Udenhouter geeft drie gesneuvelde Britten een gezicht

Op de Rooms Katholieke begraafplaats van Udenhout bevinden zich de graven van drie Britse militairen die sneuvelden tijdens Tweede Wereldoorlog. Udenhouter Frank de Hommel schreef over dit drietal een boek, getiteld ‘Drie Britse soldaten’. Hij bracht het in oktober 2021 uit, op de sterfdag van één van de mannen. We stelden hem via e-mail enkele vragen over deze publicatie.



Wat zijn de namen van de drie Britten en hoe en wanneer kwamen zij om het leven?

Op het kerkhof in Udenhout liggen begraven: Reginald Frederick Blackmore, geboren op 15 juli 1918 in Shirley, Southampton, overleden op 28 oktober 1944. William Joseph Curtis, geboren op 3 november 1924 in Wednesbury, overleden op 28 oktober 1944. Moelwyn Howell Jones, geboren op 21 september 1919 in Abercynon, Wales, overleden op 26 oktober 1944.

Udenhout werd op 26 oktober 1944 door de Britten bevrijd. Blackmore kwam om het leven toen hij getroffen werd door een verdwaalde granaat, die terecht kwam in het hoofdkwartier van het Tactical Squadron. Helaas heb ik niet kunnen achterhalen hoe en waar Curtis en Jones zijn gesneuveld. Volgens de zogenaamde War Diaries van het Royal Tank Regiment, waartoe Jones behoorde, zijn bij de bevrijding van Udenhout twee Cromwell tanks verloren gegaan, vermoedelijk is Jones daarbij om het leven gekomen. Over Curtis heb ik niets kunnen achterhalen.

Hoe raakte u bekend met het verhaal van dit drietal en waarom besloot u er een boek over te schrijven?

Zoals op veel plaatsen in Nederland worden ook In Udenhout jaarlijks op 4 mei de doden herdacht. Dat gebeurt op het kerkhof, waar de drie Britse soldaten begraven liggen. Bij die gelegenheid worden ook altijd bloemen gelegd op hun graven. Omdat in Udenhout over de soldaten niets bekend was, is bij mij bij een van die gelegenheden de gedachte opgekomen om te proberen de soldaten een ‘gezicht’ te geven en daarover een boek te schrijven. Ik werd daarbij ook geïnspireerd door verhalen over het Amerikaanse kerkhof in Margraten, waar adoptanten van graven de geschiedenis van de aldaar begraven soldaten hebben achterhaald.

Wat was er voordat u begon met uw onderzoek bekend over de Britse oorlogsslachtoffers? Heeft u veel nieuwe informatie kunnen achterhalen en zo ja, via wat voor bronnen?

Mijn onderzoek heeft ongeveer drie jaar in beslag genomen. In Nederland was weinig informatie beschikbaar. Ik heb hier archieven, diverse bibliotheken en oorlogsdagboeken geraadpleegd, maar dat leverde echter geen gegevens op over de persoon van de soldaten. De meeste informatie heb ik in Groot-Brittannië gevonden, zoals in de National Archives, in plaatselijke archieven, in War Diaries van diverse regimenten, bij historische verenigingen etc.. Ik stuurde ook ingezonden brieven naar plaatselijke kranten. In het boek dat ik geschreven heb, heb ik ongeveer 70 informatiebronnen vermeld.


Heeft u contact kunnen leggen met nabestaanden van de militairen en zo ja, hoe werd er gereageerd op uw aandacht voor hun verhaal?

Ik heb van alle soldaten familieleden gevonden in Groot-Brittannië en Canada. Zij allen waren en zijn buitengewoon verrast en dankbaar dat er nog steeds, zoveel jaren na de oorlog, aandacht is voor de soldaten die hier naar toe kwamen om ons te bevrijden. Bij de presentatie van mijn boek, op 26 oktober 2021, was ook een achternicht van Moelwyn Jones aanwezig. Haar heb ik toen het eerste exemplaar van het boek overhandigd.

Is er in Udenhout nog aandacht voor het verhaal van het drietal en voor hun graven, bijvoorbeeld op scholen? Hoopt u dat uw boek kan bijdragen aan hun herinnering?

De oorlogsgraven zijn geadopteerd door Kindcentrum de Mortel, een basisschool in Udenhout. Voorafgaand aan de presentatie van het boek heb ik, samen met Henk Peters, in klassen van de school voordrachten gegeven over de Tweede Wereldoorlog en over de soldaten die in Udenhout zijn gesneuveld. Veel kinderen waren geïnteresseerd. Ook bij de ceremonie op het kerkhof, voorafgaand aan de boekpresentatie, waren kinderen van de school present met voordrachten en legden ze bloemen op de graven. Hopelijk blijft deze aandacht ook in de toekomst bestaan. Het merendeel van de boeken is in Udenhout verspreid, dat kan ook een bijdrage leveren voor aanhoudende belangstelling.

Bezoekt u de graven van de Britten nog vaak of op een specifiek moment? Waar staat u bij stil als u dit doet?

Op 4 mei ben ik zelf altijd aanwezig bij de Dodenherdenking op het kerkhof, bij tijd en wijle breng ik een bezoekje op het kerkhof. Het blijft bijzonder dat jonge kerels naar een hen onbekend land trokken om ons te bevrijden.