- Periode:
- Tweede Wereldoorlog (1939-1945)
- Rang:
- Private (Soldaat)
- Eenheid:
- 1st Battalion London Scottish, 168th (London) Infantry Brigade, 56th (London) Infantry Division, British Army
- Toegekend op:
- 10 augustus 1944
Aanbeveling:
In de nacht van 23 op 24 januari 1944 kreeg een compagnie van de London Scottish opdracht om een plaatselijke aanval te doen en de situatie op een deel van de Damianorug te herstellen.
De compagnie viel aan met twee pelotons vooruit en een samengesteld peloton van London Scottish en Royal Berkshires in reserve. De compagniescommandant raakte in de beginfase van de aanval al gewond. De enige andere officier in de compagnie raakte spoedig daarna ook gewond.
Een sectie van deze compagnie kreeg van de pelotonscommandant opdracht om een omtrekkende beweging naar rechts te maken tegen een paar mitrailleurs die de voortgang ophielden. Zo gauw hij dat bevel had gegeven werd hij gedood. Er was geen pelotonssergeant. De sectie zelf bestond uit een Lance-Corporal en drie man waar zich Private Mitchell, de 2 inch mortierschutter van Platoon Headquarters en nog een Private bij voegden.
Tijdens de opmars opende de vijand zwaar mitrailleurvuur over open vizier. Zonder aarzelen liet Pvt Mitchell de mortier vallen, greep een geweer met bajonet en stormde alleen de heuvel op onder intens vuur van een Spandau. Hij bereikte het vijandelijke mitrailleurnest ongedeerd, sprong in het gat, schoot een lid van de bemanning neer en bajonetteerde een ander en stelde de mitrailleur buiten gevecht. Het peloton vervolgde de opmars maar kort daarna werd de voorste sectie weer opgehouden door vuur van ongeveer twee goed verschanste Duitse secties. Pvt Mitchell realiseerde zich dat snelle actie noodzakelijk was, rende naar voren, zijn geweer vurend vanaf de heup en volledig de kogels negerend die om hem heen vlogen. De rest van zijn sectie volgde en kwam op tijd aan om de verovering van de stelling te voltooien waarbij zes Duitsers werden gedood en 12 gevangen genomen.
Terwijl de sectie zich hergroepeerde, opende een andere mitrailleur van dichtbij het vuur. Weer rende Pvt Mitchell alleen naar voren en doodde de bemanning met zijn geweer en bajonet.
De sectie bevond zich nu direct onder de top van de heuvel van waaruit fel met kleine wapens werd geschoten en handgranaten gegooid. Pvt Mitchell had geen munitie meer maar ondanks dit riep hij zijn mannen op tot een laatste inspanning en leidde nogmaals de aanval over de steile en rotsachtige helling. Naar voren rennend was hij weer de eerste man die de vijandelijke stelling bereikte en droeg er aanzienlijk toe bij dat de rest van de vijanden zich overgaf.
Enkele minuten later pakte een Duitser die zich had overgegeven een geweer en schoot Pvt Mitchell door het hoofd.
Gedurende de hele operatie die in een zeer donkere nacht werd uitgevoerd, tegen een steile helling op, bedekt met rotsen en struiken, toonde Pvt Mitchell moed en plichtsbesef op het hoogste niveau. Zijn volledige minachting van vijandelijk vuur, de onbevreesde manier waarop hij zich voortdurend blootstelde en zijn weigering een nederlaag te aanvaarden, vormden een dusdanige inspiratie voor zijn kameraden dat ze erin slaagden, geholpen door alle voordelen van het terrein, een numeriek sterkere vijand te overmeesteren en te verslaan.
Postuum toegekend