Deze documentaire, die vertoond werd op het Internationaal Filmfestival van Breda, geeft een goed en gevoelvol beeld van de gang van zaken bij het opgraven van een vliegtuigwrak uit de Tweede Wereldoorlog.

Het komt steeds vaker voor dat iemand, vanwege de mogelijke aanwezigheid van vliegtuigresten onder de grond, een "schone grond verklaring" nodig heeft bij de verkoop van een perceel of dat men bij een stadsuitbreiding tijdens graafwerkzaamheden stuit op een vliegtuigwrak. Met als doel het schonen van grondvervuiling of het bergen van gevaarlijke bodemvondsten, zoals onontplofte bommen en/of munitie, wordt de bergingsdienst van de Koninklijke Luchtmacht ingeschakeld. Ze krijgen hulp van de Explosieven Opruimingsdienst en, indien er een stoffelijke overschot geborgen moet worden, de Oorlogsgravendienst.

Deze documentaire op DVD geeft een goed beeld van deze bergingswerkzaamheden aan de hand van de zoektocht van de nabestaanden van een Iers bemanningslid van een gecrashte Britse bommenwerper. Het betreft een neergeschoten Handley Page Hampden van het 49th Squadron van de RAF met als serienummer P1206. In de loop van de documentaire wordt duidelijk dat het lichaam van de Ier, evenals het stoffelijk overschot van een Engelse collega, met het wrak zijn begraven. Als zodanig vormt de crashsite dus een zogenoemd "veldgraf". Dit kan alleen op last van de burgemeester van de betreffende gemeente verstoord en opgegraven worden.

De mooie beelden van de oorspronkelijke bommenwerper en bemanning spreken zeer tot de verbeelding. De missie naar Duitsland en de fatale terugtocht over Noord-Holland, waarbij de Handley Page van onderaf werd neergeschoten door een Duitse nachtjager, worden gebruikt als inleiding op de zoektocht naar de twee lichamen. Aan de nabestaanden werd toentertijd het verhaal medegedeeld dat het vliegtuig in zee was neergestort en dat er twee bemanningsleden zouden zijn aangespoeld. Vervolgens zouden ze begraven zijn door de Duitse bezetter op de oorlogsbegraafplaats in het Noord-Hollandse Bergen. Dit bleek onjuist en de nabestaanden bleven tientallen jaren onbekend met het lot van hun naaste.

Uiteindelijk beloofde de dochter van de zus van de Ierse boordschutter dat ze ervoor zou zorgen dat haar moeders broer in gewijde grond begraven zal worden. Daarvoor moest ze eerst wel te weten komen waar het lichaam zich bevond. Na jaren speurwerk kwam ze erachter dat het wrak niet was neergestort in zee, maar nog met de stoffelijke overschotten in een weiland in Berkhout moest liggen. Ze kreeg in 2007 toestemming het wrak en de lichamen te laten opgraven. In 2008 werden de vliegeniers herbegraven op de oorlogsbegraafplaats van Bergen, waarvan ook beelden getoond worden.

Een stemmig verhaal dat het werk van de bovengenoemde organisaties en diensten goed belicht en het delicate contact met nabestaanden alle recht doet.