Ceremonieel Normandië Detachement Regiopolitie Brabant-Noord

door: Marco Eradus

Doel
Het doel van genoemd detachement was het eren van de gevallenen op D-Day 6 juni 1944. Deze gevallen hebben het ultieme offer gebracht voor onze vrijheid. Uiteraard zullen hierbij de aanwezige nabestaanden en veteranen niet vergeten worden.
Voor het detachement kwam daar als "extra" bij dat ons huidige politieberoep er heel anders zou hebben gezien als dit ultieme offer niet gebracht was.
Als locatie werd gekozen voor de Amerikaanse begraafplaats nabij Colleville sur Mer (Omaha beach).
Niet alleen was 6 juni 1944 het begin van de bevrijding van Europa, maar op Omaha Beach hebben de meeste soldaten op deze dag het leven gelaten van de 5 invasiestranden in Normandië.
Van belang was verder dat het detachement de eer op "hun" manier zou brengen en daarmee word bedoeld, op enigszins militaire wijze.
Dus gekleed in ceremonieel politietenue en met militaire exercitie.

De voorbereidingen
Na een voorbereiding van ongeveer 2 a 3 maanden vertrok het detachement van 9 leden op maandag 2 juni omstreeks 04.30 uur.
Na een voorspoedige reis, arriveerden wij omstreeks 11.30 uur op Chez la Fontaine (Gefosse-Fontenay). Deze prachtige locatie zou de komende week ons verblijf zijn, waar wij een tweetal zogenaamde gites (vakantie huisjes) hadden gehuurd. De eigenaar van dit alles is genaamd Rob van den Heuvel en Rob is een oud politie collega die in 2001 hier is komen wonen.
Na een kop koffie met Rob te hebben gedronken zijn we naar Pointe du Hoc gereden en hebben hier tot het avondeten rond gelopen.
Na het avondeten was het tijd om onze huisjes in te ruimen. De meeste van ons hadden weinig geslapen dus op tijd naar bed.



Dinsdagochtend hebben we een aanvang gemaakt met de eerste exercitieles. 2 van de detachementsleden hadden hier geen enkele ervaring mee en na de eerste oefeningen bleek dat het ook met deze 2 leden helemaal goed zou komen. Het begin was goed.
Deze dag hebben we verder opgevuld met bezoekjes aan de Pegasus Bridge, batterie Merville en Le Grand Bunker.
Na het avondeten weer exercitie oefeningen.

Woensdagochtend hadden we al om 10.00 uur een afspraak met de directeur van de begraafplaats, Dan Neese, dus deze ochtend geen exercitie. Met Dan was afgesproken dat het detachement een privé rondleiding zou krijgen door het Visitor Centre en ik zou met Dan de laatste details van de ceremonie doornemen.
Aangekomen op de begraafplaats werden wij door Dan ontvangen. Dan had inderdaad geregeld dat het detachement gelijk werd meegenomen voor een rondleiding. Aan mij vroeg hij om met hem mee te komen in verband met een briefing. Op de vraag wat voor een briefing deed hij een beetje geheimzinnig en ik heb hem maar gevolgd. Aangekomen in het kantoor van Dan zag ik een aantal breedgeschouderde mannen zitten die bijna allemaal hun zonnebril binnen op hadden. Het viel mijn politie oog gelijk op dat in ieder geval 1 van hen ter hoogte van zijn rechterheup een bult onder zijn shirt had...
Dan vroeg aan iedereen om zich voorstellen en een aantal van hen stelde zich voor en vertelden dat zij bij de Secret Service hoorden. Een ander was van de Texas Security Detail en 1 van hen stelde zich wel voor, maar voegde er subtiel achteraan: "And I don't wish to tell you from witch agency I am..." Tot op vandaag weet ik dat dus nog steeds niet.
Er werd door Dan verteld dat dit niet in het programma bekend was gemaakt, maar dat de Gouverneur van de staat Texas ook bij de ceremonie aanwezig zou zijn en dat daarom de veiligheidsmaatregelen hoger waren dan normaal.
Na een briefing over ieders rol aan de hand van een plattegrond van de begraafplaats (mooi souvenir die in mijn rugzak is beland) zijn we door het Visitor Center gelopen en ook op de begraafplaats is nog het hele programma doorgelopen.
Ik heb hierna afscheid genomen en met de directeur afgesproken dat ons detachement op donderdagmiddag in gekleed tenue op de begraafplaats een "generale" zou houden. Ook dit was geen enkel probleem voor Dan Neese en hij zou regelen dat wij om 15.00 uur opgevangen zouden worden door de plaatsvervangend directeur.
Ik ben hierna aangesloten bij het detachement en hebben we nog een indrukwekkende wandeling gemaakt over de stranden en duinen van Omaha Beach. Aansluitend hebben we een bezoek gebracht aan het Omaha Beach Museum in St. Laurent sur Mer.
Na het avondeten weer exercitie oefenen. We hebben deze avond veel en lang geoefend en aan het eind was het detachement er klaar voor en zijn we ook buiten het terrein van ons verblijf aan het marcheren geweest.

Donderdagochtend besloten een aantal van het detachement wat langer op bed te blijven liggen omdat het vermoeiende dagen waren geweest. Diegene die wel op pad gingen, waaronder ik zelf, hebben een bezoek gebracht aan een museum in Port-en-Bessin. In dit museum zijn allerlei spullen tentoongesteld die gedurende 25 jaar opgedoken en geborgen zijn vanaf de zeebodem voor de invasiestranden.
In de middag weer op tijd terug op Chez la Fontaine om ons om te kleden voor de repetitie. Gelukkig was niemand iets van het uniform vergeten...
Op naar de begraafplaats, waar we werden opgevangen door de plv. directeur Bobby Bell. Los wat een ieder voor zichzelf vind van de hedendaagse Amerikaanse politiek hadden we besloten om op ons uniformjasje een klein speldje van de Amerikaanse vlag te dragen.
Toen Bobby Bell dit zag was hij blij verrast: "You Dutch people are always so thankful for what our boys back in those days did for you and your country".
Het was aardig druk met bezoekers op de begraafplaats en er liepen ook wat cameraploegen, veteranen en huidige Amerikaanse en Franse militairen rond.
Een ceremonieel gekleed detachement trekt duidelijk de aandacht, want binnen de kortste keren hadden we een stoet van wat de Amerikanen "coat taillers" noemen, oftewel mensen die achter je aan gaan lopen.
Dit was dus in alle opzichten een goede "generale" want morgen zouden er honderden ogen op ons gericht zijn.
Nadat we 2 keer gemarcheerd hadden over het laantje naar het plein waar de ceremonie zou plaatsvinden en ons hadden opgesteld, kwamen we tot de conclusie dat we goed getraind hadden en dat we het onder de knie hadden.

We kregen leuke reacties van de bezoekers en we hebben zelfs de opmerking gehoord: "Are those our Marines??". Een groot compliment in onze ogen, omdat de Amerikaanse Mariniers bekend staan om hun strakke exercitie.
Het viel ook op dat de aanwezige militairen in de houding sprongen op het moment dat wij hen passeerden, mooi gezicht!
Na deze repetitie zijn we weer "huiswaarts" gegaan en hebben in de avonduren een lekker BBQ gehouden met de plaatselijke collega's van de Police Municipal. De plaatselijke burgemeester kwam ook nog langs om haar dankbaarheid uit te spreken en zij vond het een grote eer dat een politiedetachement uit Nederland in haar gemeente verbleef. Ook een viertal leidinggevenden van ons korps waren inmiddels op Chez la Fontaine gearriveerd. Onder deze 4 was ook onze districtschef. De Amerikaanse organisatie van de ceremonie had al eerder gezegd dat zij de "hoogste" in rang van ons onder VIP's wilde onderbrengen en dat deze ook de krans zou mogen leggen. Onze districtschef was hier wat terughoudend mee omdat hij vond dat het detachement dit zelf moest doen, omdat dit ons eerbetoon was en hij niet op deze manier zijn kont erin wilde draaien. Ik heb onze districtschef kunnen overtuigen dat het niets uitmaakt wie de krans legt, het gaat om het eerbetoon...
Onze districtschef vond het een grote eer om onder de VIP's te mogen vertoeven, maar toen ik hem vertelde dat hij vlakbij de gouverneur van Texas zou komen te zitten en dat er honderden mensen aanwezig zouden zijn, kreeg hij het toch wel even benauwd. De overige 3 leidinggevenden zouden bij de ceremonie wel in uniform aanwezig zijn, maar geen deel uit maken van het officiële detachement.
Ik heb tijdens de BBQ de districtschef nog even gebrieft aan de hand van de plattegrond die eerder in mijn rugzak was verdwenen.
Ondanks dat het heel erg gezellig was, zijn we toch redelijk op tijd naar bed gegaan, morgen zou de grote dag zijn...

D-Day
Op vrijdagochtend om 06.30 ging de wekker en de 2 huisjes leken wel een bijenkorf, iedereen was druk bezig om zijn uniform in orde te maken en te zorgen dat alles er piekfijn uitzag. Ik hoorde 1 van de detachementsleden zelfs zeggen: "Het lijkt hier wel een zaterdagavond met pubermeisjes die op het punt staan op stap te gaan...".
Om 08.30 uur in de auto's en op weg naar de begraafplaats. Omstreeks 08.50 uur kwamen we daar aan en troffen ook de Franse collega's van de avond hiervoor. Zij wilden ons een hart onder de riem steken.
Op de parkeerplaats nog even ieders tenue controleren en afgemarcheerd naar het verzamelpunt voor ons en de VIP's. Daar troffen wij ook weer de mannen van de Secret Service die er nu aardig gespannen uitzagen. Ondanks dit kwamen er toch een aantal naar mij toe en schudde mij de hand: "Good morning sir, how are you doing sir".
Ook directeur Dan Neese, gekleed in een kolonels uniform van de Amerikaanse marine, kwam ons verwelkomen en vond ons er "sharp" uitzien. Ik keek naar de gezichten van de detachementsleden en ik vroeg mij af of hij ons uniform bedoelde of onze gespannen gezichten.
De laan waarover wij naar het plein zouden marcheren was langs de kanten voorzien van vlaggenstokken met alle vlaggen van de Amerikaanse staten, erg mooi.
Het geluid van naderende sirenes en de Secret Service mannen die nu nog spichtiger begonnen te kijken maakten ook ons nog meer zenuwachtig, maar uiteindelijk arriveerden de Texaanse gouverneur (met echte cowboyboots onder zijn nette pak!!) en de Amerikaanse ambassadeur. Deze VIP's en onze districtschef werden meegenomen naar een apart VIP gebouw en wij begonnen met het opstellen van ons detachement. Onder de VIP's bevonden zich overigens ook nog een viertal burgemeesters, een aantal Amerikaanse generaals, en nog meer hoogwaardigheidbekleders.



Klaar om af te marcheren naar het plein zag ik dat het op het plein inmiddels goed druk was met bezoekers.
Bobby Bell gaf van afstand het teken dat wij konden komen en ik gaf het commando om te marcheren. De pas was goed, alles ging gelijk.
Afkomende op de afzetting, werd deze, zoals afgesproken, geopend door een personeelslid en we marcheerden het plein op. Muisstil... alleen de passen van ons marcheren klonk over het plein en alle ogen waren op ons gericht. Bij het commando "halt houden", kwam ons detachement als 1 tot stilstaan en het klonk geweldig!
Met het gezicht naar de begraafplaats toe gericht zagen wij pas hoe druk het was. Op sommige plaatsen langs de afzetting wel 4 a 5 rijen bezoekers achter elkaar.
Na een aantal minuten kwamen de VIP's aangelopen over dezelfde route die wij zojuist hadden gelopen. Als detachement zijn wij hierop de in de houding gaan staan, totdat de VIP's plaats hadden genomen.
Directeur Dan Neese heeft hierop iedereen welkom geheten en de ceremonie ging van start met de volksliederen van Amerika en Frankrijk. Wij zijn uiteraard ook hierbij in de houding gaan staan en hebben de eregroet gebracht. Je kon goed zien wie er van Amerikaanse afkomst was. Bij het spelen van het Amerikaanse volkslied zag je tussen het publiek een hoop mensen hun rechterhand op de borst leggen. Bij een aantal van hen (met name de oudere mensen) zag je tranen over de wangen lopen. Dit moesten wel de nabestaanden zijn... een brok in mijn keel.

Na het afspelen van de volksliederen werden die VIP's, die ook een krans mochten leggen, 1 voor 1 naar voren geroepen, zo ook onze districtschef. Van een personeelslid van de begraafplaats kregen zij de krans overhandigd, welk gelijktijdig werden gelegd.
De aanwezige militairen en ons detachement hebben weer de eregroet gebracht. Vervolgens was over het gehele terrein de "Last Post" te horen. Rillingen over de rug en de brok in de keel werd hierop niet kleiner.



Hierna hebben de VIP's de aanwezige vaandeldragers bedankt en zijn vervolgens via een andere weg weer terug gegaan naar het VIP gebouw.
Ons detachement is hierop weer via dezelfde weg als heen, teruggemarcheerd. Onder het publiek bevonden zich uiteraard ook veteranen. Bij het langs marcheren van ons heb ik als detachementleider een eregroet gebracht naar deze veteranen. Minimaal 80 jaar oud, maar staan en de borst vooruit en een eregroet terugbrengen naar ons detachement, wat een eer...

Aangekomen bij ons eerdere vertrekpunt kwamen de vaandeldragers, met onder hen een aantal veteranen, ons gepasseerd. Ook nu als detachement in de houding en de eregroet gebracht. Ook nu brachten zij een groet naar ons terug.
Het was niet makkelijk om vervolgens weg te komen van de plek waar wij waren. Veel bezoekers waren ons achterna gelopen en wilden met ons op de foto. Dit voelde wel een beetje ongemakkelijk aan, een dag als deze moet zoveel mogelijk in teken staan van de gevallenen, veteranen en nabestaanden en niet in die van ons politie detachement. Desondanks was het een grote eer en veel bezoekers gaven ons complimenten. Ook Amerikaanse bezoekers vonden het prachtig wat wij hadden gedaan voor "hun jongens".
1 van de veteranen, genaamd John Guint, is nog met ons op de foto gegaan. Hij wilde tussen onze gelederen staan in de houding, mooi foto geworden en het verhaal van die man, geweldig.

We hebben vervolgens nog een wandeling gemaakt over de begraafplaats en ook nu werden we weer meerdere malen aangesproken en moesten we op de foto. Verschillende malen kregen we goedkeurende "knikjes" met het hoofd van de bezoekers die we tegenkwamen. Zelfs later in de middag in een andere stad tijdens een ceremonie waar wij in burgerkleding bij aanwezig waren werden we nog aangesproken over de ceremonie, heel apart.

Eenmaal weer terug in onze huisjes na de ceremonie kon je een speld horen vallen...



Terugkijkend op de week en met name de ceremonie, kan ik zeggen dat het een onvergetelijke ervaring is geweest voor een ieder van ons.
De wens om eer te betonen aan die dappere mannen en vrouwen die daar liggen, nabestaanden en veteranen, is in vervulling gegaan.

Dat zij mogen rusten in vrede en opdat wij nooit vergeten!

Marco Eradus
Detachementleider Regiopolitie Brabant-Noord
Alle foto's: © Marco Eradus