Günther K. Koschorrek diende bij de 24. Panzer-Division in de Tweede Wereldoorlog. Als machinegeweerschutter nam hij deel aan de slag om Stalingrad in 1942 en wist tezamen met enkele anderen te ontkomen. Hij besteedde de rest van de oorlog aan het Oostfront, met uitzondering van enkele rustperiodes door opgelopen verwondingen. In april 1945 raakte hij gewond en werd toen in het ziekenhuis gevangengenomen.

Het boek is tot stand gekomen doordat Koschorrek aanvankelijk een dagboek bijhield, met het idee om dit na de oorlog uit te werken. Helaas voor hem raakte hij het manuscript kwijt nadat de Russen hem met tanks aanvielen in december 1942. Hij schreef verder, maar nu op stukken papier die hij bewaarde in de voering van zijn uniform. Na de oorlog wilde hij deze notities uitwerken tot een boek, maar door omstandigheden kwam het er niet van. In de jaren ’50 raakte hij zijn aantekeningen zelfs kwijt tijdens een scheiding. Pas toen zijn dochter jaren later contact met hem zocht, kreeg hij ze weer terug. Aan de hand daarvan stelde hij bijna 60 jaar na de oorlog dit boek samen.

Opvallend is dat in het boek duidelijk merkbaar is dat de auteur veranderde van een nieuwe soldaat in een gehard ‘frontzwijn’, zoals hij het zelf noemde. Zijn eerste keer onder vuur, wordt uitgebreid beschreven. Tezamen met enkele soldaten bracht hij eten naar het front. Gaandeweg verandert dit in een algemene beschrijving van gevechten, waarbij hij met enkele woorden benoemt dat ze terugtrokken of dat er een deel van de eenheid gesneuveld was in een gevecht.

Het contrast is onder andere te zien in zijn overtuigingen. Aan het begin van de oorlog, schrijft hij: "The continuous drip-drip of propaganda, with its slogans like ‘duty to the Fatherland,’ and an ‘honourable contribution’ for a ‘Greater German Reich’, has had its effect on me. I’m quite convinced that I’m fighting for a good cause." Tegen het einde van de oorlog, schrijft hij over zijn idealen: "After you have spent some time at the front, like I have, you no longer fight for Führer, Volk, und Vaterland. These ideals have long gone."

Koschorrek maakte veel mee tijdens de oorlog en is daardoor duidelijk getraumatiseerd. Kameraden en vrienden sneuvelden voortdurend. Zijn zenuwen speelden hem steeds vaker parten. Hijzelf werd harder en meedogenlozer. Zoals hij zelf schreef: "I see our enemy falling and dying. I see them bleeding from their wounds, hear their whimpering cries and have, believe me, not a spark of pity or compassion for them."

Hij heeft de nadruk gelegd op zijn eigen ervaringen. Op details zoals hoe de eenheid in elkaar stak, zijn opleiding, of dergelijke zaken gaat hij niet in. Het lastige daarvan is, dat personen en zaken niet altijd geïntroduceerd worden. Ze zijn er gewoon. Dit komt overeen met zijn ervaringen, maar maakt het voor de lezer soms moeilijk om te volgen.

Hoewel het niet storend is, had de spelling iets beter kunnen zijn in het boek. Sommige zinnen eindigen met twee leestekens. Daarnaast zijn sommige plaatsnamen in de Duitse spelling geschreven, terwijl er een Engels alternatief beschikbaar is. Opnieuw niet storend, maar wel een klein detail dat beter had gekund.

Samengevat: als machinegeweerschutter vocht Koschorrek van 1942 tot 1945 aan het Oostfront. Hij verloor vrienden, maar overleefde zelf de oorlog. Op eerlijke wijze schrijft hij over zijn ervaringen en die geven een goed inzicht in hoe hij als net aangekomen soldaat veranderde in een gehard ‘frontzwijn’.