Deze film heeft een sterk en aantrekkelijk verhaal! De onervaren Luitenant-Kolonel Robert T. Frederick moet Canadese keurtroepen en een ongedisciplineerd zooitje ruwe Amerikanen verzoenen in één grote commando-eenheid. Helaas voor de film (en natuurlijk de kijker) kan de regisseur dit sterke verhaal niet boeiend op het witte doek brengen. De combinatie van een inspiratieloze regisseur en de typische zestigerjaren cliché’s over oorlog tezamen met stereotiep gedrag van de hoofdpersonages maken deze film voorspelbaar tot op het saaie af.

Neem nu de training en verzoening van de eenheden (die natuurlijk met veel “mannen onder mannen” romantiek en baldadige cafégevechten gepaard ging), neemt onnodig veel tijd in beslag. We zitten al aan de 70ste minuut van de 127 als we eindelijk een beetje actie te zien krijgen. Het is misschien leuk voor de mensen van over de oceaan om elkaars stereotiepen tegen elkaar uit te spelen, maar als Europeaan heb je het na het eerste kwartier wel gehad wat dat betreft.

Maar kom, het mag gezegd dat -eenmaal daar- de gevechtscenes wél wat goed maken. Hoewel het er allemaal nogal typisch (domme Duitseres, slimme en sluipende Amerikanen) aan toe gaat is de actie in deze film best wel oké. Natuurlijk vechten de Duitsers met moderne tanks en kanonnen, maar dat mocht nog in het Hollywood van de jaren zestig.

Aan het einde van deze film zijn er natuurlijk de nodige “helden” en traantjes gevallen met als resultaat dat de mannen van de Devil’s Brigade zo hecht en onontwarbaar zijn als een kluwen garen. Wie had dat (niet) gedacht?

Is dit nu een “slechte” film? Neen, maar ook geen film die noodzakelijk het bekijken waard is. Er zijn een paar historisch correcte (maar vage) linken gelegd met het verleden. Er zijn goede acteurs en een sterk verhaal, maar iets bijleren of voluit in bewondering staan voor de mooie dialogen en/of actiescènes zit er niet in. Matigheid lijkt wel het sleutelwoord voor deze film. Matige prestaties, matig spannend, matige film.

Jammer, maar een beetje té jaren zestig.