- Periode:
- Tweede Wereldoorlog (1939-1945)
- Rang:
- Lieutenant (1e Luitenant)
- Eenheid:
- 1st Battalion West Yorkshire Regiment, 17th Indian Infantry Division, British Indian Army
- Toegekend op:
- 15 mei 1945
Aanbeveling:
Op 3 maart 1945 in Birma, tijdens de aanval van het bataljon op Meiktila voerde deze officier het bevel over een peloton. De taak van zijn compagnie bestond uit het zuiveren van de stad vanuit het noorden naar de waterkant in het zuiden, een afstand van ongeveer 1.500 meter waarvan de laatste 800 niet alleen sterk verdedigd was maar ook een doolhof van smalle straatjes en stevige gebouwen. De compagnie werkte samen met tanks en het peloton van Lieutenant Weston was een van de twee die vooraan gingen. Met het zuiveren van de laatste 800 meter werd om 13:30 begonnen en dat moest tegen de avond voltooid zijn. Vrijwel iedere man van Lt. Weston’s peloton kwam voor het eerst in actie en dat onder de zwaarste omstandigheden. Vanaf het begin realiseerde Lt. Weston zich dat hij alleen door zelf het hoogst mogelijke voorbeeld te geven, hij enige kans had zijn taak binnen de gestelde tijd te volbrengen. Naarmate de opmars vorderde, werd de toch al vastberaden tegenstand sterker totdat die in de laatste fase een niveau bereikte dat alleen maar kan worden omschreven als fanatiek. Het vuur van kanonnen en lichte automatische wapens vanuit zwaar versterkte posities en betonnen bunkers was hevig. Elke bunker moest afzonderlijk worden aangepakt en behalve het vijandelijke vuur van voren was er ook nog nauwkeurig vuur van sluipschutters vanuit goed gekozen posities op de flanken. Gedurende de dag waren de gevechten fel en soms van man tegen man. Met voorbeeldige moed inspireerde Lt. Weston de mannen van zijn peloton tot grootse prestaties. Zonder aan eigen veiligheid te denken leidde hij zijn mannen van stelling naar stelling, de vijand dodend waar hij ook maar werd aangetroffen.
Gedurende de hele actie was zijn leiding uitmuntend, zijn mannen aanmoedigend tot het zelfde fanatieke peil als getoond door de vijand. Met zijn moed, zijn koelbloedigheid onder vuur en zijn enthousiasme vuurde hij zijn peloton aan. Er bestond geen aarzeling van zijn kant en hoe zwaar of intensief het vijandelijke vuur ook was, hij leidde zijn mannen moedig en vastberaden van bunker naar bunker. Het was al tegen 17:00 uur, in het zicht van de waterkant die het einde betekende van de taak van zijn peloton, toen hij werd opgehouden door een hele sterke bunker. Lt. Weston, zich bewust van de tijdsdruk en de noodzaak om voor het vallen van de duisternis het gebied te zuiveren, liet de tanks die bij hem waren hun vuur op de bunker richten. Daarna leidde hij een ploeg met bajonetten en handgranaten om de vijand in de bunker uit te schakelen. Zoals bij veel eerdere gelegenheden was hij de eerste die de bunker binnenging. Bij de ingang werd hij door de vijand er binnen onder vuur genomen en viel gewond voorover. Terwijl hij op de grond lag en bleef vuren met de onverschrokken moed die hij de hele dag al had getoond, trok hij de pen uit een granaat en doodde daarmee niet alleen zichzelf maar ook de meeste vijanden in de bunker. Het is mogelijk dat hij had kunnen proberen zich in veiligheid te brengen maar daarmee zou hij de levens van de mannen in gevaar hebben gebracht die na hem de bunker binnenkwamen. Gedurende de laatste drie uur van het gevecht stelde Lt. Weston een voorbeeld dat zelden geëvenaard kan zijn. Zijn moed en inspirerende leiding waren boven alle lof verheven. Tijdens de dag gunde hij zich geen moment rust en aangemoedigd door de dappere actie die hij voortdurend uitvoerde, leidde hij zelf zijn mannen verder als een onweerstaanbare macht. De ultieme zelfopoffering van deze dappere jonge officier in het zicht van de overwinning was typerend voor de moed en de dapperheid die hij zo uitmuntend toonde en vasthield gedurende de hele operatie van die dag.