‘The Liberator’ is een vierdelige miniserie op Netflix met als hoofdpersoon de Amerikaanse infanterie-officier Felix Sparks. Zijn verhaal, en dat van het 157de regiment van de 45ste infanteriedivisie, werd eerder al opgeschreven in het eveneens ‘The Liberator’ getitelde boek van Alex Kershaw. De ‘Thunderbirds’ landden in juli 1943 op Sicilië en vochten daarna vrijwel zonder stop tot het einde van de oorlog. Zo’n verhaal, met een opmerkelijke hoofdpersoon als Sparks, vormt natuurlijk een prachtig uitgangspunt voor een serie.

Voordat de inhoud aan bod komt, moet eerst een ander punt worden aangekaart. ‘The Liberator’ is namelijk een animatieserie, waarbij het lijkt alsof er een filter is gelegd over daadwerkelijk gefilmde acteurs op sets en locaties. In de eerste vijftien, twintig minuten ben je als kijker best wel bezig met wennen aan hoe de serie eruitziet en bedenken hoe deze eigenlijk is gemaakt. Maar de serie en het verhaal krijgen al snel de overhand, waardoor je met dat soort details niet meer bezig bent.

Toch heeft de gekozen vorm zowel voordelen als nadelen. Naar verluidt is de keuze hiervoor gemaakt uit kostenoverwegingen en had de serie anders niet gemaakt kunnen worden, en dat was jammer geweest. Daarnaast geeft de keuze voor animatie, en dan nog een vrij unieke vorm ook, de serie een geheel eigen look. Maar die zal sommigen er ook van weerhouden om er aan te beginnen, terwijl anderen het storend blijven vinden en snel weer afhaken. De emoties die de acteurs vertolken verdwijnen soms een beetje onder de animatie. En als iemand zwaargewond wordt afgevoerd, doet het getekende wolkje bloed dat in het water achterblijft bijna lachwekkend aan. Soms ook is het door de animatie lastig te zien wat er zich precies afspeelt, maar goed: dat probleem moeten de soldaten op het slagveld vele malen sterker hebben ervaren, dus dat draagt in die zin weer bij aan het realisme.

Dan het verhaal zelf. Dat is op zichzelf opmerkelijk genoeg. De eenheden die Sparks leidde, hebben het in de Tweede Wereldoorlog enorm zwaar te verduren gehad. Dat alleen al biedt meer dan genoeg stof voor vier afleveringen, waarbij het valt te prijzen dat deze serie niet meegaat in de trend om maar zoveel mogelijk afleveringen en seizoenen te maken. Het acteerwerk is goed genoeg om je in de karakters te doen geloven.

Sparks moet een bijzondere leider zijn geweest, iemand die zijn mannen echt kende en met ze meevocht, en die door hen in grote mate werd bewonderd en gerespecteerd. Hoofdrolspeler Bradley James zet hem overtuigend neer: integer, onzelfzuchtig, betrokken en dapper. Op de rest van de cast valt ook weinig aan te merken. Deze is sowieso gevarieerder dan we gewend zijn van films en series over de Tweede Wereldoorlog. De eenheid van Sparks bestond voor een flink deel uit Indiaanse en Mexicaans-Amerikaanse mannen. Dat was destijds uniek en vormt ook een rode draad in het verhaal van deze serie.

Toch is ‘The Liberator’ in sommige opzichten meer van hetzelfde. Ja, de 45ste infanteriedivisie was qua achtergronden van de soldaten anders dan gemiddeld van samenstelling, wat de nodige spanningen met zich meebracht. En de route die de soldaten aflegden, en wat zij onderweg meemaakten: het is de moeite van het vertellen meer dan waard. De al besproken animatie is daarnaast vernieuwend. Maar het verhaal blijft deels een beetje steken in wat we ook in veel andere series en films zien, en dan liggen de clichés op de loer. En alles wijst erop dat Sparks een bijzondere soldaat en leider was, maar er had nog wat meer aandacht voor zijn zwakke punten mogen zijn. ‘The Liberator’ is de moeite van het kijken zeker waard, maar als het allemaal iets meer had geschuurd, was dat de serie ten goede gekomen.