd was op Volkel. In de navolgende periode haalde hij op 23 januari een Messerschmitt Bf-109 neer, op 7 maart een Focke-Wulf FW-190 bij Hannover en op 9 april twee Arado Ar-96's (opleidingsvliegtuig van de Luftwaffe). Op 15 april deelde hij ook nog de vernietiging van een Focke-Wulf FW-190. Hij werd in januari 1945 onderscheiden met de Distinguished Service Order, werd half april gepromoveerd tot Wing-Commander en op 19 april kreeg hij de leiding kreeg over de 122e Wing. Deze aanstelling behield hij tot september 1945.
Op 4 mei 1945 leidde hij acht Hawker Tempest gevechtsvliegtuigen van 486 Sq. naar het gebied rond Kiel-Haderslev. Het squadron eiste de vernietiging op van drie Fieseler Fi-156 Storch’s die daar aan de grond stonden. Mackie beëindigde de oorlog met 21 overwinningen en 1 gedeelde. Behalve Britse onderscheidingen verkreeg hij ook het Amerikaanse Distinguished Flying Cross.
In Engeland rondde hij met succes nog een staf opleiding af bij het Royal Air Force Staff College en trouwde met Marjorie Dear, een Engelse sergeant van de WAAF. De RAF en de RNZAF vroegen hem te blijven maar hij weigerde. Hij had geen zin in het spelen van oorlogsspelletjes zoals die op de stafschool gebruikelijk waren en hij zag het nut er niet meer van in. Hij maakte zijn laatste vlucht op 10 november 1945 als gezagvoerder van een Percival Proctor en keerde in 1946 terug naar Nieuw Zeeland. Hij nam zijn oude beroep weer op en klom op tot chef inspecteur bij de Electric Power Board van Tauranga. In die functie ging hij met pensioen en overleed op 28 april 1986 op 68 jarige leeftijd in het ziekenhuis van Tauranga.
Heeft u zelf meer informatie over deze persoon? Lever het aan!