Nazi Villa Winter, een duister verleden?

Voor de Westkust van Afrika liggen de Canarische Eilanden, onderdeel van Spanje. Wie kent ze niet, het zijn populaire vakantieoorden en de temperatuur is er zeer aangenaam in de winter. Natuurlijk wil je dat niet missen als je de kans krijgt om samen met een aantal vrienden de welkome warmte te proeven. We willen niet echt de toerist uithangen, maar willen wel iets gaan ondernemen, hierdoor valt de keuze op Fuerteventura.

Het is het oudste eiland van de groep, naar schatting tussen de 15 en 20 miljoen jaren oud. Het is ontstaan uit vulkanisme, wat nog goed te zien is op het eiland. Overal zie je wel grote bergen bestaande uit lavasteen in diverse kleuren en maten. Bron van inkomsten voor de eilandbewoners zijn o.a. de geitenboerderijen (kaas), tomatenkwekerijen, wijnbouw, en de Aloë Vera Kwekerijen (zalfjes).

Iedere vakantie wekt mijn nieuwsgierigheid op en zo ook nu weer speelde het WO2-virus vooraf een rol. Na wat speurwerk kwam ik de "Nazi Villa Winter" tegen. Ja, en dan gaat het kriebelen, als het kan moet ik dat zien. Gelukkig kon ik 3 van de 5 reisgenoten overhalen om mee te gaan. Nu moet je niet denken: even met de bus naar de bestemming, nee verre van dat. Villa Winter ligt in het uiterste zuiden in de omgeving van het plaatsje Cofete.



Ook de weg er naar toe is bijzonder, geen asfalt, maar onverhard. Achteraf heb ik het vergeleken met de route van Alpe d'Huez, maar dan zonder asfalt en naar het einde van de wereld.

Ja, geen bus, hoe kom ik er dan? Auto huren? Ja, geen probleem, maar ieder verhuurbedrijf adviseert wel om een 4x4 auto te huren, want de route er naar toe is voor 95% off the road. Als je zo iets nog nooit eerder hebt gedaan is het wel spannend, helemaal als één van je reisgenoten een dame is die bij iedere bocht al gaat gillen en laat staan als er tegenliggers aankomen.



Vanuit Caleta de Fuste rijden we naar het zuiden naar de plaats Morro Jable, de laatste grote plaats in het Zuiden van het eiland. Net even buiten het dorp houdt de geasfalteerde weg op en gaat het over in een onverharde weg van lavagruis en her en der wat losse lavastenen op de weg. Terug schakelen naar z”n 1e versnelling, want snelheid is hier niet belangrijk, wel veiligheid. Al slingerend door het landschap stappen we onderweg even uit en genieten van het weidse uitzicht vanaf de vulkanische bergen en zien af en toe de zee ook nog even. Het is net of ze het weten, maar af en toe komen we ook een aantal kleine eekhoorntjes tegen, die schuw uit je hand durven eten.



Al slingerend langs de kust moeten we bijna in het Zuiden nog ergens rechts af slaan. Ja, de ANWB zal je hier niet aantreffen, dus nemen we maar de gok om rechts af te slaan op de eerstvolgende brede weg, de keuze blijkt juist te zijn.

Ook hier weer schitterende panorama’s en in de verte dachten we het plaatsje Cofete te kunnen ontdekken. Her en der wat huizen, wat wegen, maar ja nu Villa Winter nog. Na enig speurwerk in de omgeving zien we wel iets wat het zou kunnen zijn. Na een km of 3 slingerend door het landschap zijn we ter plaatse en stilletjes, alleen voor mij zelf hoorbaar laat ik de kreet “YES” los.



Nadat we zijn uitgestapt op het binnenterrein van Villa Winter zien we een oude man op een stoepje zitten. We hadden in ons hotel al gehoord dat de villa was gekraakt door enkele mensen. Geen woord Spaans sprekend, kan ik de oude man duidelijk maken dat ik graag naar binnen wil om de villa te bekijken. Gemoedelijk knikt hij voorover met zijn hoofd. Ik stap de dichtstbijzijnde deur binnen en kom op een soort binnenplaats, nu omgetoverd tot groentetuin.




Via de galerij kom ik in het woongedeelte met o.a. een open haard. Het is dat ik weet waar ik ben, anders zou ik zeggen ik ben in een landbouwmuseum beland. Aan de muren hangen allerlei gereedschappen. Een grote kist met batterijen levert de stroomvoorziening. Twee jute deuren van een jeep hangen er ook, de periode is er niet van af te lezen.






Via het vervallen trapportaal kom ik op de zolderverdieping terecht. Duiven hebben het alleenrecht omdat de ramen ontbreken. In de toren ook geen ramen meer, nog wel een riant uitzicht op de omgeving, een geschut opstelling lijkt mij hier niet ongepast.







Terwijl ik her en der wat foto’s maak, komt er nog een groep Spaans sprekende mensen binnen en ik sluit mij hier maar bij aan. Zij hebben een gids (de zoon van de oude man) die uitleg geeft in het Spaans. Af en toe vang ik een woord op wat ik wel begrijp en mijn eigen gedachten daarbij heb: Crematorium. We zijn in de keuken aangekomen waar ik een oven ontdek, maar ja het kan net zo goed ……..! De privévertrekken van de huidige bewoners blijven voor ons onbereikbaar.




Na een drie kwartier houd ik het voor gezien. De “gids” spreekt geen woord Engels, vragen stellen heeft dus geen zin en een informatiefoldertje is er ook niet. Het duistere verleden is hier niet te vinden. Het zijn ook allemaal verhalen van wat er zich hier heeft afgespeeld.

De villa is gebouwd door de Duitse ingenieur en kolonel Gustav Winter, nazi-spion en vertrouweling van Hitler. De strategische ligging van de villa zou eveneens kunnen duiden op het feit dat deze werd gebruikt voor geheime militaire acties en als provisiestation voor Duitse onderzeeërs. Een aan het strand gelegen kerkhof vlakbij de villa leidt in dit verband ook nog steeds tot speculaties.





Er is bewijs dat Fuerteventura een basis voor Duitse onderzeeboten is geweest tijdens de 2e WO. Geruchten gaan dat er nog 2 complete onderzeeboten in de geheime Duitse basis moeten liggen, waarvan wordt gezegd dat ze zijn gezonken. Een Spaans/Oostenrijks team heeft geprobeerd de schepen te ontdekken, zij zijn niet teruggekeerd van hun missie, waardoor mysteries worden aangewakkerd. Ook zou er een kliniek geweest zijn voor plastische chirurgie, waar nazimisdadigers hun uiterlijk konden laten veranderen. Ook het kleine vliegveld aan de kust werd tegen het einde van de oorlog veelvuldig ’s nachts gebruikt.





Vele jaren zijn inmiddels verstreken na het einde van de 2e Wereldoorlog en speculaties zullen er altijd wel blijven over het gebruik van Villa Winter. Mocht je ooit nog eens op het eiland komen, een bezoek aan Villa Winter is zeker de moeite waard.